Γράφει ο Παναγιωτίδης Μάρκος
Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"
Η Ελλάδα ενώνεται, συγχρονίζεται και υπό την σκέπη της «συναστρίας» (να είναι καλά τα γνωστά βοθρολυματικά και υπερ-αρκούντος σχετιζόμενα με την διαφθαρμένη εξουσία) βιώνει την εποχή του «προσφυγικού».
Και δώστου οι τηλεπερσόνες να «ευλογούν» εκείνους που μεστοί ανθρωπιάς ξαναζούν τον πόνο των προσφύγων προγόνων τους και διατηρούν την παράδοση του «Ξένιου Διός», στο όνομα του πολιτισμού, του ανθρωπισμού και άλλων διαφόρων ευφυολογημάτων, που στηρίζουν τους αφελείς και αποκρύπτουν τους πραγματικούς ενόχους.
Και, όλως τυχαίως, είναι οι ίδιοι που δεν θυμούνται τους προγόνους τους που μάτωσαν ή σκοτώθηκαν για την λευτεριά τους… Που κάνανε τον σταυρό τους πριν να βάλουν στο στόμα τους το ψωμί που με πόνο και ιδρώτα αποκτήσαν… Που δεν δίσταζαν να δείχνουν τον κλέφτη και να τον ονοματίζουν ως τέτοιο και όχι να τον προσκυνάνε σαν «πετυχημένο» ή σαν «αγά»… Λυγίσανε από την ευθύνη να στηρίξουν τους περαστικούς και ξεχάσανε την ευθύνη να στηρίξουν και να παλέψουν για την πατρίδα τους, για τα παιδιά τους, για την κληρονομιά που τους δόθηκε… Και μαζί με το ψωμί και τα ρούχα, μαζί με την σκηνή και το νερό, προσφέρουνε χωρίς να το ξέρουν και λίγο από το Αιγαίο, λίγο και από τη γη τούτη την ματωμένη, χωρίς να σκεφτούνε πως την «ζημιά» πρέπει να την πληρώσουν εκείνοι που την κάνανε και όχι οι αγέννητοι αυτής της χώρας, αυτού του τόπου που γίνονται κάθε λογής πειράματα για το πώς να κυβερνάνε οι ισχυροί τους λαούς στην επόμενη ημέρα…
Γεγονός είναι πως στη χώρα μας συντελείται μία τραγωδία με τους «πρόσφυγες». Βέβαια, σε αυτό τον ταλαιπωρημένο τόπο, συντελείται και ένα άλλο πλήθος από μικρές και μεγάλες τραγωδίες, οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί ως «απόρρητες».
Και ας αφορούν στο σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Και ας αφορούν στην μορφή της διακυβέρνησης (εδώ γελάμε)…
Και ας αφορούν στην φτώχεια, στον εξανδραποδισμό, στην ισοπέδωση των πάντων…
Ομερτά» διέταξαν οι μαριονέτες που καμώνονται πως κυβερνούν…
Ομερτά, επειδή ετούτος ο λαός πρέπει «να πληρώσει τα σπασμένα» και τις αμαρτίες των άλλων… των ευρωπαίων, που οι ηγεσίες τους βλέπουν τους πρόσφυγες ως απειλή, ενώ για τους Έλληνες είναι… «ευτυχία»!!!
Και μετά την «ομερτά» έρχεται και η ομίχλη. Να μην βλέπει ο ένας τον άλλον. Να μην αναγνωρίζουμε τον λύκο από το πρόβατο. Να μην καταλάβουμε πως νέα δόκανα στήνονται που θα συντρίψουν τα πόδια μας σαν κάνουμε να σηκωθούμε. Κι έτσι, ζούνε καλά εκείνοι που μας πουλήσανε στους πάγκους των εμπόρων των εθνών, ζούνε καλύτερα τα δουλικά τους που μας κρατάνε δεμένους με αόρατες αλυσίδες… Και πάνω απ’ όλα ζούνε καλά και χαίρονται εκείνοι που αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουνε για τους λίγους όμορφο και για όλους τους άλλους μια ζωντανή κόλαση.
2.000 ευρώ για να γίνεις φύλακας ή αλληλέγγυος των προσφύγων. Δύο λέξεις, με τεράστια διαφορά, στον ίδιο χώρο. Και κανένας δεν λέει να καταλάβει πως κάποια στιγμή πρέπει να δει πέρα από το δάχτυλο που του δείχνει το δέντρο. Πως πρέπει να δει και τα άλλα δέντρα. Πως πρέπει να δει σε ποιόν ανήκει το δάχτυλο και ποιος είναι πίσω από αυτόν… Δίνουν πολλά οι πραγματικοί ένοχοι για να βρούνε δεσμοφύλακες που θα κρατήσουν μακριά από τις αυλές τους τα θύματα της εξουσίας τους. Δίνουν όμως ακόμη περισσότερα σε εκείνους που φροντίζουν να αλλοιώνουν την εικόνα και να την διαμορφώνουν κατάλληλα στα μάτια ενός πονεμένου, αλλά και ευκολόπιστου λαού.
Κανένας καλοπληρωμένος κονδυλοφόρος δε νοιάζεται για την άβυσσο που ρίχνει ετούτον τον τόπο, ετούτον τον λαό… Εξάλλου, κι αν τα πράγματα «χαλάσουν» οι επώνυμοι επιτήδειοι έχουν πάντα μία κρατημένη θέση στο αεροπλάνο που θα τους πάει κοντά στην περιουσία τους που φυγαδεύσανε όταν αποφάσισαν να «ξωπετάξουν» την τιμή και την υπόληψή τους. Άλλωστε, στον κόσμο που ζούνε, τους έμαθαν πως η τιμή και η υπόληψη αγοράζεται με χρήμα. Με χρήμα που έρχεται από πόνο και από νεκρούς… αλλά τις περισσότερες φορές από ηλίθιους που εύκολα ξεχνάνε…
Και δεν είναι τα τέρατα οι πονεμένοι που ψάχνουνε να ζήσουν κάπου αλλού κι όχι εδώ. Τα τέρατα είναι όλοι εκείνοι οι κομψευόμενοι (και μη) που κάνανε επάγγελμα τον ανθρωπισμό, που κάνανε επάγγελμα την απόκρυψη στοιχείων και εγκληματιών, που κάνανε επάγγελμα να σώζουνε όσους οι ίδιοι καταστρέψαν…
Για ετούτα τα τέρατα αυτή η εποχή είναι η καλύτερή τους…
Και γίνεται ακόμη καλύτερη (κερδοφόρα) αν όσοι τους πιστεύουν χάνουν ακόμη και τα σπίτια τους και την πατρίδα τους…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"
Η Ελλάδα ενώνεται, συγχρονίζεται και υπό την σκέπη της «συναστρίας» (να είναι καλά τα γνωστά βοθρολυματικά και υπερ-αρκούντος σχετιζόμενα με την διαφθαρμένη εξουσία) βιώνει την εποχή του «προσφυγικού».
Και δώστου οι τηλεπερσόνες να «ευλογούν» εκείνους που μεστοί ανθρωπιάς ξαναζούν τον πόνο των προσφύγων προγόνων τους και διατηρούν την παράδοση του «Ξένιου Διός», στο όνομα του πολιτισμού, του ανθρωπισμού και άλλων διαφόρων ευφυολογημάτων, που στηρίζουν τους αφελείς και αποκρύπτουν τους πραγματικούς ενόχους.
Και, όλως τυχαίως, είναι οι ίδιοι που δεν θυμούνται τους προγόνους τους που μάτωσαν ή σκοτώθηκαν για την λευτεριά τους… Που κάνανε τον σταυρό τους πριν να βάλουν στο στόμα τους το ψωμί που με πόνο και ιδρώτα αποκτήσαν… Που δεν δίσταζαν να δείχνουν τον κλέφτη και να τον ονοματίζουν ως τέτοιο και όχι να τον προσκυνάνε σαν «πετυχημένο» ή σαν «αγά»… Λυγίσανε από την ευθύνη να στηρίξουν τους περαστικούς και ξεχάσανε την ευθύνη να στηρίξουν και να παλέψουν για την πατρίδα τους, για τα παιδιά τους, για την κληρονομιά που τους δόθηκε… Και μαζί με το ψωμί και τα ρούχα, μαζί με την σκηνή και το νερό, προσφέρουνε χωρίς να το ξέρουν και λίγο από το Αιγαίο, λίγο και από τη γη τούτη την ματωμένη, χωρίς να σκεφτούνε πως την «ζημιά» πρέπει να την πληρώσουν εκείνοι που την κάνανε και όχι οι αγέννητοι αυτής της χώρας, αυτού του τόπου που γίνονται κάθε λογής πειράματα για το πώς να κυβερνάνε οι ισχυροί τους λαούς στην επόμενη ημέρα…
Γεγονός είναι πως στη χώρα μας συντελείται μία τραγωδία με τους «πρόσφυγες». Βέβαια, σε αυτό τον ταλαιπωρημένο τόπο, συντελείται και ένα άλλο πλήθος από μικρές και μεγάλες τραγωδίες, οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί ως «απόρρητες».
Και ας αφορούν στο σύνολο σχεδόν του πληθυσμού. Και ας αφορούν στην μορφή της διακυβέρνησης (εδώ γελάμε)…
Και ας αφορούν στην φτώχεια, στον εξανδραποδισμό, στην ισοπέδωση των πάντων…
Ομερτά» διέταξαν οι μαριονέτες που καμώνονται πως κυβερνούν…
Ομερτά, επειδή ετούτος ο λαός πρέπει «να πληρώσει τα σπασμένα» και τις αμαρτίες των άλλων… των ευρωπαίων, που οι ηγεσίες τους βλέπουν τους πρόσφυγες ως απειλή, ενώ για τους Έλληνες είναι… «ευτυχία»!!!
Και μετά την «ομερτά» έρχεται και η ομίχλη. Να μην βλέπει ο ένας τον άλλον. Να μην αναγνωρίζουμε τον λύκο από το πρόβατο. Να μην καταλάβουμε πως νέα δόκανα στήνονται που θα συντρίψουν τα πόδια μας σαν κάνουμε να σηκωθούμε. Κι έτσι, ζούνε καλά εκείνοι που μας πουλήσανε στους πάγκους των εμπόρων των εθνών, ζούνε καλύτερα τα δουλικά τους που μας κρατάνε δεμένους με αόρατες αλυσίδες… Και πάνω απ’ όλα ζούνε καλά και χαίρονται εκείνοι που αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουνε για τους λίγους όμορφο και για όλους τους άλλους μια ζωντανή κόλαση.
2.000 ευρώ για να γίνεις φύλακας ή αλληλέγγυος των προσφύγων. Δύο λέξεις, με τεράστια διαφορά, στον ίδιο χώρο. Και κανένας δεν λέει να καταλάβει πως κάποια στιγμή πρέπει να δει πέρα από το δάχτυλο που του δείχνει το δέντρο. Πως πρέπει να δει και τα άλλα δέντρα. Πως πρέπει να δει σε ποιόν ανήκει το δάχτυλο και ποιος είναι πίσω από αυτόν… Δίνουν πολλά οι πραγματικοί ένοχοι για να βρούνε δεσμοφύλακες που θα κρατήσουν μακριά από τις αυλές τους τα θύματα της εξουσίας τους. Δίνουν όμως ακόμη περισσότερα σε εκείνους που φροντίζουν να αλλοιώνουν την εικόνα και να την διαμορφώνουν κατάλληλα στα μάτια ενός πονεμένου, αλλά και ευκολόπιστου λαού.
Κανένας καλοπληρωμένος κονδυλοφόρος δε νοιάζεται για την άβυσσο που ρίχνει ετούτον τον τόπο, ετούτον τον λαό… Εξάλλου, κι αν τα πράγματα «χαλάσουν» οι επώνυμοι επιτήδειοι έχουν πάντα μία κρατημένη θέση στο αεροπλάνο που θα τους πάει κοντά στην περιουσία τους που φυγαδεύσανε όταν αποφάσισαν να «ξωπετάξουν» την τιμή και την υπόληψή τους. Άλλωστε, στον κόσμο που ζούνε, τους έμαθαν πως η τιμή και η υπόληψη αγοράζεται με χρήμα. Με χρήμα που έρχεται από πόνο και από νεκρούς… αλλά τις περισσότερες φορές από ηλίθιους που εύκολα ξεχνάνε…
Και δεν είναι τα τέρατα οι πονεμένοι που ψάχνουνε να ζήσουν κάπου αλλού κι όχι εδώ. Τα τέρατα είναι όλοι εκείνοι οι κομψευόμενοι (και μη) που κάνανε επάγγελμα τον ανθρωπισμό, που κάνανε επάγγελμα την απόκρυψη στοιχείων και εγκληματιών, που κάνανε επάγγελμα να σώζουνε όσους οι ίδιοι καταστρέψαν…
Για ετούτα τα τέρατα αυτή η εποχή είναι η καλύτερή τους…
Και γίνεται ακόμη καλύτερη (κερδοφόρα) αν όσοι τους πιστεύουν χάνουν ακόμη και τα σπίτια τους και την πατρίδα τους…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια