Το ρολόι της Ιστορίας μετρά πλέον ανάποδα για την Αριστερά

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Tις εκλογές στην Ελλάδα συνήθως τις χάνουν οι κυβερνήσεις, δεν τις κερδίζουν οι αντιπολιτεύσεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κάτι το ειδικό για να αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα. Ούτε μία ούτε δύο μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην πατρίδα μας υποτίμησαν τον πολιτικό χρόνο και τη δύναμη που τους έδωσε ο λαός για να αλλάξουν τα πράγματα.

Ούτε μία ούτε δύο έχασαν τον καιρό τους αναζητώντας «συναινέσεις», «διαλόγους», «συγκλίσεις» και λοιπά ηχηρά.

Ούτε μία ούτε δύο ανέσυραν το Σύνταγμα και τον εκλογικό νόμο μόλις άρχισε η φθορά, για να επανακτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ματαίως, φυσικά. Οι νόμοι της πολιτικής είναι αμείλικτοι: Ο,τι παραλείπεις να επιβάλεις όσο είσαι ισχυρός είναι αδύνατον να το επιβάλεις στην αδυναμία σου.

Τα Μνημόνια μας έδωσαν ακόμη έναν κανόνα: Σε καιρούς κρίσης, ένας χρόνος άσκησης εξουσίας ισοδυναμεί με φθορά τριών. Η κυβέρνηση αυτή και ο επικεφαλής της προικίστηκαν από τον λαό με εξουσία και εμπιστοσύνη που καμία άλλη κυβέρνηση και κανένας άλλος ηγέτης δεν είχαν στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά. Τους παραδόθηκαν τα κλειδιά της χώρας. Τρεις κάλπες στήθηκαν το 2015, τρεις πολιτικούς θριάμβους κατήγαγε η Αριστερά. Επαιξε τα ρέστα του ο λαός για χάρη του Τσίπρα. Την εντολή για απαλλαγή από το παλαιό, όμως, εκείνοι τη μετέτρεψαν σε ασκήσεις δειλίας. Την απαίτηση για αλλαγές, σε ασκήσεις εσωκομματικής ισορροπίας και βολέματος ημετέρων.

Την επιθυμία για κοινωνική δικαιοσύνη και ρήξη με την κλεπτοκρατία την έκαναν σίριαλ κουτσαβάκικων απειλών: «Θα τους κάνουμε, θα τους δείξουμε, θα τους σκίσουμε». Εδωσαν τόσο πολύ χρόνο στους αντιπάλους τους για να ανασυνταχθούν, ώστε τώρα, που αποφάσισαν να συγκρουστούν, ίσως είναι αργά. Δεν πρέπει να απορεί κανείς, λοιπόν, για την αλλαγή του κλίματος. Το ρολόι της Ιστορίας έχει αρχίσει να μετρά ανάποδα πλέον για την Αριστερά.

Είτε σε μερικούς μήνες είτε σε έναν χρόνο -από τους συμμάχους εξαρτάται περισσότερο και δευτερευόντως από εσωτερικούς παράγοντες- θα έχουμε και πάλι «ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις». Ισως αυτές να καθυστερήσουν ελαφρώς, για να καταστεί δυνατή η «περαίωση» μεγάλων εθνικών θεμάτων, αλλά και για να υπάρξει στοιχειώδης προετοιμασία για τη μετάβαση, όποια κι αν είναι αυτή - οικουμενική με τεχνοκράτη ή απευθείας λύση από τον λαό. Η φορά των πραγμάτων, όμως, δύσκολα αλλάζει. Ο Τσίπρας καλείται να πορευτεί μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς ρευστότητας, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες και με την πρωτοβουλία των κινήσεων υπό αμφισβήτηση. Ο μόνος σύμμαχός του για σταθεροποίηση στην εξουσία είναι το χάος στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά από πότε το χάος αποτελεί πολιτική πρόταση;

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.