 |
Γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης
|
Ο σχηματισμός Κυβέρνησης αμέσως μετά
τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, η ιεροτελεστία της παραλαβής
-παράδοσης χαρτοφυλακίων μετά τον (ταχύτατο) σχηματισμό
Κυβέρνησης-ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ύστερα οι κραδασμοί που έφεραν οι αποκαλύψεις για
την ρατσιστική/ομοφοβική δημόσια στάση του μόλις υπουργοποιηθέντος (και
παρευθύς παραιτημένου) Δημήτρη Καμμένου
καθήλωσαν τους προβολείς στους
νικητές των εκλογών. Εύλογο - άλλωστε η εξουσιολαγνεία αποτελεί γνώριμο χαρακτηριστικό μας, των Ελλήνων.
Γι αυτό άλλωστε και ανθεί ο
καθεστωτισμός, που απαλύνεται απλώς με την ταχύτητα που (ιδίως μετά την
δεκαετία του ΄90) απονομιμοποιούνται κάθε φορά οι νικητές. Εσωτερικά
τουλάχιστον..
Όμως, σ’ αυτήν στροφή των πραγμάτων θέλουμε να στρέψουμε την προσοχή για μια στιγμή αλλού. Στην Αντιπολίτευση. Όχι για τα (πολλά) παραπολιτικά/προσωπικά/ψιθυριστά που την συνοδεύουν - βέβαια όχι και τόσο περισσότερα απ’ εκείνα που αφορούν τα κυβερνητικά έδρανα, ήδη. Όσο για την πεισματική μη-ενασχόληση με κάτι που να θυμίζει ουσία της πολιτικής. Δείτε, ήδη, προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση: θα δει ή δεν θα δει τελικά τον Κώστα Καραμανλή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης; είναι οριστική ή όχι η υποψηφιότητα Κυριάκου; Τι θα πει/τι θα κάνει άμα η Ντόρα στηρίξει τον Βαγγέλη; τι νόημα έχουν οι υποψηφιότητες Περιφερειαρχών, απο Τατούλη μέχρι Τζιτζικώστα, όταν ο νόμος του Γιάννη Ραγκούση έχει φροντίσει να μην μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα για βουλευτές μέχρι και μετά ένα χρόνο απο την λήξη της θητείας τους; απήλθε ή καραδοκεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στην εξορία των Βρυξελλών; μπορεί η Ολγα Κεφαλογιάννη , νέας γενιάς και γυναίκα, να παίξει τον αντι-Τσίπρα; Πήγε τόσο μακριά η κουβέντα (διότι περί κουβέντας πρόκειται, όχι σαν περί υζήτησης), που η εφημερίδα ετούτη έκρινε επάναγκες να προτείνει - προωτοσέλιδα, κύριο θέμα - υποψηφιότητα Νίκου Χατζηνικολάου προκειμένου “να ξεκολλήσει” η ΝΔ.
Μέσα σ’ αυτήν την Νεοδημοκρατική αμμοθύελλα, δεν κρύβεται απλώς κάθε ιδεολογία - θα εδικαιούτο να πει κανείς ότι από ιδεολογίες χορτάσαμε και μάλιστα κάτω απο την υπεριδεολόγηση και την συνθηματολόγηση πονηρά χάνεται η ευθύνη της επιλογής, της δράσης, της αναμέτρησης με την πραγματικότητα - αλλά προσπερνιέται το συγκεκριμένο. Προσπερνιέται και η γνήσια διαφοροποίηση των υποψηφιοτήτων, δε.
Σημειώστε ότι και στο Ποτάμι - από την ελάσσονα Αντιπολίτευση, που εισέπραξε δυσανάλογα βαριά το σοκ της ανακοπής δυναμικής του στην κάλπη του Σεπτεμβριου - την συζήτηση πήγε να μονοπωλήσει η ανάληψη της ευθύνης (ευθύνης που την πήγε καλά, πάντως, ο Σταύρος), και οι “γρήγορες” προτάσεις για στροφή προς ΠΑΣΟΚ ή προς ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι για ξεκαθάρισμα των κυρίως ποταμίσιων θέσεων, δεν το είδαμε...
Πλην, έτσι όπως οι μήνες που έρχονται θα είναι βαριοί, έτσι που μετά την “έξωση” ΛΑ.Ε./Λαφαζάνη-Ζωής-Βαρουφάκη αλλά και με την μονοχρωμία της μνημονιακής πορείας τα κυβερνητικά έδρανα θάχουν πρόβλημα έκφρασης του διαφορετικού (πλην αν λιώσουν: όμως αυτό δεν θα τόθελε κανείς, όχι;), το πολιτικό σύστημα χρειάζεται την Αντιπολίτευση. Χρειάζεται αντιπολίτευση. Όχι όμως διαγωνισμούς-διαγκωνισμους προσώπων ή/και εικόνων. Κυρίως, χρειάζεται Αξιωματική Αντιπολίτευση ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ , αν είναι να σκέφτεται και να έχει την ανάγκη θέσεων, ιδίως τώρα που έχει κάνει την προσγείωσή του.
Όμως, σ’ αυτήν στροφή των πραγμάτων θέλουμε να στρέψουμε την προσοχή για μια στιγμή αλλού. Στην Αντιπολίτευση. Όχι για τα (πολλά) παραπολιτικά/προσωπικά/ψιθυριστά που την συνοδεύουν - βέβαια όχι και τόσο περισσότερα απ’ εκείνα που αφορούν τα κυβερνητικά έδρανα, ήδη. Όσο για την πεισματική μη-ενασχόληση με κάτι που να θυμίζει ουσία της πολιτικής. Δείτε, ήδη, προς την Αξιωματική Αντιπολίτευση: θα δει ή δεν θα δει τελικά τον Κώστα Καραμανλή ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης; είναι οριστική ή όχι η υποψηφιότητα Κυριάκου; Τι θα πει/τι θα κάνει άμα η Ντόρα στηρίξει τον Βαγγέλη; τι νόημα έχουν οι υποψηφιότητες Περιφερειαρχών, απο Τατούλη μέχρι Τζιτζικώστα, όταν ο νόμος του Γιάννη Ραγκούση έχει φροντίσει να μην μπορούν να βάλουν υποψηφιότητα για βουλευτές μέχρι και μετά ένα χρόνο απο την λήξη της θητείας τους; απήλθε ή καραδοκεί ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στην εξορία των Βρυξελλών; μπορεί η Ολγα Κεφαλογιάννη , νέας γενιάς και γυναίκα, να παίξει τον αντι-Τσίπρα; Πήγε τόσο μακριά η κουβέντα (διότι περί κουβέντας πρόκειται, όχι σαν περί υζήτησης), που η εφημερίδα ετούτη έκρινε επάναγκες να προτείνει - προωτοσέλιδα, κύριο θέμα - υποψηφιότητα Νίκου Χατζηνικολάου προκειμένου “να ξεκολλήσει” η ΝΔ.
Μέσα σ’ αυτήν την Νεοδημοκρατική αμμοθύελλα, δεν κρύβεται απλώς κάθε ιδεολογία - θα εδικαιούτο να πει κανείς ότι από ιδεολογίες χορτάσαμε και μάλιστα κάτω απο την υπεριδεολόγηση και την συνθηματολόγηση πονηρά χάνεται η ευθύνη της επιλογής, της δράσης, της αναμέτρησης με την πραγματικότητα - αλλά προσπερνιέται το συγκεκριμένο. Προσπερνιέται και η γνήσια διαφοροποίηση των υποψηφιοτήτων, δε.
Σημειώστε ότι και στο Ποτάμι - από την ελάσσονα Αντιπολίτευση, που εισέπραξε δυσανάλογα βαριά το σοκ της ανακοπής δυναμικής του στην κάλπη του Σεπτεμβριου - την συζήτηση πήγε να μονοπωλήσει η ανάληψη της ευθύνης (ευθύνης που την πήγε καλά, πάντως, ο Σταύρος), και οι “γρήγορες” προτάσεις για στροφή προς ΠΑΣΟΚ ή προς ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι για ξεκαθάρισμα των κυρίως ποταμίσιων θέσεων, δεν το είδαμε...
Πλην, έτσι όπως οι μήνες που έρχονται θα είναι βαριοί, έτσι που μετά την “έξωση” ΛΑ.Ε./Λαφαζάνη-Ζωής-Βαρουφάκη αλλά και με την μονοχρωμία της μνημονιακής πορείας τα κυβερνητικά έδρανα θάχουν πρόβλημα έκφρασης του διαφορετικού (πλην αν λιώσουν: όμως αυτό δεν θα τόθελε κανείς, όχι;), το πολιτικό σύστημα χρειάζεται την Αντιπολίτευση. Χρειάζεται αντιπολίτευση. Όχι όμως διαγωνισμούς-διαγκωνισμους προσώπων ή/και εικόνων. Κυρίως, χρειάζεται Αξιωματική Αντιπολίτευση ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ , αν είναι να σκέφτεται και να έχει την ανάγκη θέσεων, ιδίως τώρα που έχει κάνει την προσγείωσή του.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια