 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Από το περασμένο φθινόπωρο μέχρι σήμερα οι τρομοκρατικές επιθέσεις αφήνουν συνεχώς το αιματηρό τους αποτύπωμα σε μια ούτως ή άλλως βεβαρημένη πολιτική συγκυρία.
Την προηγούμενη Δευτέρα ανακοινώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα η Συμφωνία Τουρκίας- Ισραήλ για αποκατάσταση-εξομάλυνση των διμερών σχέσεων έξι χρόνια μετά την επίθεση των Ισραηλινών Ειδικών Δυνάμεων στο τουρκικό πλοίο αλληλεγγύης Μαβί Μαρμαρά στα ανοικτά της Γάζας και το περιεχόμενο της επιστολής Ερντογάν προς τον Πούτιν, μια προσεκτικά διατυπωμένη συγγνώμη για την κατάρριψη του ρωσικού Σουχόι τον περασμένο Νοέμβριο.
Το μήνυμα που προκύπτει από τη χρονική σύμπτωση της προσπάθειας εξομάλυνσης των σχέσεων με το Ισραήλ και τη Ρωσία με το τρομοκρατικό πλήγμα είναι ότι η εσωτερική αστάθεια στην Τουρκία έχει πλέον τη δική της δυναμική και δεν φαίνεται για το ορατό μέλλον να επηρεάζεται άμεσα από τη συγκυρία εκτός συνόρων, ακόμη και στην περίπτωση που έκλειναν όλα τα ανοικτά μέτωπα με όλους τους γείτονες και τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Ακόμη και η πιο υποδειγματική αποχή της Τουρκίας από ενέργειες και πρωτοβουλίες που παρενοχλούν τη συντονισμένη δράση ΗΠΑ-Ρωσίας κατά των Τζιχαντιστών στη Συρία δεν αλλάζει τα δεδομένα του Κουρδικού εντός και εκτός συνόρων:
Εκτός συνόρων βραχυπρόθεσμα η Αγκυρα πρέπει να αποδεχθεί ότι στη Βορειοανατολική Συρία δημιουργείται ένα δεύτερο de facto ανεξάρτητο, μετά το Βόρειο Ιράκ, κουρδικό κράτος που ελέγχεται από την αδελφή του ΡΚΚ οργάνωση PYD, και το οποίο θα ελέγχει το μεγαλύτερο τμήμα της τουρκοσυριακής μεθορίου. Την κουρδική οντότητα της Συρίας ενισχύουν και στηρίζουν ΗΠΑ και Ρωσία και πιο διακριτικά το Ισραήλ.
Τα παραπάνω πολλαπλασιάζουν τις αντοχές του ΡΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία και ασκούν εκ των πραγμάτων πίεση στην υπό τον Μπαρζανί Κουρδική Κυβέρνηση του Βορείου Ιράκ να πάρει αποστάσεις από την Αγκυρα, της οποίας είναι σύμμαχος τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.
Είναι δεδομένο ότι η αποκατάσταση των σχέσεων της Αγκύρας με το Τελ Αβίβ και τη Μόσχα δεν αλλάζει σε τίποτε τη δυσμενή για την τουρκική πλευρά συγκυρία στο Κουρδικό. Μόνο πεδίο όπου η Αγκυρα μπορεί να επιδιώξει κινήσεις που να έχουν κάποια ανταλλαξιμότητα κατά κύριο λόγο με τις ΗΠΑ, είναι η δράση κατά των Τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους,
Ετσι προκύπτει ένα σκηνικό που δύσκολα θα αλλάξει μεσοπρόθεσμα, όπου ο Ερντογάν θα πρέπει να διαχειρισθεί βομβιστικές ενέργειες και κάθε είδους ένοπλες επιθέσεις που για να σταματήσουν, θα πρέπει να σταματήσουν οι τουρκικές δυνάμεις και τον πόλεμο κατά του ΕΚΚ στη Νοτιοανατολική Τουρκία και την όποια συμμετοχή τους στο σφυροκόπημα των Τζιχαντιστών.
Συμπερασματικά, ο απολογισμός της εμπλοκής της Τουρκίας στους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι καταστροφικός: Η Αγκυρα δεν έχει κανένα λόγο στην επόμενη μέρα στη Δαμασκό και τη Βαγδάτη και δεν ελέγχει ούτε επηρεάζει τις εξελίξεις στο Κουρδικό εκτός συνόρων, ενώ την ίδια στιγμή εντός συνόρων έχει ανοικτά δύο μέτωπα ένοπλης δράσης, με τους Κούρδους και τους Τζιχαντιστές.
Η προσωπική πολιτική Ατζέντα του Ερντογάν επενδύει στην κλιμάκωση της σύγκρουσης, καθώς είναι προφανές ότι στοχεύει στη διάλυση ή τον αποκλεισμό του Φιλοκουρδικού Κόμματος HDΡ από τη Βουλή για να κλείσει ο κύκλος που άνοιξε μετά τις εκλογές του Απριλίου του 2015: Ο Ερντογάν εγκατέλειψε τον διάλογο με το ΡΚΚ και πιο συγκεκριμένα με τον έγκλειστο στο Ιμραλι ΡΚΚ, Οτσαλάν, που συνομιλούσε σχεδόν καθημερινά με τον επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών ΜΙΤ, Φιντάν, όταν είδε το HDP να του στερεί την αυτοδύναμη πλειοψηφία.
Τα δύο ανοικτά εσωτερικά μέτωπα ένοπλης σύγκρουσης στην Τουρκία υποθηκεύουν προκαταβολικά ακόμη και την πιο επιτυχή υλοποίηση της συνταγματικής μεταρρύθμισης που θα εγκαθιδρύσει Σουλτανικό Μοντέλο Προεδρίας.
Ανεπηρέαστη δυναμική
Η εσωτερική αστάθεια στην Τουρκία έχει πλέον τη δική της δυναμική και δεν φαίνεται για το ορατό μέλλον να επηρεάζεται άμεσα από τη συγκυρία εκτός συνόρων, ακόμη και στην περίπτωση που έκλειναν όλα τα ανοικτά μέτωπα με όλους τους γείτονες και τις Μεγάλες Δυνάμεις.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια