 |
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
|
Κινείται στις γραμμές που ο Σόιμπλε θέτει, αντιμετωπίζει τα ζητήματα όπως ο Σόιμπλε επιθυμεί και, φυσικά, με βάση τη στήριξή του είναι που προσδοκά να λάβει την ανανέωση της θητείας του σε αυτή τη θέση, στήριξη κάθε άλλο παρά δεδομένη καθώς υπάρχει και μια υποψηφιότητα από την Ισπανία που δεν είναι απίθανο, για πολιτικούς λόγους, τελικά να προτιμηθεί από το Βερολίνο.
Σε αντίθεση όμως με τον Σόιμπλε, ο οποίος ξέρει και να είναι και να μην είναι προκλητικός, ανάλογα με τη στιγμή και την τακτική της, ο Ντάισελμπλουμ όχι μόνον είναι πλέον συνεχώς προκλητικός, αλλά είναι πια και προδήλως παντελώς ανόητος.
Προκαλεί όταν εμφανίζει την Ελλάδα να «έπαιξε κι έχασε» με την ΕΚΤ, σα να μιλάμε εδώ για πόκερ ή για σχέσεις στις οποίες το κυρίαρχο στοιχείο είναι η κοροϊδία, που, για αυτόν, προφανώς είναι. Ακόμα κι αν έχει δίκιο ως προς το αποτέλεσμα, με τον τρόπο που μιλά, κάνει βλάβη στην εικόνα τού τι είναι και πώς λειτουργεί η (δήθεν κοινή) σημερινή γερμανική Ευρώπη – κι αυτό είναι ανόητο για τον ίδιο, αλλά καλό μπας και καταλάβουν εκείνοι που δεν έχουν ακόμα καταλάβει, αλλά κακό για τους σκοπούς του.
Προκαλεί επίσης όταν διαρρέει ότι εκείνος πρότεινε στον Ελληνα πρωθυπουργό να… «φαγωθεί» ο υπουργός Οικονομικών της χώρας. Κι εδώ, η ανοησία είναι ακόμα μεγαλύτερη.
Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος λειτουργεί με τρόπους που κάθε άλλο παρά συνάδουν στο ρόλο και την αποστολή του, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι αυτή είναι μια «ευγενής» ευρωπαϊκή αποστολή κι όχι κάτι διαφορετικό που απλώς αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο από τους χαζούς χειρισμούς του.
Γιατί, τελικά, τι άλλο καταφέρνει με όλα αυτά; Είπαμε: να ξεμπροστιάσει το πώς δουλεύει η γερμανική μηχανή. Α, και κάτι ακόμα: να καταστήσει φυσικά τους αντιπάλους του πιο συμπαθείς…
ΤΟ ΒΗΜΑ
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια