Καθισμένος στη σκοτεινή γωνιά σου, στην άκρη του καναπέ, μπροστά από την τηλεόραση που παίζει, όλο το ίδιο και το ίδιο σκέφτεσαι! Ακριβώς αυτό που σχεδίασε τόσο ευρηματικά ο Βάγγος.
Μόνο από την οπή της κάλπης μπαίνει μια ηλιαχτίδα ελπίδας στο σκοτάδι της ζωής σου, πια. Κι είσαι έτοιμος να το πάρεις το ρίσκο γιατί τι σου έχει μείνει πια να χάσεις, έτσι δεν είναι;
Σου είχαν πει ότι αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα σου πάρουν το σπίτι σου, αλλά ο Βύρωνας και ο Τάκης,
αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά εν τω μεταξύ, θα το χάσουν το σπίτι τους,
εξ αιτίας των επιλογών αυτών που ψήφισες την περασμένη φορά, αυτών των
ίδιων που ήθελαν να σε προφυλάξουν από τους κομμουνιστές!
Σου είπαν ότι αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα τιναχτούν στον αέρα οι
τράπεζες και θα χάσεις το κομπόδεμά σου. Πάλι τους πίστεψες και γι’ αυτό
τους ψήφισες. Αλλά εν τω μεταξύ αυτοί έβαλαν χέρι στο κομπόδεμά σου οι
ίδιοι, με τόσο αναίσχυντο τρόπο, με τόσα χαράτσια και τόσους παράνομους
φόρους, που έφριξες και τρόμαξες, έτσι που είδες τις οικονομίες σου να
εξανεμίζονται από τις παράλογες απαιτήσεις του φοροεισπράχτορα!
Κι ύστερα από ένα τέτοιο γδάρσιμο για να σωθούν οι τράπεζες κι οι
καταθέσεις σου, ακόμα παραμένουν σαν ωρολογιακές βόμβες, οι
τράπεζες, έτοιμες να "σκάσουν" ανά πάσα στιγμή. Άλλο ζήτημα οι
τραπεζίτες: αυτοί κινδυνεύουν να σκάσουν μόνο από το πολύ φαΐ και το
πιοτί εις υγείαν ημών των κορόϊδων…
Σου είπαν, τι δε σου είπαν, δυόμισι-τρία χρόνια τώρα. Από πού να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς! Για πρωτογενή πλεονάσματα,
σου είπαν και για χρηματοδοτικά κενά που θα καλύπτονταν. Όλα ψέμματα,
γιατί δεν καλύφθηκαν ποτέ τα κενά, αφού το φαγοπότι συνεχίζεται
απρόσκοπτο μέχρι κι ετούτη τη στιγμή, και το βλέπεις γύρω σου. Για
ιστορίες επιτυχίας, σουξεδιάρικες, σου είπαν και για την ακμάζουσα
οικονομία που μέσα στη χρόνια πια ανεργία σου, δεν μπορούσες να τα
κατανοήσεις -κι ας ακούγονταν από τα χείλη του Ξεφτεντέρη, του
Χατζηλάστιχου και των άλλων έμμισθων ψιττακών της Τηλεδημοκρατίας μας
τόσο ενθαρρυντικά∙ τα αυτιά σου έμεναν πρόθυμα όλα αυτά τα χρόνια
που αναζητούσες ελπίδα -κι αυτοί πάντα πόνταραν στο φόβο που σου
γεννούσαν οι ίδιοι για τους κινδύνους από τους οποίους θα σε προστάτευαν
–αλλά δε σε προστάτεψαν.
Και τώρα που έφτασε η ώρα και η στιγμή για να μιλήσεις εσύ ξανά, έχεις
να διαλέξεις ανάμεσα στο να συνεχίσεις να τους πιστεύεις και να
συνεχίσεις να τους φοβάσαι ή να κλείσεις τ’ αυτιά, να κλείσεις και τα
μάτια, να κλείσεις και την τηλεόραση και να σκεφτείς μόνος σου. Μόνη
σου… Δική σου είναι η ευθύνη. Δική μας είναι η ευθύνη να απαλλαγούμε από
τους ανίκανους, τους ανόητους και τους εξωνημένους. Τους δειλούς και
τους μοιραίους…
Ναί, ο Βαγγέλης Παπαβασιλείου, έγραψε πάλι: μόνο από την οπή της κάλπης αχνοφαίνεται μια μικρή ελπίδα. Στο χέρι σου είναι...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια