Οι Αρκιοί είναι ένα ακριτικό νησί του Αιγαίου με μόλις 44 μόνιμους κατοίκους (βρίσκεται μερικά μίλια νοτιότερα από τη Σάμο και την Ικαρία). Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα των μικρών νησιών, που καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε να λύσει: Την έλλειψη υποδομών, γιατρών και υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης.
Οι λιγοστοί κάτοικοι είναι «όμηροι» των διαθέσεων του καιρού και ζουν καθημερινά με τον φόβο του αποκλεισμού. Ξεχασμένοι από το αθηνοκεντρικό κράτος, θα είχαν κάθε λόγο να εκδηλώνουν την οργή τους.
Κι όμως! Την Τετάρτη παρέδωσαν μάθημα εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας σε όλη τη χώρα. Στο σχολείο του νησιού φοιτούν μόνο δύο παιδιά, που μαζί με τον δάσκαλό τους (στον οποίο αξίζει το πιο μεγάλο μπράβο) έκαναν παρέλαση. Σήκωσαν τη σημαία και περπάτησαν καμαρωτά στην πλατεία στέλνοντας το δικό τους μήνυμα. Τι και αν ήταν μόνο δύο; Η παρέλαση έγινε!
Οσο υψώνεται ακόμα η σημαία και όσο υπάρχουν παιδιά που το κάνουν με αγάπη και υπερηφάνεια, αυτός ο τόπος δεν έχει τίποτα να φοβάται. Ακόμα και αν μας πυροβολούν συνεχώς Ελληνες (ανίκανοι) κυβερνώντες και ξένοι «γύπες». Οι κάτοικοι αυτής της ευλογημένης γης μπορεί να είναι λίγοι, μπορεί να απογοητεύονται εύκολα και το ίδιο εύκολα να ενθουσιάζονται, όμως έχουν DNA με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει ο υπόλοιπος κόσμος. Γι' αυτό είναι ικανοί για πράγματα αδιανόητα (όπως η αντίσταση του '40). Αρκεί να συνεχίζουν να αγαπούν την πατρίδα τους, και ας τους πληγώνει.
Τα χτυπήματα στην εθνική υπερηφάνεια τα τελευταία χρόνια είναι στοχευμένα. Σχεδόν «χειρουργικά». Κι όμως, ο στόχος δεν επετεύχθη. Οι Ελληνες συνεχίζουν να αγαπούν τον τόπο τους, και η καλύτερη απόδειξη είναι τα δύο μαθητούδια και ο δάσκαλος στους Αρκιούς. Ακόμα και αυτοί που ξενιτεύτηκαν την τελευταία πενταετία της οικονομικής λαίλαπας δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται την επιστροφή στην Ιθάκη! Ετσι λένε τουλάχιστον. Πολλοί άλλοι συνεχίζουν να ζουν εντός των τειχών, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την πιο ωραία χώρα του κόσμου, αν και βλέπουν το μέλλον τους μαύρο κι άραχνο. Συνειδητά επιλέγουν να παλέψουν μένοντας Ελλάδα. Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν τρόπο να φύγουν, αλλά πάντα βρίσκεται την τελευταία στιγμή κάτι που τους κρατά πίσω...
Με όλα αυτά δεν θέλω να υποστηρίξω ότι τα πάντα είναι καλά και ανθηρά. Το αντίθετο συμβαίνει. Ομως στο μαύρο τοπίο που απλώνεται παντού γύρω μας υπάρχουν τέτοιες χαραμάδες ελπίδας, οι οποίες μάς κάνουν να χαμογελάμε πάλι. Να αισιοδοξούμε ότι αυτός ο τόπος έχει μέλλον, επειδή οι κάτοικοί του εξακολουθούν να τον αγαπούν.
Η καταιγίδα κάποια στιγμή θα περάσει - με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Το ζητούμενο είναι να μην αφήσει πίσω της την απόλυτη καταστροφή -κυρίως- σε επίπεδο «εθνικών αντιστάσεων». Για να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της η ελληνική κοινωνία και να χτίσει σιγά σιγά πάνω σε ό,τι θα έχει απομείνει.
Οπως ακριβώς συμβαίνει στους Αρκιούς. Η καταιγίδα απομονώνει πλήρως το νησί (στη διάρκειά της είναι παντελώς απροστάτευτο), όμως όταν αυτή περνάει οι ακρίτες κάτοικοί έχουν το κουράγιο να σηκώσουν πάλι τη σημαία, για να ξεκινήσουν την παρέλαση και να τιμήσουν τους ήρωες της πατρίδας. Τελικά, αυτά τα δύο μαθητούδια μάς έδωσαν το καλύτερο μάθημα!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
 η σημαία της πατρίδας){kind=link}
0 Σχόλια