Η Ελλάδα πάσχει από έλλειμμα αλλά και ανικανότητα να γεννήσει ένα νέο όραμα μετά την αιματηρή κατάρρευση των δυο προηγουμένων οραμάτων, της Μεγάλης Ιδέας, το 1922 και της ολοκληρώσεως της Εθνικής ανεξαρτησίας, το οποίο καταποντίστηκε μέσα στο δράμα του Εμφυλίου.
Ακολούθησε μία τρίτη προσπάθεια του Κων/νου Καραμανλή με τρεις στόχους :
α. τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρας
β. την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια (τότε ΕΟΚ) και
γ. την κατάργηση της μοναρχίας.
Ο χρόνος επιβράβευσε μόνο τον τρίτο στόχο, της καταργήσεως της μοναρχίας, ενώ από τους δυο άλλους στόχους ανέδειξε περισσότερο τα αδύνατα, ακόμη και τα αρνητικά τους στοιχεία.
Δυστυχώς το αναπτυξιακό πρόγραμμα του Κ. Καραμανλή είχε εντυπωσιακά για την εποχή του αποτελέσματα (ανάπτυξη 7% του ΑΕΠ) αλλά δεν είχε γερά θεμέλια. Είχε έναν τριτοκοσμικό και μικροαστικό χαρακτήρα, διότι στηρίχθηκε στην αστυφιλία και την αντιπαροχή, ενώ επέτρεπε στο μεγάλο κεφάλαιο να παρασιτεύει και να κρατικοδιαιτάται.
Ο Κ.Κ. ήθελε ένα άμεσο πρακτικό αποτέλεσμά και δεν ενδιαφερόταν για την δημιουργία αντίστοιχων αρχών και θεσμών, δεσμευτικών για όλους. Επιτρέπεται π.χ. η περίφημη «εθνική οδός» Αθηνών –Θεσσαλονίκης να γίνεται χωρίς διαχωριστική νησίδα και να μην προβλέπει διαπλάτυνση;
Εκεί που η ιστορική εξέλιξη αδίκησε τον Κ.Κ., είναι ο στόχος της ενσωματώσεως μας στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτό που δεν έχει γίνει ευρύτερα αντιληπτό, είναι ότι η ένταξη μας στην ΕΟΚ δεν έγινε μόνο στην βάση μιας δεξιάς πολιτικής (κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη, ανάχωμα στην τότε Σοβ. Ένωση) αλλά και μιας τουλάχιστον ισοδύναμης αριστερής πολιτικής (αποδυνάμωση της μοναρχίας, ενίσχυση της δημοκρατίας, απαλλαγή από την αμερικανοκρατία).
Ο Κ.Κ. είχε ως πρότυπο τον Στρατηγό Ντε Γκολ και απέβλεπε στην γαλλοποίηση και όχι στην γερμανοποίηση της Ευρώπης. Ο Ντε Γκολ επεδίωκε μία Ευρώπη, η οποία οικονομικά θα περιλάμβανε και την Σοβ. Ένωση («Από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια»), μια Ευρώπη γεωπολιτικά αυτοδύναμη. Αυτό οι Αμερικανοί δεν το συγχώρεσαν ούτε στον Ντε Γκολ ούτε στον Κ.Κ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου εκμεταλλεύθηκε τον ανεκπλήρωτο πόθο των Ελλήνων για εθνική ανεξαρτησία. Δυστυχώς όμως, η περιβόητη «Αλλαγή» αποδεικνύεται ως η μεγαλύτερη χαμένη αναπτυξιακή και πολιτική ευκαιρία στην ιστορία του Ελλαδικού κράτους. Αποδείχθηκε μια πολιτική κατεδαφίσεως του κρατικού μηχανισμού, της οικονομίας και της παιδείας στο όνομα δήθεν του « σοσιαλισμού», ενώ οι πραγματικοί θεοί ήταν ο κομματισμός, ο λαϊκισμός και η διαφθορά.
Δεν επρόκειτο για λάθη αλλά για σκόπιμη πολιτική. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί η λύσσα με την οποία το ΠΑΣΟΚ, ανατίναξε το οικοδόμημα της προόδου της χώρας μας, δυναμιτίζοντας τα θεμέλια του, που είναι η διαφάνεια η έφεση, η αξιοκρατία και η αριστεία.
Στο τέλος ήλθαν τα Μνημόνια να ισοπεδώσουν ότι είχε απομείνει όρθιο. Το σύνθημα του Ανδρέα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» από όραμα αποδείχθηκε εφιάλτης. Σήμερα ζούμε ως τρωγλοδύτες ανάμεσα στα ερείπια.
Το χειρότερο είναι ότι η πατρίδα μας κλυδωνίζεται ως ακυβέρνητο καράβι. Οι μόνοι που γνωρίζουν τι θέλουν από μας είναι οι Δανειστές μας. Θέλουν το «οικόπεδο»!
Το χρέος απλώνεται πάνω από την κοινωνία μας ως ένα τοξικό νέφος αιθαλομίχλης, που δηλητηριάζει την ζωή μας και μας κρύβει τον ήλιο μιας ευτυχισμένης ζωής, που θα μπορούσαμε να ζήσουμε σύμφωνα με τις χάρες του ευλογημένου τόπου μας.
Δεν είναι μόνο η κατακτητική πολιτική των Δανειστών και ιδιαίτερα της Γερμανίας που έχει αχρηστεύσει την πολιτική λειτουργία της Δημοκρατίας μας αλλά και η απουσία ενός σφαιρικού και μακροπρόθεσμου πολιτικού, αναπτυξιακού και πολιτισμικού οράματος.
Δεν είμαστε μόνο μια δυστυχισμένη αλλά και μια ακέφαλη κοινωνία. Μέλλον χωρίς προοπτική. Ο λαός πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία στα χέρια του. Ο λαός μας πρέπει να οργανωθεί σε οριζόντια διάταξη με κοινωνικές, πολιτιστικές και πρωτοβουλίες πολιτικής ανανεώσεως και στην βάση του πατριωτικού πνεύματος της Φιλικής εταιρείας.
filippidis103@yahoo.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια