Φαντάζει αλλοπρόσαλλο, σε πολλούς, το γεγονός ότι η κυβέρνηση ουσιαστικά χαιρετίζει τις κινητοποιήσεις ενάντια στο νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να ψηφίσει. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ταχθεί υπέρ των κινητοποιήσεων, ενώ και ο Τσίπρας μέσω διαφόρων δηλώσεων, είχε κάνει σαφές ότι θα είναι με τον λαό στους δρόμους ακόμα και ως κυβέρνηση.
Η αλήθεια βέβαια είναι, ότι ο Τσίπρας δεν ανακάλυψε την Αμερική, ούτε αυτή η στάση είναι τόσο πρωτοποριακή και αλλοπρόσαλλη. Στην ουσία, μπορούμε να την εντοπίσουμε στην Αμερική της δεκαετίας του 30, λίγο μετά το μεγάλο κραχ του 29, επί προεδρίας Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Μετά από την χρηματιστηριακή καταστροφή, ο Ρούσβελτ ανέλαβε να επανεκκινήσει την οικονομία, με ατμομηχανή τις κρατικές επενδύσεις για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά και τη θέσπιση κανόνων ενάντια στην ασυδοσία της Γουόλ Στριτ και των μεγάλων εταιριών.
Ο Ρούσβελτ αντιμετώπισε κριτικές από όλο το πολιτικό φάσμα. Η Αμερικανική οικονομική ελίτ τον κατέκρινε επειδή δεν ήθελε να επιβαρυνθεί με επιπλέον φόρους για την υλοποίηση του “Νιου Ντιλ”. Ακόμα και το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ κινήθηκε εναντίον του, θεωρώντας ότι πολλές νομοθετικές ρυθμίσεις του “Νιου Ντιλ” ήταν αντισυνταγματικές. Η προπαγάνδα που εξαπέλυσε η οικονομική ελίτ, επιχείρησε να βαφτίσει τις πολιτικές του “Νιου Ντιλ” Σοσιαλιστικές ή ακόμα και Κομμουνιστικές, κάτι που γίνεται και σήμερα στην Αμερική αλλά και στην Ελλάδα πλέον.
Ένα απόσπασμα από ομιλία του Ρούσβελτ είναι χαρακτηριστικό: “Μερικοί άτολμοι άνθρωποι που φοβούνται την πρόοδο, θα προσπαθήσουν να δώσουν παράξενα ονόματα σε αυτό που κάνουμε. Μερικές φορές θα το αποκαλέσουν 'Φασισμό', άλλες φορές 'Κομμουνισμό', άλλες φορές 'αυστηρή ρύθμιση', άλλες φορές 'Σοσιαλισμό'. Όμως, με αυτό τον τρόπο, προσπαθούν να κάνουν ιδιαίτερα περίπλοκο και θεωρητικό, κάτι το οποίο είναι πραγματικά πολύ απλό και πολύ πρακτικό.”
Έτσι, μετά την εκλογή του, ο Ρούσβελτ συναντήθηκε με τους εκπροσώπους των εργατικών συνδικάτων με τους οποίους είχε συνεργαστεί στο παρελθόν. Οι εκπρόσωποι των συνδικάτων του ζήτησαν να εφαρμόσει κάποια σχέδια που είχαν προτείνει. Ο Ρούσβελτ τους απάντησε: "Συμφωνώ μαζί σας. Θέλω να τα εφαρμόσω. Αναγκάστε με να το κάνω." Και πράγματι, ο αριθμός των απεργιών και των διαδηλώσεων στους δρόμους αυξήθηκε κατακόρυφα. Έτσι ο Ρούσβελτ είχε τη δικαιολογία να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργατών παρά το συνεχή πόλεμο που δεχόταν από το μεγάλο κεφάλαιο.
Η νέα πολιτική θύελλα που σαρώνει τις ΗΠΑ λέγεται Μπέρνι Σάντερς. Ο υποψήφιος για την ηγεσία των Δημοκρατικών και κατ'επέκταση για την προεδρία των ΗΠΑ, ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά και σπέρνει τρόμο στο Αμερικανικό κατεστημένο. Οι υποστηρικτές του αυξάνονται με εκθετικό ρυθμό, παρόλο που παραδέχεται με "θράσος" στις ομιλίες του ότι είναι Δημοκράτης Σοσιαλιστής, κάτι που πριν μερικά χρόνια θεωρούνταν σχεδόν "ύβρις" στην Αμερική του βάρβαρου νεοφιλελευθερισμού.
Ο Σάντερς χρησιμοποιεί τακτικά στις ομιλίες του το παράδειγμα του Ρούσβελτ. Σε μια από αυτές, χρησιμοποίησε και την φράση του "Αναγκάστε με να το κάνω.", θέλοντας να τονίσει ότι η μεγάλη δύναμη βρίσκεται στο λαό και ότι μόνο αν ο λαός αντιδράσει, υπάρχει ελπίδα για πραγματική αλλαγή, για μια πολιτική επανάσταση, όπως λέει συχνά.
Ο Τσίπρας, αλλά και όλοι οι εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ, απέχουν πολύ από το πολιτικό ανάστημα, όχι μόνο του Ρούσβελτ, αλλά ακόμα και του Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος τα έχει βάλει με το κατεστημένο, καθώς επιτίθεται ευθέως ενάντια στους καρχαρίες της Γουόλ Στριτ και ουσιαστικά έχει κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο κατά της Αμερικανικής οικονομικής ελίτ. Αντίθετα με όλους τους άλλους υποψηφίους, που χρηματοδοτούνται από τράπεζες και διάφορα λόμπι, ο Σάντερς χρηματοδοτεί την εκστρατεία του αποκλειστικά με μικρές δωρεές από τον απλό κόσμο.
Δεν υπάρχει λοιπόν κάτι το πρωτοφανές στη στάση των στελεχών της κυβέρνησης και του Τσίπρα όταν λένε ότι είμαστε με τον λαό στους δρόμους. Η διαφορά είναι, ότι δεν έχουν τα "κότσια" και το πολιτικό ανάστημα, να "χρησιμοποιήσουν" ως όπλο την αντίδραση του λαού, την επόμενη φορά που θα πάνε στις διαπραγματεύσεις με τους γραφειοφασίστες της ευρω-δικτατορίας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια