Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
|
Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ αποκόπτεται από τα ακραία στοιχεία και τα διάφορα ουτοπικά τροτσκιστικά, μαοϊκά κλπ. γκρουπούσκουλα, και στην ουσία εξελίσσεται σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας. Στην ουσία καλύπτει πλέον τον χώρο ανάμεσα στο ΚΚΕ και στην ΝΔ. Στα αριστερά του θα φυτοζωούν διάφορες μετακομμουνιστικές ομάδες, πιθανότατα εκτός Βουλής.
Στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ θα επιβιώνουν οριακά, εντός ή εκτός Βουλής, το θνήσκον ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι», το οποίο απέτυχε στον μόνο ρόλο που είχε να παίξει, δηλαδή να φέρει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή, αφού ταυτίστηκε πλήρως με το μνημονιακό μπλοκ.
Το μόνο κόμμα του παρελθόντος που επεβίωσε, αν και με σοβαρές απώλειες, είναι η ΝΔ. Εκεί αναδείχθηκε ο Μεϊμαράκης ως συμβιβαστική λύση εσωκομματικής συναίνεσης και συνοχής. Αλλά η εκλογή Μεϊμαράκη είχε και μια θετική διάσταση: σηματοδότησε την ήττα του ακροδεξιού περιβάλλοντος του Σαμαρά και την στροφή προς το Κέντρο.
Ρητά (πιο ρητά δεν γινόταν, αφού το επανέλαβε πολλές φορές στην ομιλία του μετά την ανάδειξή του) ο νέος πρόεδρος εξήγγειλε ότι η ΝΔ είναι κόμμα του Κέντρου, ότι εκφράζει το Κέντρο κλπ.
Πιθανότατα καταλυτικό ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι ο πατέρας του Μεϊμαράκη προερχόταν από το Κέντρο, ή απλά ο πολιτικός ρεαλισμός του ίδιου του Μεϊμαράκη και η κατανόηση ότι οι εκλογικές μάχες κερδίζονται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, εκεί όπου τοποθετούνται οι περισσότεροι ψηφοφόροι. Πάντως η ακροδεξιά αυλή του Σαμαρά (ακροδεξιά περισσότερο στο ύφος παρά στην ουσία) αποξένωσε την ΝΔ από πολλούς ψηφοφόρους, ενώ ταυτόχρονα απέτυχε να επαναφέρει στο κόμμα αυτό τους ψηφοφόρους του που πήγαν στην ΧΑ.
Εν πάσει περιπτώσει, η κεντρώα στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και η απομόνωση των εκατέρωθεν ακραίων, δημιουργούν τις προϋποθέσεις γιά κάποια ομαλοποίηση της κατάστασης και την αποφυγή εμφυλιοπολεμικών κραυγών και κλίματος έντασης. Θεωρίες όπως των «δύο άκρων» από την ΝΔ και του «ραντεβού στα γουναράδικα» από τον ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν στο παρελθόν, τώρα προέχει η εμπέδωση κλίματος εθνικής ενότητας και διακομματικής συνεργασίας για να αποφύγουμε τα χειρότερα.
Και πάντως η ανανέωση της πολιτικής ζωής, που είναι και το ζητούμενο, δεν θα προέλθει από τα άκρα, αλλά από υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας που εκφράζουν την κεντρώα αντίληψη της μετριοπάθειας, του ρεαλισμού, των ριζικών μεταρρυθμίσεων και του πραγματικού εκσυγχρονισμού.
0 Σχόλια