Ας υποθέσουμε ότι τελικώς υπογράφεται η συμφωνία της κυβέρνησης με τους δανειστές. Υποχωρούν στο ζήτημα του ΕΚΑΣ και της ΔΕΗ, δίνουμε κάτι παραπάνω στον ΦΠΑ, λαμβάνουμε υπόσχεση για αναδιάρθρωση του χρέους το φθινόπωρο και επίσης εξασφαλίζουμε ρευστότητα μέσα στο καλοκαίρι.
Τι θα έχει αλλάξει; Λίγα πράγματα. Θα κρατηθεί η ρευστότητα των τραπεζών και η χρηματοδότηση της Ελλάδας ενόψει των τοκοχρεωλυσίων. Και ταυτόχρονα θα έχει επέλθει νέα φορολογική επιβάρυνση, δηλαδή νέα πίεση πάνω στη ζήτηση, ενώ το ασφαλιστικό θα εξακολουθεί να βρίσκεται στον αέρα.Η συμφωνία αυτή θα είναι εκ των πραγμάτων μεταβατική, πριν την οριστική του Σεπτεμβρίου. Οριστική; Όχι και τόσο. Απλώς θα καλύπτει χρηματοδοτικά τη χώρα μέχρι τέλους του 17, ενώ είναι αμφίβολο τι λύση θα δωθεί στο ζήτημα του χρέους. Το κρίσιμο ζήτημα των δημοσίων επενδύσεων μέσω εξωτερικής βοήθειας δεν έχει τεθεί. Το μόνο που τίθεται συστηματικά είναι η απελευθέρωση της αγοράς και των επαγγελμάτων και οι ιδιωτικοποιήσεις, μαζί με τον περιορισμό του δημοσίου και της μισθολογικής δαπάνης.
Αυτό είναι το σκηνικό. Ίδιο και απαράλλαχτο σχεδόν με αυτό το σκηνικό που έστησαν τα μνημόνια, μια περιοριστική πολιτική υποτίμησης, που αυξάνει τελικώς την ύφεση και επομένως οδηγεί σε αύξηση του χρέους.
Αυτό λέγεται στρατηγικό αδιέξοδο. Θεωρητικά η μόνη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η απεμπλοκή από το σκληρό νόμισμα, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, το κούρεμα του δημοσίου χρέους, η χρηματοδότηση των δημοσίων επενδύσεων, η ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, δηλαδή η συμφωνημένη με τους εταίρους έξοδος από το ευρώ, που θα διασφαλίζει την τροφοδοσία της χώρας σε προμήθειες και ρευστό.
Αυτή θα ήταν μια λογική λύση. Πλην όμως δεν είναι πολιτικά διαχειρίσιμη, τουλάχιστον προς το παρόν. Οι εταίροι εύκολα θα μπορούσαν να την υιοθετήσουν, καθώς θα είχαν το δέλεαρ της οριστικής εξόδου και θα έβγαζαν από πάνω τους το ελληνικό βάρος. Εύκολα θα το πουλούσαν αυτό στην κοινή γνώμη.
Στην Ελλάδα όμως δεν υπάρχουν αντίστοιχες συνθήκες προς το παρόν. Ο Συριζα δεν είναι σε θέση να οδηγήσει αυτήν την κούρσα εξόδου και να πληρώσει φυσικά το τεράστιο κόστος. Ούτε καν να θέσει το θέμα δεν μπορεί. Επομένως, μια τέτοια πορεία μόνον εξ’ ανάγκης μπορεί να υιοθετηθεί, δηλαδή ως αποτέλεσμα «ατυχήματος». Εν πολλοίς σκηνοθετημένου ατυχήματος.
Ίσως να βρισκόμαστε σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Είναι πράγματι περίεργες οι προτάσεις των δανειστών. Διότι δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θέλουν να ρισκάρουν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, για το χατήρι του ΕΚΑΣ ή του ΦΠΑ. Εάν ήθελαν πράγματι τη συμφωνία θα έκαναν πιο λογικές προτάσεις. Ακόμη κι έτσι, ακόμη και αν υποχωρήσουν σε ορισμένα- διότι δεν γίνεται να κάνουν ουσιώδη υποχώρηση- τότε το στρατηγικό αδιέξοδο θα παραμείνει: Που πάμε;
Όπως και να το δει κανείς, εάν δεν κουρευτεί το χρέος, αν δεν χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό, εάν δεν δωθεί επενδυτική βοήθεια στην Ελλάδα, τίποτε δεν μπορεί να γίνει. Ή, εάν δεν κοπεί εθνικό νόμισμα επίσης, τίποτε δεν μπορεί να γίνει για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Η κυβέρνηση ας κάνει μια τελευταία προσπάθεια, ας σχεδιάσει μείωση της μισθολογικής δαπάνης στο δημόσιο, με περικοπές ειδικών μισθολογίων και καταργήσεις αντιπαραγωγικών τομέων και ας περιμένει μέχρι το φθινόπωρο, μήπως και δωθεί η ουσιαστική λύση.
Και τότε, εάν δεν βρεθεί μακροπρόθεσμη λύση, ας εξηγηθεί τίμια και καθαρά στο λαό και ας παραμερίσει. Ας έρθουν οι επόμενοι να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο της καταστροφής.
tvxs.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια