Εδώ
και καιρό, αναφερθήκαμε σε αλλαγές στην κοινωνία και στην πολιτική.
Είδαμε πως συντηρητικοποιούνται οι εργαζόμενοι ως αποτέλεσμα
συνεχιζόμενων νεοφιλελεύθερων πολιτικών (Ανυπαρξία κινήτρων και δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι λόγω οικονομικής κρίσης), πως εγκλωβίζονται σ’ έναν φαύλο κύκλο ελάχιστων εργασιακών επιλογών
(Οι εργαζόμενοι, η κρίση και ο «εγκλωβισμός»), ενώ θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που έχουν δουλειά και τα βολεύουν «όπως-όπως» (Το σύνδρομο του επιζήσαντος από την οικονομική κρίση).
Αναλύσαμε πως οι νέοι δε βλέπουν «ανοιχτούς ορίζοντες» (Οι νέοι εργαζόμενοι δέσμιοι της κρίσης) και οι ηλικιωμένοι περιμένουν κι άλλες «μαύρες μέρες» (Η επίδραση της κρίσης στις εργασιακές συμπεριφορές λίγο πριν από τη σύνταξη). Οι συνεχιζόμενες επιθετικές πολιτικές στοχεύουν στη δημιουργία ενοχικών (Είμαστε όλοι ένοχοι ή έτσι θέλουν να νιώθουμε;) και φοβικών συναισθημάτων (Η αρχιτεκτονική του φόβου) στους πολίτες, απαραίτητα για μια άνευ όρων παράδοσή τους (Τα θύματα των «εγκληματιών»).
Μέσα από την οργανωμένη εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ο εξουσιαστής (Dramatis personae) επιβάλλεται στους πολίτες και επιβάλει τα θέλω του, αρνούμενος ν’ αποδεχτεί τα αρνητικά αποτελέσματα των μέτρων του (Το ξεμασκάρεμα των μέτρων), να δει ότι καμία οικονομική ανάκαμψη δε μπορεί να είναι μακρόπνοη «πετώντας στη γωνία» τον άνθρωπο (Η απύθμενη ανηθικότητα). Όσον αφορά σε κείνους που δεν τους αρέσουν όλα αυτά, η κρατούσα πολιτική τούς κρίνει ως μη προσαρμόσιμους (Ε, εσείς. Προσαρμοστείτε!).
Με αυτά και μ’ άλλα, πήγαμε στην «εποχή των διαπραγματεύσεων», όπου οι ξένοι μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία (Timeo mercatores et dona ferentes), εμείς μιλούσαμε με ασάφειες (Δημιουργική ασάφεια και άλλα συναφή) και ο φόβος και οι απειλές (Φοβίστε όσους μας φοβίζουν) ήταν καθημερινού μενού στα «μέσα μαζικού ελέγχου» (μ.μ.ε.). Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ενεργούσε εξωγενώς στην κοινωνία με πολιτικούς που το προφίλ τους εμφάνιζε χαρακτηριστικά χειραγώγησης και συμφέροντος (Η «Σκοτεινή Τριάδα» των πολιτικών),ενώ η κυβέρνηση προσπαθούσε να βρει λύσεις σε προβλήματα που η ίδια δημιουργούσε ή άφηνε να εμφανισθούν, καθώς η βίαιη ωρίμανσή της ήταν από μόνη της προβληματική (Η παραβολή του μικρομέγαλου παιδιού).
Ο ορθός λόγος παραμεριζόταν (Η απόσταση της λογικής: από τον ορθό λόγο στον εξορθολογισμό), χρησιμοποιούνταν ανορθολογικά σχήματα και έννοιες (Η αναζήτηση της ορθολογικότητας στην Αριστερά) και προτάσσονταν η πολιτική του εφικτού (Ευκταίο και εφικτό: Πολιτικό μέλλον από την πολυθρόνα;). Η νομή της -κατά φαντασία- εξουσίας (Προσοχή! Εν όψει εξουσία) φαίνεται να δημιούργησε νέους ηγεμόνες (Μια εξ’ αριστερών «ηγεμονία»), εμφανίσθηκαν ναρκισσιστικές συμπεριφορές (Πολιτικοί ναρκισσιστές και Αριστερά), αλλά και «αρνητές» των πολιτικών εξελίξεων, που ένιωσαν –εκ των υστέρων- δικαιωμένοι από την κατάληξη των πραγμάτων (Σύριζα με τις ευκαιρίες της ζωής).
Ο Σύριζα βρέθηκε αντιμέτωπος με τις εσωτερικές του αδυναμίες (ΣΥΡΙΖΑ: Σεχταρισμός και οπορτουνισμός), με πολιτικά πισωγυρίσματα και ανασφάλειες για το μέλλον (Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό…), με κινήσεις επιστροφής στο «παρελθόν» (ΚΚΕ, το κόμμα σου ΛΑΕ) και με δεδομένες -εκ των πολιτικών πραγμάτων- επιλογές που οδηγούν σε μετάλλαξη που πολλούς προκαλεί αηδία, ενώ άλλους αρέσει (Σύριζα: Η δεδομένη πολιτική μετάλλαξη).
Ως εκ τούτου, το παρόν άρθρο έχει στον τίτλο του τρία τμήματα του πολιτικού αρκτικόλεξου του ΣΥΡΙΖΑ και τρία «μεγάλα» ερωτηματικά:
ΣΥ; Μπορεί να συνεχίσει να λογίζεται ως συνασπισμός κομμάτων, συνιστωσών, τάσεων; Όχι. Ο Σύριζα ταχύτατα «χτίζεται» σ’ ένα αυστηρά δομημένο πολιτικό κόμμα που στοχεύει στην παραμονή στην εξουσία κι όταν δεν είναι σε κυβερνητική θέση, η κομματική του δομή θα πρέπει είναι διαρκώς προετοιμασμένη για την ανάληψη της εξουσίας (προϋπόθεση για να συμβεί αυτό, είναι να πετύχει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ειδάλλως θ’ αναπτυχθούν μεγαλύτερες και εντονότερες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του).
ΡΙΖ; Είναι ριζοσπαστικό ένα κόμμα που αναλαμβάνει να διαχειρίζεται μια πολιτική και οικονομική κατάσταση, η οποία είναι διαμορφωμένη «από έξω» και συμφωνημένη «μέσα»; Όχι, εκτός κι εάν θεωρούμε ριζοσπαστισμό τις «πολιτικές ενέσεις» για παροδική ανάνηψη του «κοινωνικού αρρώστου». Ο ριζοσπαστισμός ως πολιτική έννοια αφορά και τα αστικά κόμματα, οπότε η εφαρμογή πολιτικών που έχουν ριζοσπαστικά στοιχεία κρίνεται στην πράξη κι όχι στα λόγια.
Α; Είναι αριστερό μ’ όλα αυτά που βλέπουμε; Ναι και όχι, καθώς με την κατά Νορμπέρτο Μπόμπιο εννοιολόγηση «Δεξιάς-Αριστεράς», η Δεξιά έχει την πεποίθηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες δεν πρέπει να εξαλειφθούν, αλλά να ευνοούν την τάξη και την ανάπτυξη της πολιτικής κοινότητας. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά αποβλέπει στην ισότητα και παλεύει να περιοριστούν οι παράγοντες που τροφοδοτούν την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, υπερασπίζεται και προωθεί τα κοινωνικά δικαιώματα, με τα οποία εκφράζεται η τάση για ισότητα -το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία, κ.ά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την ταχύτατη πορεία «μεγέθυνσης», από την ελάσσονα αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, υιοθέτησε μέσα από εκβιασμούς, πιέσεις και πολιτικά λάθη, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οδηγήθηκε σε μια πολιτική μετάλλαξη που βρίσκεται σ’ εξέλιξη. Αυτή η μετάλλαξη θα θέσει υπό διερεύνηση και επαναπροσδιορισμό τις έννοιες Συνασπισμός, Ριζοσπαστικός, Αριστερά. Αυτή είναι μια συζήτηση που είναι δύσκολο να την αποφύγει, απλά μπορεί να την μεταθέσει στο μεσοπρόθεσμο διάστημα, μετά από τις εκλογές και την πρώτη αξιολόγηση. Τότε μπορεί η νέα ταυτότητα να φέρει κι ένα νέο όνομα.
(Οι εργαζόμενοι, η κρίση και ο «εγκλωβισμός»), ενώ θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που έχουν δουλειά και τα βολεύουν «όπως-όπως» (Το σύνδρομο του επιζήσαντος από την οικονομική κρίση).
Αναλύσαμε πως οι νέοι δε βλέπουν «ανοιχτούς ορίζοντες» (Οι νέοι εργαζόμενοι δέσμιοι της κρίσης) και οι ηλικιωμένοι περιμένουν κι άλλες «μαύρες μέρες» (Η επίδραση της κρίσης στις εργασιακές συμπεριφορές λίγο πριν από τη σύνταξη). Οι συνεχιζόμενες επιθετικές πολιτικές στοχεύουν στη δημιουργία ενοχικών (Είμαστε όλοι ένοχοι ή έτσι θέλουν να νιώθουμε;) και φοβικών συναισθημάτων (Η αρχιτεκτονική του φόβου) στους πολίτες, απαραίτητα για μια άνευ όρων παράδοσή τους (Τα θύματα των «εγκληματιών»).
Μέσα από την οργανωμένη εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ο εξουσιαστής (Dramatis personae) επιβάλλεται στους πολίτες και επιβάλει τα θέλω του, αρνούμενος ν’ αποδεχτεί τα αρνητικά αποτελέσματα των μέτρων του (Το ξεμασκάρεμα των μέτρων), να δει ότι καμία οικονομική ανάκαμψη δε μπορεί να είναι μακρόπνοη «πετώντας στη γωνία» τον άνθρωπο (Η απύθμενη ανηθικότητα). Όσον αφορά σε κείνους που δεν τους αρέσουν όλα αυτά, η κρατούσα πολιτική τούς κρίνει ως μη προσαρμόσιμους (Ε, εσείς. Προσαρμοστείτε!).
Με αυτά και μ’ άλλα, πήγαμε στην «εποχή των διαπραγματεύσεων», όπου οι ξένοι μας αντιμετώπιζαν με καχυποψία (Timeo mercatores et dona ferentes), εμείς μιλούσαμε με ασάφειες (Δημιουργική ασάφεια και άλλα συναφή) και ο φόβος και οι απειλές (Φοβίστε όσους μας φοβίζουν) ήταν καθημερινού μενού στα «μέσα μαζικού ελέγχου» (μ.μ.ε.). Από την άλλη πλευρά, η πολιτική ενεργούσε εξωγενώς στην κοινωνία με πολιτικούς που το προφίλ τους εμφάνιζε χαρακτηριστικά χειραγώγησης και συμφέροντος (Η «Σκοτεινή Τριάδα» των πολιτικών),ενώ η κυβέρνηση προσπαθούσε να βρει λύσεις σε προβλήματα που η ίδια δημιουργούσε ή άφηνε να εμφανισθούν, καθώς η βίαιη ωρίμανσή της ήταν από μόνη της προβληματική (Η παραβολή του μικρομέγαλου παιδιού).
Ο ορθός λόγος παραμεριζόταν (Η απόσταση της λογικής: από τον ορθό λόγο στον εξορθολογισμό), χρησιμοποιούνταν ανορθολογικά σχήματα και έννοιες (Η αναζήτηση της ορθολογικότητας στην Αριστερά) και προτάσσονταν η πολιτική του εφικτού (Ευκταίο και εφικτό: Πολιτικό μέλλον από την πολυθρόνα;). Η νομή της -κατά φαντασία- εξουσίας (Προσοχή! Εν όψει εξουσία) φαίνεται να δημιούργησε νέους ηγεμόνες (Μια εξ’ αριστερών «ηγεμονία»), εμφανίσθηκαν ναρκισσιστικές συμπεριφορές (Πολιτικοί ναρκισσιστές και Αριστερά), αλλά και «αρνητές» των πολιτικών εξελίξεων, που ένιωσαν –εκ των υστέρων- δικαιωμένοι από την κατάληξη των πραγμάτων (Σύριζα με τις ευκαιρίες της ζωής).
Ο Σύριζα βρέθηκε αντιμέτωπος με τις εσωτερικές του αδυναμίες (ΣΥΡΙΖΑ: Σεχταρισμός και οπορτουνισμός), με πολιτικά πισωγυρίσματα και ανασφάλειες για το μέλλον (Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό…), με κινήσεις επιστροφής στο «παρελθόν» (ΚΚΕ, το κόμμα σου ΛΑΕ) και με δεδομένες -εκ των πολιτικών πραγμάτων- επιλογές που οδηγούν σε μετάλλαξη που πολλούς προκαλεί αηδία, ενώ άλλους αρέσει (Σύριζα: Η δεδομένη πολιτική μετάλλαξη).
Ως εκ τούτου, το παρόν άρθρο έχει στον τίτλο του τρία τμήματα του πολιτικού αρκτικόλεξου του ΣΥΡΙΖΑ και τρία «μεγάλα» ερωτηματικά:
ΣΥ; Μπορεί να συνεχίσει να λογίζεται ως συνασπισμός κομμάτων, συνιστωσών, τάσεων; Όχι. Ο Σύριζα ταχύτατα «χτίζεται» σ’ ένα αυστηρά δομημένο πολιτικό κόμμα που στοχεύει στην παραμονή στην εξουσία κι όταν δεν είναι σε κυβερνητική θέση, η κομματική του δομή θα πρέπει είναι διαρκώς προετοιμασμένη για την ανάληψη της εξουσίας (προϋπόθεση για να συμβεί αυτό, είναι να πετύχει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ειδάλλως θ’ αναπτυχθούν μεγαλύτερες και εντονότερες φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό του).
ΡΙΖ; Είναι ριζοσπαστικό ένα κόμμα που αναλαμβάνει να διαχειρίζεται μια πολιτική και οικονομική κατάσταση, η οποία είναι διαμορφωμένη «από έξω» και συμφωνημένη «μέσα»; Όχι, εκτός κι εάν θεωρούμε ριζοσπαστισμό τις «πολιτικές ενέσεις» για παροδική ανάνηψη του «κοινωνικού αρρώστου». Ο ριζοσπαστισμός ως πολιτική έννοια αφορά και τα αστικά κόμματα, οπότε η εφαρμογή πολιτικών που έχουν ριζοσπαστικά στοιχεία κρίνεται στην πράξη κι όχι στα λόγια.
Α; Είναι αριστερό μ’ όλα αυτά που βλέπουμε; Ναι και όχι, καθώς με την κατά Νορμπέρτο Μπόμπιο εννοιολόγηση «Δεξιάς-Αριστεράς», η Δεξιά έχει την πεποίθηση ότι οι κοινωνικές ανισότητες δεν πρέπει να εξαλειφθούν, αλλά να ευνοούν την τάξη και την ανάπτυξη της πολιτικής κοινότητας. Από την άλλη πλευρά, η Αριστερά αποβλέπει στην ισότητα και παλεύει να περιοριστούν οι παράγοντες που τροφοδοτούν την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων, υπερασπίζεται και προωθεί τα κοινωνικά δικαιώματα, με τα οποία εκφράζεται η τάση για ισότητα -το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην εργασία, κ.ά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την ταχύτατη πορεία «μεγέθυνσης», από την ελάσσονα αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, υιοθέτησε μέσα από εκβιασμούς, πιέσεις και πολιτικά λάθη, νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οδηγήθηκε σε μια πολιτική μετάλλαξη που βρίσκεται σ’ εξέλιξη. Αυτή η μετάλλαξη θα θέσει υπό διερεύνηση και επαναπροσδιορισμό τις έννοιες Συνασπισμός, Ριζοσπαστικός, Αριστερά. Αυτή είναι μια συζήτηση που είναι δύσκολο να την αποφύγει, απλά μπορεί να την μεταθέσει στο μεσοπρόθεσμο διάστημα, μετά από τις εκλογές και την πρώτη αξιολόγηση. Τότε μπορεί η νέα ταυτότητα να φέρει κι ένα νέο όνομα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια