 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη και στην Ιστορία που να έχει χρεοκοπήσει τόσες φορές και ταυτόχρονα δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να της έχουν διαγραφεί τα χρέη ολοκληρωτικά όπως στη Γερμανία. Διεθνείς σκοπιμότητες και ισορροπίες, θα πει κάποιος. Όμως η πρόκληση ανήκει στην ίδια τη Γερμανία και τους «πάστορες» της ηθικής της, που βαφτίζουν το χρέος ως μέγιστη αμαρτία. Στη βάση αυτή θέλουν να πείσουν τα υπόλοιπα έθνη και τους λαούς ότι το μοντέλο τους, αυτό της ύφεσης και της γερμανικής ηγεμονίας, είναι το «μαγικό φίλτρο» που ναι μεν δεν παράγει ευημερία αλλά προφανώς μέσα από τη δυστυχία και τον πειθαναγκασμό οδηγεί τους ανθρώπους στον παράδεισο. Αυτόν τον παράδεισο ας τον κρατήσουν για τον εαυτό τους οι Γερμανοί, γιατί τους άλλους προφανώς δεν τους ενδιαφέρει.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, μιλώντας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο για τη σύσταση της Επιτροπής για τη διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, μίλησε για «ηθική α λα καρτ» από την πλευρά των Γερμανών.
Ταυτόχρονα, υπογράμμισε το ηθικό ζήτημα της εκπλήρωσης των υποχρεώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα και όχι των συμψηφισμών των ποσών των αποζημιώσεων με την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας. Ουσιαστικά, με τον τρόπο αυτό η ελληνική πλευρά ζητά από τους Γερμανούς να «πληρώσουν» για τον ναζισμό τους. Κάτι που στην περίπτωση της Ελλάδος δεν το έκαναν ποτέ.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα υπέστη μετά τη Ρωσία, την Αγγλία και τον παγκόσμιο εβραϊσμό κατ' αναλογία πληθυσμού και όγκου τις μεγαλύτερες απώλειες και καταστροφές στις υποδομές της, χωρίς να υπολογίσουμε τη γενοκτονία με την πείνα που επιβλήθηκε το 1941-1942, όπου η Ελλάδα βρισκόταν υπό γερμανική διοίκηση, το μεταπολεμικό Βερολίνο το μόνο που φρόντισε ήταν τη διαφύλαξη των δοσίλογων και των εγκληματιών πολέμου, αλλά και την αποφυγή κάθε αποζημίωσης για τις καταστροφές που είχε επιφέρει στη χώρα ή τις κτηνωδίες του στρατού Κατοχής.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα, όπως πολύ πρόσφατα υπενθύμισε Γερμανός βουλευτής, ήταν η πρώτη χώρα τη δεκαετία του 1950 που δέχτηκε στο έδαφός της γερμανικό πολιτιστικό ίδρυμα, το περίφημο «Γκαίτε», αλλά και τον Γερμανό πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας στην πρώτη επίσκεψη εκτός των συνόρων της χώρας του. Θα ήταν λάθος να αντιμετωπίζουμε ως Έλληνες τους Γερμανούς ισοπεδωτικά, αλλά, από την άλλη πλευρά, αποδεικνύεται πλέον και εκ των πραγμάτων ότι το Ράιχ είναι ενιαίο. Αλλάζουν οι συνθήκες, τα πρόσωπα και τα εργαλεία αλλά η στρατηγική, ο μεγαλοϊδεατισμός, το εθνικιστικό-ρατσιστικό δόγμα για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, ο κρατικός καπιταλισμός, η οικονομική κοσμοθεωρία του ευρώ-μάρκου (ράιχ-μαρκ στο Γ΄ Ράιχ) είναι πάντα εδώ.
Η ανηθικότητα της Γερμανίας γίνεται φανερή, άλλωστε, από τον τρόπο που επιχειρεί επενδύσεις και διείσδυση σε άλλες χώρες, θεωρητικά συμμαχικές ή εντός της Ευρώπης, με διαφθορά και χρηματισμό κυβερνητικών στελεχών, «μαύρα» ταμεία, επηρεασμό των μίντια, χειραγώγηση των κρατικών αποφάσεων. Η ελληνική εμπειρία από τις υποθέσεις Siemens. HDW, MAN, πολεμικές βιομηχανίες και όπου αλλού ενεπλάκησαν Γερμανικοί κολοσσοί είναι χαρακτηριστική. Όπως όμως και η πολιτική παραπλάνηση απέναντι στους εταίρους της, εμφανής στην ευρωζώνη από το 2007, όταν στη Γερμανία αποφασίστηκε η «ατζέντα Σρέντερ», με περιοριστικές πολιτικές, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους, όταν στην Ευρώπη η επιλογή ήταν σύγκλιση των βιοτικού επιπέδου προς τα πάνω, ακόμη και με ελλείμματα, και διεύρυνση των τραπεζικών προϊόντων και χρηματιστηριακών παραγώγων. Σήμερα πλέον ο πόλεμος Ελλάδας - Γερμανίας που ξεκίνησε αποτελεί «πρελούδιο» της επιχείρησης των εθνών για μια επόμενη Ευρώπη λιγότερο γερμανική.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια