 |
Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
|
Ούτε που μπήκαν στον κόπο το Βερολίνο και η Άγκυρα να ενημερώσουν εκ των προτέρων τον Έλληνα πρωθυπουργό για την κοινή τους πρόταση. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, όπως αποδείχτηκε από την εξέλιξη των γεγονότων. Την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου, μόλις επέστρεψε από το ταξίδι του στην Τεχεράνη, ο Αλέξης Τσίπρας επικοινώνησε τηλεφωνικά με την γερμανίδα καγεκλάριο, Άνγκελα Μέρκελ, προκειμένου να τον ενημερώσει για τη γερμανοτουρκική πρόταση.
Κατά την κυβερνητική εκπρόσωπο, Όλγα Γεροβασίλη, ο Έλληνας πρωθυπουργός «κατέστησε απολύτως σαφές ότι οποιαδήποτε εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε σχέση με το Προσφυγικό θα αφορά αποκλειστικά στα τουρκικά χωρικά ύδατα».
Κατά παράδοξο όμως τρόπο αυτή η γραμμή της κυβέρνησης Τσίπρα δεν κράτησε ούτε… 24 ώρες! Διαβάζοντας την Αυγή την Τετάρτη, έκπληκτος ο αναγνώστης μάθαινε ότι, όπως κατά λέξη έγραφε η εφημερίδα που πρόσκειται φίλα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, «τα πλοία της Ελλάδας θα επιχειρούν στην Ελλάδα, της Τουρκίας στην Τουρκία και των τρίτων χωρών και στις δύο πλευρές, ξεκαθάρισε παράγοντας της Ελληνικής κυβέρνησης».
Μέσα σε μία ημέρα το «αποκλειστικά στα τουρκικά χωρικά ύδατα» που είχε πει ο πρωθυπουργός είχε γίνει… «παντού»!
Το φιάσκο με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος
Είχε ήδη προηγηθεί το φιάσκο με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος που μετέφερε τον Αλέξη Τσίπρα στην πρωτεύουσα του Ιράν, την Τεχεράνη, το οποίο είχε ανεπιτυχώς αποπειραθεί να κρύψει η κυβέρνηση της Αθήνας.
Το πρωθυπουργικό αεροσκάφος έχει στρατιωτικούς πιλότους και ανήκει στην πολεμική αεροπορία. Όταν υποβλήθηκαν, λοιπόν, στην Τουρκία τα σχέδια πτήσης του, που συμπεριελάμβαναν ανεφοδιασμό στη Ρόδο γιατί τα καύσιμά του δεν έφταναν για πτήση χωρίς σταθμό μέχρι την Τεχεράνη, η Άγκυρα, φυσικά, τα απέρριψε για τον απλούστατο λόγο ότι, βάσει της Συνθήκης με την οποία τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα από την Ιταλία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να κρατά τα νησιά αυτά αποστρατιωτικοποιημένα
Ευνόητο είναι πως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, η Ελλάδα έχει μετατρέψει τα Δωδεκάνησα σε φρούριο με χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις. Θα πρέπει να ήταν παρανοϊκός ή προδότης οποιοσδήποτε Έλληνας πρωθυπουργός που δεν θα προχωρούσε στην οχύρωση των νησιών αυτών, τα οποία βρίσκονται τόσο κοντά στα παράλια της Τουρκίας.
Αυτό όμως που έχει γίνει καθιστά παραβίαση της συνθήκης παραχώρησης της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Απολύτως σωστή από πρακτική σκοπιά είναι η κίνηση οχύρωσης των νησιών μας, αλλά αυτό προφανώς δεν αναιρεί το στοιχείο της παραβίασης της συνθήκης εκ μέρους της Αθήνας από νομική σκοπιά, αφού, βεβαίως, δεν άλλαξε η συνθήκη παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα! Παραμένει ίδια, αναλλοίωτη εδώ και σχεδόν εβδομήντα χρόνια.
Να τιμωρηθεί όποιος φταίει
Η ελληνική πλευρά υπέστη πολιτική ταπείνωση μέσω της απαγόρευσης από την Τουρκία στο ελληνικό πρωθυπουργικό αεροσκάφος να εφοδιαστεί στη… Ρόδο! Ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε να πάει μέσω Αιγύπτου στην Τεχεράνη, ανεφοδιαζόμενος στο Κάιρο, κάνοντας σχεδόν την διπλάσια διαδρομή.
Αναρωτιόμαστε ποιος ηλίθιος –στην αθώα περίπτωση!- πρότεινε αυτή την πορεία του πρωθυπουργικού αεροσκάφους, διασύροντας τον πρωθυπουργό. Εμείς δεν ξέρουμε ποιος το έκανε. Η κυβέρνηση όμως ξέρει και οφείλει να τιμωρήσει τον ένοχο. Αν. μάλιστα, είναι τυχόν υπουργός, να τον απομακρύνει από την κυβέρνηση, αφού με την εισήγησή του παγίδευσε και ταπείνωσε τον πρωθυπουργό, εμφανίζοντάς τον κυριολεκτικά εντελώς άσχετο με κορυφαίες συνθήκες.
Το γεγονός, πάντως, ότι η κυβέρνηση αποπειράθηκε να αποκρύψει τα εξευτελιστικό για τον Έλληνα πρωθυπουργό γεγονός, μάλλον υποδηλώνει ευθύνες κάποιου στελέχους της ή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια όμως ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο παντελώς άσχετα με αυτά τα θέματα, ώστε δεν αποκλείεται η προαναφερθείσα υπόθεση να είναι λανθασμένη. Αυτό θα κριθεί, πάντως, πρωτίστως από το αν θα τιμωρηθεί ο ένοχος, όποιος κι αν είναι αυτός και επιπροσθέτως από το αν ο ελληνικός λαός μάθει ή όχι ποιος ευθύνεται για το φιάσκο.
Η Συμμαχία δεν πάει στα συριακά σύνορα
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο συνιστά απειλή που ενδέχεται να πυροδοτήσει όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα. Αν, μάλιστα, πιστέψουμε τον γερμανό Σοσιαλδημοκράτη υπουργό Εξωτερικών, Φρανκ Σταϊνμάγερ, ο οποίος δήλωσε ότι «το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στον έλεγχο της προσφυγικής μετανάστευσης», τα ερωτήματα πληθαίνουν. Λαμβάνοντας υπόψη τις διευκρινήσεις του εκπροσώπου του Σταϊνμάγερ, Μάρτιν Σέφερ, ο οποίος υπογράμμισε ότι «το θέμα είναι η διάθεση εκ μέρους του ΝΑΤΟ «εικόνων της κατάστασης», οι οποίες θα καταστήσουν δυνατή μία πιο αποτελεσματική καταπολέμηση της εγκληματικότητας των διακινητών», οι απορίες πολλαπλασιάζονται.\
Καλά, οι ΗΠΑ αναμειγνύουν το ΝΑΤΟ στο προσφυγικό ζήτημα κατά τρόπο που μπορεί να οδηγήσει σε έξαρση των ελληνοτουρκικών διαφορών με απρόβλεπτες συνέπειες και δεν κάνουν το απλούστατο: αφού η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, γιατί το ΝΑΤΟ δεν στέλνει χερσαία στρατεύματα στα συροτουρκικά σύνορα ώστε να τα σφραγίσει και να ησυχάσουν όλοι; Σταματά εν τη γενέσει τους τις προσφυγικές ροές και λύνει αυτομάτως το πρόβλημα.
Άλλες οι επιδιώξεις της Άγκυρας
Οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό έχουν κοινό παρονομαστή ότι την ανάσχεση των προσφυγικών ροών δεν τη θέλουν ούτε η Τουρκία ούτε οι ΗΠΑ!
Η Τουρκία του Ερντογάν έχει βάλει στόχο να γίνει ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτό, στην περίπτωση της Συρίας, σημαίνει να δέχεται με ανοιχτές αγκάλες τους αδελφούς και ομόθρησκους της Συρίας ώστε να ενισχύει την εικόνα του πραγματικού μουσουλμανικού έθνους. Έχει δεχτεί, λοιπόν, η Τουρκία περίπου τρία(!) εκατομμύρια μετανάστες από όλο τον μουσουλμανικό κόσμο (μέχρι και από το… Μαρόκο!) κι από αυτούς σχεδόν το ένα εκατομμύριο το έχει προωθήσει μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη.
Επιπροσθέτως η Άγκυρα θέλει τα συροτουρκικά σύνορα ανοιχτά για τουλάχιστον δύο ακόμη μείζονες λόγους.
Πρώτον, η τουρκική μυστική υπηρεσία ΜΙΤ έχει αναλάβει τον εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών δυνάμεων στη Συρία. Εκατοντάδες πτήσεις μεταγωγικών αεροπλάνων από το Κατάρ και τα Εμιράτα του Κόλπου, με αφειδή χρηματοδότηση δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, μεταφέρουν όπλα στη νοτιοανατολική Τουρκία, τα οποία προωθεί στη Συρία η ΜΙΤ, εξοπλίζοντας τους τζιχαντιστές.
Δεύτερον, ακριβώς επειδή εξοπλίζει και τους τζιχαντιστές, η Άγκυρα επωφελείται του τεράστιας έκτασης λαθρεμπορίου ιρακινού πετρελαίου, εννοείται σε «σκοτωμένες» τιμές που κάνουν οι τζιχαντιστές, μεταφέροντας με εκατοντάδες βυτιοφόρα κάθε μέρα πετρέλαιο από το Ιράκ στην Τουρκία.
Αυτά, επιπροσθέτως του γεγονότος ότι τα ανοιχτά σύνορα προς τη Συρία επιτρέπουν στον τουρκικό στρατό να οργανώνει ανοιχτές ή συγκαλλυμένες επιχειρήσεις εναντίον Κούρδων της Συρίας, προσδοκώντας η Άγκυρα ότι δεν θα υπάρξει εχθρικό κουρδικό κράτος στην περιοχή μετά τα τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Συρία.
Δεν θέλουν ούτε οι ΗΠΑ
Ούτε οι αμερικανοί όμως επιθυμούν να κλείσουν α συροτουρκικά σύνορα. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ οργάνωσαν την ένοπλη αντίσταση στο καθεστώς του Άσαντ. Διαπίστωσαν ότι οι τζιχαντιστές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι «εισαγόμενοι» από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και άλλα αραβικά κράτη αποδείχτηκαν στην πράξη οι πιο αποτελεσματικοί, γ αυτό και οι ΗΠΑ τους στηρίζουν, όσο κι αν υποκρίνονται ότι τους καταδικάζουν. Γι αυτό, άλλωστε, και η Ρωσία τους εξοντώνει με την Πολεμική Αεροπορία της, ανατρέποντας τους συσχετισμούς υπέρ του Άσαντ.
Φαντάζεται κανείς ότι η Σαουδική Αραβία το Κατάρ και τα υπόλοιπα Εμιράτα του Κόλπου θα τολμούσαν ποτέ να χρηματοδοτήσουν τους τζιχαντιστές στη Συρία, αν δεν είχαν την έμμεση, αλλά ισχυρότατη έγκριση των αμερικανών; Όλα αυτά τα καθεστώτα επιβιώνουν μόνο χάρη στις ΗΠΑ. Οι οικογένειες των βασιλιάδων ή των εμίρηδων δεν θα διακινδύνευαν ποτέ την ίδια τους όχι μόνο την εξουσία, αλλά και την ύπαρξη, κάνοντας κάτι που δεν εγκρίνουν οι αμερικανοί.
Μετά τη ρωσική πολεμική παρέμβαση όμως, αποκλείεται να νικήσουν οι τζιχαντιστές. Γι αυτό, άλλωστε, οι αμερικανοί άρχισαν σταδιακά να τους εγκαταλείπουν, προσαρμοζόμενοι στη νέα πραγματικότητα των τελευταίων μηνών, με την ένοπλη ανατροπή του Άσαντ από τους τζιχαντιστές να γίνεται ολοένα και πιο απίθανη. Γι αυτό, άλλωστε, υποκρίνονται οι ΗΠΑ ότι επιδιώκουν συνεννόηση με την Ρωσία…
Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 328
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια