Tο δίπολο «Τσίπρας – Μητσοτάκης» έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως κινδυνεύουμε, ως Ελλάδα, να γίνουμε «Ανατολικό Ζήτημα». Ανατολικό Ζήτημα έχουμε κάθε φορά που για κάθε Μεγάλη Δύναμη υφίστανται σοβαροί προβληματισμοί ως προς το πώς θα διαφυλαχθούν καλύτερα τα συμφέροντα της στον χώρο που κατείχε κάποτε η «Οθωμανική Αυτοκρατορία» και ποιες ενέργειες πρέπει να αναληφθούν γι αυτό.
Αυτό περιπλέκει άσχημα τα πράγματα. Διότι επί της ουσίας είναι και ο πραγματικός λόγος που διαφωνούν μεταξύ τους οι «θεσμοί», στο βαθμό που ο καθένας αντιλαμβάνεται πλήρως τα συμφέροντα που εκπροσωπεί.
Το «ανήκομεν εις τη Δύση» του Κωνσταντίνου Καραμανλή έχω την αίσθηση πως αποκτά μια δραματική επικαιρότητα έναντι του «βαθέως» στρατηγικού σχεδίου ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», είτε με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, είτε με κάποιον άλλο. Σενάριο που συνεπάγεται την αναπόφευκτη δορυφοροποίηση της Ελλάδας γύρω από την Τουρκία.
Μέχρι το 2010 ήμασταν εμείς που κάναμε τους «καλούς» για να μπούνε οι Τούρκοι στην Ε.Ε. Με αφετηρία την «πολιτική κατευνασμού» του Κώστα Σημίτη έναντι της Τουρκίας μετά τα Ίμια, αποτέλεσε την πεμπτουσία της εθνικής στρατηγικής τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα δεδομένα αυτά δεν ισχύουν πλέον.
Δυστυχώς σήμερα είναι η Ελλάδα αυτή που διαπραγματεύεται την παραμονή της στην Ευρώπη, με εξαιρετικά σκληρούς όρους καθώς ρεαλιστικά ως μόνη εναλλακτική διαφαίνεται το να καταλήξουμε να διαπραγματευόμαστε το πώς τελικά θα βάλουμε εμείς το «φέσι». Αυτό θα συνιστούσε ασφαλώς εθνική ταπείνωση τεραστίων διαστάσεων, που δεν θα μπορεί να είναι διαχειρίσιμη από καμία πολιτική ηγεσία.
Ο χρόνος που έχουνε Τσίπρας και Μητσοτάκης για να εξαιρέσουν από την πολωτική αντιπαράθεσή τους τη συμφωνία τους σε μια νέα εθνική στρατηγική, η οποία θα αντικαταστήσει αυτή που «πνίγηκε» τόσο άδοξα στα νερά του Καστελόριζου, δεν είναι ατέλειωτος. Κι αυτόν που έχουμε διαθέσιμο ως τώρα, τον έχουμε διότι η απόπειρα ανασύστασης της «Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» με «σουλτάνο» τον Ερντογάν, συνάντησε εξ αρχής την αμφισβήτηση τόσο από το Ισραήλ, όσο και από μεγάλο τμήμα του αραβικού κόσμου. Επί της ουσίας ωστόσο, φάνηκε πως καταπνίγηκε από τους Ρώσους. Όντως; Και για πόσο;
Εικάζω πως αυτά είναι ερωτήματα με τα οποία ασχολείται ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς και θα πρέπει να ενημερώνει σχετικά την πολιτική ηγεσία της χώρας, προκειμένου να σταθμίζει ανάλογα τη συμπεριφορά της ώστε με αίσθημα ιστορικής ευθύνης να λάβει αποφάσεις «υπαρξιακού» χαρακτήρα.
ΥΓ: Το Μεγάλο Παιχνίδι είναι για «μεγάλα παιδιά» και όχι για κακομαθημένα «παιδάκια» που απλώς κάνουν φασαρία για να τα προσέξουμε.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια