Επέσαμε θύματα, αδέρφια, εμείς...

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Εντάξει, δεν το λέει έτσι ο θρυλικός ύμνος της Αριστεράς: λέει «επέσατε... εσείς». Αυτό όμως πολύ προτού η Αριστερά γίνει κυβέρνηση, την ώρα που γινόταν πραγματικός πόλεμος και μόνον επί του ενδεχομένου. Σήμερα, πιθανότατα, τα «τ» και «σ» θα είχαν γίνει «μ». Γιατί;

Επειδή αυτό συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή. Πέφτουμε πολλαπλώς θύματα: πολίτες, κυβερνήσεις και χώρα, όλοι μαζί, «σε άνιση μάχη κι αγώνα», που μάλιστα είναι διμέτωπος, ανελέητος και στα δύο πεδία του: τόσο ενάντια στη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη όσο και, ταυτόχρονα, απέναντι στον δικό μας κακό εαυτό, ο οποίος άλλωστε της έστρωσε και το έδαφος. Άγρια ερωτήματα: Ποιος είναι άραγε δυσκολότερος από τους δύο αγώνες; Τι έκανε τελικά περισσότερο κακό σε αυτόν τον τόπο; Πόσο το ένα κακό μάς έφερε το άλλο;

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών υπήρξαν δραματικές και ραγδαίες. Δεν υπήρξαν όμως, τουλάχιστον ακόμη, τελεσίδικες. Και αυτό ακριβώς επειδή οι δύο αγώνες εξελίσσονται παράλληλα. Η ελληνική πλευρά οδηγήθηκε σε ένα προφανές αδιέξοδο, όπως κι αν θέλει να το βαφτίσει. Δεν κάνει εντύπωση: παίζει στην ίδια αυλή με πολύ πιο μεγάλα παιδιά, τα οποία και ξέρουν καλύτερα και έχουν και τα λεφτά.

Ωστόσο όλα όσα συνέβησαν από την Τετάρτη και έπειτα δεν οδηγούν σε ένα ασφαλές, τελικό αποτέλεσμα ούτε σε μία ούτε σε άλλη κατεύθυνση. Ο λόγος είναι απλός: παρά τις πραγματικές αλλά και τις τεχνητές πολιτικές προθεσμίες και τις ασφυκτικές πιέσεις και παρά το πώς και το πού μας στριμώχνουν αυτά, ουδείς είναι σε θέση να απαντήσει με ασφάλεια στο πού θα οδηγηθούν τελικά τα πράγματα από εδώ και στο εξής.

Με άλλα λόγια, το τι μπορεί και το τι δεν μπορεί τελικά να γίνει έμπρακτα αποδεκτό ή όχι, να περάσει ή να μην περάσει και με ποιον τρόπο ώστε στη συνέχεια να καταστεί όχι μόνον διεθνής δέσμευση της χώρας αλλά και πράξη είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί να απαντηθεί σήμερα, ό,τι κι αν έγινε στις Βρυξέλλες - και αυτό το ξέρουν και εντός και εκτός Ελλάδος. Και έχει σημασία.

Τελικές απαντήσεις λοιπόν δεν υπάρχουν. Ακόμη. Στίχοι, πάλι, υπάρχουν. Και λένε αλήθειες προφητικές. Αν μη τι άλλο για παρηγοριά: «επέσαμε θύματα»...

ΤΟ ΒΗΜΑ

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.