Η κλεψύδρα αδειάζει. Και η κάθε μέρα που περνά χωρίς να συνοδεύεται από κάποια θετική εξέλιξη στη διαπραγματευτική διαδικασία με τους εταίρους και δανειστές μας δεν είναι απλώς μια χαμένη μέρα, αλλά κι ένας πρόσθετος επιβαρυντικός παράγοντας για την κυβέρνηση και για τις διαπραγματευτικές της δυνατότητες.
Ουσιαστικά έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και περιθώρια νέων αναβολών και παρατάσεων δεν υπάρχουν. Το Eurogroup θα συνέλθει στις 24 του μήνα. Και μέχρι τότε θα πρέπει οι διαφωνίες να έχουν εκλείψει και οι συγκλίσεις να έχουν επιτευχθεί. Αρα η μεταπασχαλινή εβδομάδα θα πρέπει να βρει την κυβέρνηση πανέτοιμη για τη διαπραγματευτική αναμέτρηση.
Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα φτάναμε σ' αυτό το σημείο, όπου κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός θα πρέπει ν' αποφασίσουν τι τελικά θα επιλέξουν να θυσιάσουν και τι να προστατεύσουν. Διότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Οταν οι «κόκκινες γραμμές» και των δύο πλευρών προβάλλονται ως αδιαπραγμάτευτες, τότε το αδιέξοδο είναι δεδομένο και αναπότρεπτο.
Αλλά διαπραγμάτευση δεν σημαίνει στείρα εμμονή σε θέσεις και απόψεις. Τέτοιες λογικές οδηγούν μοιραία σε ναυάγιο κάθε προσπάθεια διαλόγου και συναίνεσης. Διαπραγμάτευση σημαίνει εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Ιδιαίτερα όταν οι συναλλασσόμενοι είναι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι και ειλικρινά επιθυμούν να διατηρήσουν και στο μέλλον τις ιδιότητες αυτές.
Και πάνω απ' όλα διαπραγμάτευση σημαίνει ρεαλιστική αξιολόγηση των δεδομένων. Τι διακυβεύεται από τη μία ή την άλλη απόφαση όταν μάλιστα είναι ομολογημένο πια ότι δεν υπάρχει για το ελληνικό πρόβλημα άλλη λύση πέρα από εκείνη που η Ευρώπη μάς έχει ήδη προσφέρει. Για τον Αλ. Τσίπρα, την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πια η ώρα των μεγάλων αποφάσεων.
Έθνος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.





0 Σχόλια