Πριν από περίπου έξι μήνες (4 Δεκεμβρίου 2015) έγραφα σε αυτήν τη στήλη (σε ένα κείμενο με τίτλο «Το ρίσκο του Ερντογάν και η στόφα του ηγέτη»), μεταξύ άλλων, τα εξής: «Δεν ξέρω πού θα βγάλει το νέο μέτωπο του Ερντογάν με τον Πούτιν.
Όμως, το βέβαιο είναι ότι ο Τούρκος πρόεδρος ξέρει πολύ καλά το διεθνές παιχνίδι των λεπτών ισορροπιών και των απειλών. Ενδεχομένως ο οικονομικός "πόλεμος" που του κήρυξαν οι Ρώσοι να έχει σοβαρές συνέπειες. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου, όμως, αν σε έναν χρόνο έχει γίνει και πάλι "φίλος" με τον Πούτιν, πείθοντάς τον ότι μαζί πρέπει να αντιμετωπίσουν κάποιον άλλον, κοινό εχθρό».
Τελικά δεν χρειάστηκε να περάσει καν ένας ολόκληρος χρόνος για να έρθει η εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών, αφού, όπως αποδείχθηκε, αυτό συνέβη πολύ πιο γρήγορα.
Παράλληλα, ο Ερντογάν έκλεισε και το άλλο μεγάλο μέτωπο που είχε ανοίξει τα τελευταία χρόνια με το Ισραήλ. Μέσα σε δυο μέρες «τακτοποίησε» τα δύο πιο σοβαρά διεθνή προβλήματά του. Ασφαλώς χρειάστηκε να κάνει μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα (ειδικά με τους Ρώσους), όμως αυτό δεν είναι η πολιτική; Το μέσον για να εξυπηρετείς τα συμφέροντά σου ανάλογα με τις περιστάσεις.
Στριμωγμένος από εσωτερικούς κινδύνους (Κούρδοι, τρομοκρατία κ.λπ.) και αποδυναμωμένος ευρωπαϊκά (αφού βεβαιώθηκε ότι δεν τον θέλουν στην Ε.Ε., που ούτως ή άλλως παραπαίει), αποφάσισε να κάνει την επόμενη κίνησή του. Αφησε κατά μέρους τους τσαμπουκάδες και ενεργοποίησε πάλι την παλιά συμμαχία Τουρκίας - Ισραήλ, ενώ παράλληλα σταμάτησε τον «ψυχρό πόλεμο» με τη Ρωσία. Ετσι έστειλε το μήνυμα (σε ΗΠΑ και Ε.Ε.) ότι κάνει παιχνίδι με όποιον μπορεί να του φανεί χρήσιμος, χωρίς να διστάσει αν χρειαστεί να... αυτομαστιγωθεί προκειμένου να κάνει τη «δουλειά» του.
Επαναφέρω άλλο ένα απόσπασμα του προ εξαμήνου σχετικού άρθρου, στο οποίο έγραφα τα εξής: «Ο,τι και αν πιστεύει κανείς για τον Ερντογάν, οφείλει να παραδεχθεί ότι είναι ηγέτης. Εχει στρατηγική, όραμα για τη χώρα του, πυγμή, θάρρος και ξέρει να παίρνει ρίσκα. Μπορεί να λειτουργεί με δικτατορικές μεθόδους, μπορεί για ένα μέρος του λαού του να είναι τύραννος, όμως μέχρι στιγμής πέτυχε πολλά και μετέτρεψε την Τουρκία από αποσταθεροποιημένη και πτωχευμένη χώρα σε υπολογίσιμη ημιυπερδύναμη».
Οι τελευταίες εξελίξεις αποδεικνύουν ακριβώς αυτό! Οτι η Τουρκία ανήκει πλέον στις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις, που παίζουν ισάξια «πόκερ» με όλους τους άλλους «μεγάλους» της διεθνούς σκηνής. Γι' αυτό ο Ερντογάν μπορεί τη μια να απειλεί τη Ρωσία με πόλεμο και λίγο μετά να τα βρίσκει μαζί της. Αν η Τουρκία δεν ήταν υπολογίσιμη ουδείς (πόσο μάλλον ο Πούτιν) θα ενδιαφερόταν να τη... συγχωρέσει.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα αποδυναμώνεται. Χάνει πολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές μάχες. Κανείς πια δεν την υπολογίζει, ούτε καν τα γειτονικά κρατίδια (Σκόπια, Αλβανία) που μέχρι πρότινος παρακαλούσαν να έχουν σχέσεις μαζί της.
Η διαφορά ισχύος και επιρροής μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας είναι πια τεράστια, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για το Αιγαίο και τα εθνικά θέματά μας. Ισως τελικά αυτή να είναι η πιο σοβαρή συνέπεια της μνημονιακής «ομηρίας» της χώρας μας, που αν δεν ανατραπεί τα επόμενα χρόνια θα φέρει πολύ μεγαλύτερα δεινά από τα σημερινά.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια