 |
Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
|
Αυτή η υποχρεωτική κατάδυση στα περασμένα -σαν σύμβαση της χρονιάς ένα πράμα- όταν δεν σε ξενερώνει με τη μηχανιστική της τεχνική, αγγίζει τα όρια του βιασμού μερικές φορές…
Θες δεν θες θυμίσου δηλαδή, ακούσιος συμμέτοχος σ΄αυτό το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι με βουτιές, σ΄ενα παρελθόν ιεραρχημένο συνήθως έξωθεν και άνωθεν…
Οχι αγαπημένε μου αρχισυντάκτα δεν μπορώ να συμβάλλω στην ανασκόπηση που μου ζητάς, ειδικά φέτος …
Πού να κατατάξω δηλαδή το αίσθημα μου λές;
Στα κουτάκια με τα πρόσωπα που αγαπήσαμε και μισήσαμε, στη βινιέτα με τα γεγονότα που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, στις φωτογραφίες με τις στιγμές που η κάθε μία ξεχωριστά αποτελεί ειδικό κεφάλαιο, στην ενότητα με τις δηλώσεις που σημάδεψαν αυτούς που τις έκαναν και στοίχειωσαν αυτούς που τις άκουσαν, ή στα ταξινομημένα, με χρονική σειρά βίντεο που έγιναν viral;
Τι πιό viral άλλωστε από την πολιτικοποίηση του συλλογικού αισθήματος ε;
Αχρονη και διαχρονική, δυναμική και λυτρωτική, υπερβατική και ανατρεπτική, αυτή η μεθυστική διαδικασία μας έφτιαξε και μας χάλασε όλους ταυτοχρόνως…
Φέτος ζήσαμε ο,τι λαχταρούσαμε και ο,τι φοβόμασταν ρε φίλε…
Από την ανάταση στην απογοήτευση,από την προσδοκία στη ματαίωση,από την περηφάνεια στην ενοχή, από τη μαγκιά στην ήττα…
Διαγράψαμε φίλους όταν συνειδητοποιήσαμε ρηχότητα, μικρότητα, χυδαιότητα,ιδιοτέλεια και ευτέλεια…
Εγγράψαμε καινούργιους, όταν διακρίναμε ήθος, ανιδιοτέλεια, γενναιότητα και κυρίως τις δυνατότητες ενός επεξεργαστή ικανού να δεί και να αναλύσει τη μεγάλη εικόνα χωρίς μικρόνοια και κακοήθη ναρκισσισμό …
Πώς το λέμε συνήθως; «Να έχουμε ο ένας τον άλλον, όσο ποτέ, όπως ποτέ»; Κάπως έτσι πές…
Και μετά ήρθε το έγκλημα στη Μεσόγειο, με τα πνιγμένα παιδιά στο σαλόνι μας να διεγείρουν τον πόνο, το θυμό, την ενοχή…
Και στον αντίποδα το μεγαλείο των γιαγιάδων της Μυτιλήνης να ταϊζουν το προσφυγόπουλο απο τη Συρία, στέλνοντας στα πέρατα το σήμα το καλό και στο διάολο ναιναίκους, φασίστες και κάθε φυσικό και ανήθικο αυτουργό της χυδαιότερης εκδοχής που είδαμε ποτέ στη γεωπολιτική σκακιέρα…
Ένας λαός περιούσιος λές της ιστορίας, στην πιο κομβική στιγμή για την Ευρώπη και τον κόσμο όλο…
Αυτή η χρονιά άλλαξε το μέσα μας για πάντα, έτσι όπως « περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα»…
Και ξέρεις, δεν βρίσκω κανέναν τίτλο για όλο αυτό…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια