Όπου το ΔΝΤ μπαίνει από την πόρτα και εγκαθίσταται επί μακρόν στο σαλόνι, η πολιτική βγαίνει από το παράθυρο και η κοινωνικότητα αντικαθίσταται από την επιχειρηματικότητα, ενώ η δημοκρατία από την αποτελεσματικότητα. Ποια αποτελεσματικότητα;
Των μέτρων εσωτερικής υποτίμησης, αν δεν μπορείς να εφαρμόσεις εξωτερική υποτίμηση, μέχρις ότου αποκατασταθεί με κριτήρια καπιταλιστικής αειφορίας ο μηχανισμός παραγωγής κέρδους.
Τα νέα μνημόνια των ελληνικών κυβερνήσεων με το κουαρτέτο πλέον, θεσπίζουν μια νέα πολιτική πραγματικότητα για την Ελλάδα, σύμφωνα με την οποία η κεφαλαιουχική καταστροφή των προηγούμενων έξη ετών -δια των προηγούμενων μνημονίων με την τρόικα- θα πρέπει να δώσει τη θέση της στην βιώσιμη ανάπτυξη των κερδών, μέσω κυρίως της τεχνογνωσίας του ΔΝΤ. Πρόκειται για την αειφορία του κεφαλαίου εις βάρος της αειφόρου ανάπτυξης με βιοοικονομικά κριτήρια, τα οποία προνοούν για την αναπαραγωγή της ζωής (άνθρωποι και φυσικοί πόροι).
Άρα, υπάρχει οξύ πρόβλημα ανανέωσης της ζωής στην Ελλάδα αυτή την περίοδο και όχι στενά μείζον Κοινωνικό Ζήτημα, το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τα κλασικά οικονομικά, δια της μεταρρύθμισης της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας και δημόσιου-ιδιωτικού τομέα.
Και τι γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση; Ή επανεισαγάγεις την πολιτική ως βιοπολιτική, δηλαδή ως σύστημα εναλλακτικής ηγεμονίας που, μεριμνώντας για την υγεία, την εκπαίδευση, την ευημερία, την αξιοκρατία και το περιβάλλον, αποσκοπεί στην αειφόρο ανάπτυξη της ζωής, ή αναζητείς δια της πολιτικής τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά του κράτους που έχεις απολέσει δια των μνημονίων: μια κυριαρχία που νομιμοποιεί πολιτικώς το μονοπώλιο στην αυθαίρετη – περισσότερο ή λιγότερο – άσκηση βίας από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα όργανα του κράτους.
Τι κάνουν τα μνημόνια; Μεταφέρουν την πολιτική νομιμοποίηση από τη βάση της ικανότητας μιας εθνικής κυβέρνησης να «σκοτώνει» – [αν θες μπορείς να αφαιρέσεις τα εισαγωγικά] – στην βάση μιας υπερεθνικής δομής, όπως είναι αυτή του κουαρτέτου. Άρα η ελληνική κυβέρνηση δεν «σκοτώνει», μάχεται για να βρει και να προτείνει στο κουαρτέτο υποκατάστατα της «δολοφονίας» μέτρα και έτσι, όπως λέει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, αντί να ματώνει η κοινωνία ματώνει ο ίδιος!
Συνεπώς, ο ρόλος της ελληνικής κυβέρνησης – σύμφωνα με την τρέχουσα πολιτική αφήγηση – είναι να βρίσκει και να προτείνει στο κουαρτέτο ισοδύναμα μέτρα, έτσι ώστε να περιοριστούν οι «δολοφονικές» συνέπειες του Τρίτου Μνημονίου, στο πλαίσιο της αντι-βιοοικονομικής αειφόρου ανάπτυξης αποκλειστικά του κεφαλαίου στην Ελλάδα και εις βάρος όλων των άλλων παραγωγικών συντελεστών. Αυτό ακριβώς ψήφισαν, όσοι ψήφισαν τους μνημονιακούς στις εκλογές: Τον καταλληλότερο διαμεσολαβητή μεταξύ της ελληνικής κοινωνίας και της Τρόικας! Τον καταλληλότερο πρωθυπουργό για «ισοδύναμα»!
Κάπως έτσι το πολιτικό φαινόμενο στην Ελλάδα εκφυλίστηκε απολύτως και η πολιτική νομιμοποίηση βασίζεται πια στα «ισοδύναμα»! Τα «ισοδύναμα» υποκαθιστούν την λαϊκή κυριαρχία αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και έτσι ούτε νέα, ούτε παλαιά δημοκρατία θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά απλώς ευνοιοκρατία σε μια απαθλιωμένη μιντιοκρατία! Τουλάχιστον υπό αυτό τα καθεστώς οι κυβερνήσεις θα είναι «αθώες» του αίματος και της καταστροφής ανθρώπων και φυσικών πόρων! Αυτές έχουν χάσει το μονοπώλιο στην άσκηση βίας, παραχωρώντας στο κουαρτέτο την ικανότατα τους να «σκοτώνουν»! Έχει την γοητεία του ο μεταμοντερνισμός στην πολιτική, όπως και να το δεις!
Εκεί λοιπόν, αναγνώστη μου, όπου τα «ισοδύναμα» υποκαθιστούν την πραγματική πολιτική, τι σημασία έχει ποιος εκφράζει το παλιό και ποιος το καινούργιο. Ο μεταμοντερνισμός στην πολιτική που βιώνουμε σήμερα στην Υποτελή Πολιτεία της Ελλάδας δεν ορίζεται από τις κατηγορίες «παλαιό-καινούργιο». Δεν υπάρχει τίποτα πλέον που θα μπορούσες να ορίσεις με σαφήνεια ως παλαιό σε σχέση με κάτι καινούριο και τίποτα καινούριο σε σχέση με κάτι παλαιό! Το καινούριο και το παλαιό είναι ένα πράγμα στη νέα τάξη πραγμάτων που διαμορφώνει η πολιτική στρατηγική του κουαρτέτου στην Ελλάδα.
Κι όμως, η σφοδρά διαπλεκόμενη μιντιοκρατία στην χώρα μας, αφού «έχασε» όλες τις πολιτικές κατηγορίες τις οποίες θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να προπαγανδίσει συμφέροντα, συνεχίζει να διακρίνει πολιτικές οντότητες με κριτήριο το «παλαιό» και το «καινούριο/νέο»! Είναι προδήλως ο μόνος τρόπος για την «αειφόρο ανάπτυξη» του καθεστώτος ευνοιοκρατίας και μιντιοκρατίας της ύστερης μεταπολίτευσης του 1974! Αν κλονιστεί και αυτό το καθεστώς που δομεί τις απολύτως πλαστές αναπαραστάσεις της ζωής και της πολιτικής στην Ελλάδα, η χώρα θα βρεθεί σε ένα πραγματικά δημιουργικό κενό: Η πολιτική θα αναγεννηθεί και η οικονομία θα ξαναβρεί τα ορθολογικά και βιοοικονομικά της χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει κρίση ιδεολογίας στην Ελλάδα. Υπάρχει κρίση πολιτικής που διασκεδάζεται από το καθεστώς διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας και κρίση οικονομίας που διασκεδάζεται από τα «ισοδύναμα» και την κυρίαρχη αφήγηση περί χρέους. Υπάρχει ασφαλώς και δραματική κρίση δημοκρατίας, που εκτός από φάρσες με την μορφή δημοψηφισμάτων και εκλογών, διασκεδάζεται από την διαρκή απειλή του Grexit.
Υπάρχει λύση; Ένα κίνημα εναντίον της μιντιοκρατίας στην Ελλάδα ως μορφή απομυθοποίησης του πραγματικού. Ποια είναι η βασική αποστολή των μιντιοκρατών στη χώρα μας; Διαμορφώνουν διαρκώς αξίες ως mental pictures που χρησιμοποιούνται σαν κάλυμμα άλλων επιχειρήσεων. Κάνουν business οι άνθρωποι στη βάση αξιών που οι ίδιοι δεν πιστεύουν, τις οποίες όμως πρέπει το ελληνικό κοινό να σεβαστεί χωρίς να τις πιστεύει οπωσδήποτε, επίσης! Προϋπόθεση αυτού είναι οι ελληνίδες και οι έλληνες να μην νοιώθουν ότι αυτές οι αξίες τους αφορούν πραγματικά! Αυτός είναι ο «α-πολιτικός κόσμος» της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας, ο οποίος για να διαρραγεί απαιτείται ένα κίνημα πολιτισμικού χαρακτήρα. Ένα κίνημα όπου οι αξίες θα θεμελιώνονται σε δημοκρατικούς θεσμούς και θα τις πιστεύουν όσοι τουλάχιστον συμμετέχουν σε μία συγκεκριμένη πολιτική διαδικασία. Αυτά, αναγνώστη μου, διάβασέ τα, προσεγγίζοντας τόσο την κρίση στο διακυβερνητικό μοντέλο της χώρας υπό την ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, όσο και την φαρσοκωμωδία με την κρίση στη ΝΔ…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια