Το διάγγελμα Σαμαρά περιέπλεξε ακόμη περισσότερο την κατάσταση

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Από τα τέσσερα σημεία του διαγγέλματος του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά (συναινετική εκλογή προέδρου από την παρούσα βουλή, συνταγματική αναθεώρηση, συμπεφωνημένες εκλογές στο τέλος του 2015 και διεύρυνση της κυβέρνησης με «φιλοευρωπαϊκά στοιχεία»), το τελευταίο κινδυνεύει να εκληφθεί, στο βεβαρυμένο κλίμα των ημερών, ως υπόσχεση υπουργοποίησης όσων βουλευτών μεταστραφούν και ψηφίσουν τον Σταύρο Δήμα.

Αυτή η ρευστότητα, αστάθεια και τελικά δυσωδία που αναδύει η πολιτική ατμόσφαιρα, πολλά οφείλει στις αποσκιρτήσεις και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών από τα κόμματα που εξελέγησαν τον Ιούνιο του 2012. Οι αποσκιρτήσεις αυτές, με την σειρά τους, οφείλονται στην είσοδο στην Βουλή απίθανων προσώπων, που υπό ομαλές περιστάσεις και σε ευτυχέστερες στιγμές του κοινοβουλευτικού βίου της χώρας, δεν θα διενοούντο κάν να ασχοληθούν με την πολιτική. Η τυχοδιωκτική και ασταθής συμπεριφορά τέτοιων προσώπων δεν θα πρέπει να εκπλήσσει.
Οι αποσκιρτήσεις δημιούργησαν μία δεξαμενή προσώπων που γνωρίζουν ότι δεν θα επανεκλεγούν, εκτός εάν επιβιβασθούν σε κάποιο κόμμα που θα επιβιώσει στην επόμενη βουλή. Ταυτόχρονα, επιθυμούν να το κάνουν χωρίς να εκτεθούν και να κινδυνεύσουν να προπηλακισθούν, ταυτιζόμενοι με το μνημόνιο και τους φορείς του.
Εν μέσω αυτού του διλήμματος, εμφανίζεται ο πρωθυπουργός, με την πρόθεση να συσπειρώσει την μέγιστη δυνατή προεδρική πλειοψηφία, και επιτυγχάνει ακριβώς το αντίθετο: με την πρόταση της διεύρυνσης της προεδρικής πλειοψηφίας με «φιλοευρωπαϊκά στοιχεία», κατ’ ουσίαν στοχοποιεί εκ των προτέρων τους πιθανούς προθύμους, με την υπόνοια της επιδίωξης υπουργείου ως ανταλλάγματος.
Πολύ περισσότερο, αν στην συνέχεια, μετά από μία υποτιθέμενη επίτευξη του στόχου, ο κ. Σαμαράς ανασχημάτιζε την κυβέρνησή του με όσους υπερψήφισαν τον πρόεδρο. Αλλά τούτο δεν θα συμβεί, και αν υπήρχε η ελάχιστη πιθανότητα αυτή τώρα απομακρύνεται, γιατί ποιοί θα τολμήσουν να επαναλάβουν το παράδειγμα των βουλευτών της Ενώσεως Κέντρου, που υπουργοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 1965 με αντάλλαγμα την αποσκίρτησή τους από την τότε κυβερνητική πλειοψηφία; Με αποτέλεσμα και να πεθάνουν πολιτικά οι ίδιοι και-το κυριότερο- να οδηγήσουν την χώρα στο χάος και τελικά στην δικτατορία του 1967.
Πολλά λέγονται, και πολλές θεωρίες συνωμοσίας κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία, στους καφενέδες της επικράτειας και στα σαλόνια των βορείων προαστίων. Προσωπικά, έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι, όλα αυτά που συμβαίνουν, αποτελούν απλά την αναμενόμενη οικτρή κατάληξη του εκφυλισμού της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας σε μία τριτοκοσμική, κληρονομική, πελατειακή και διεφθαρμένη ολιγαρχία. Μία ολιγαρχία που στελεχώνεται σε υπερβολικό βαθμό από ανθρώπους ανεπάγγελτους, αγράμματους, φαύλους ή γραφικούς, πλην ελεγχόμενους από το πολιτικό σύστημα και τους κομματικούς μηχανισμούς.
Οι νουνεχείς αναλυτές είχαν επισημάνει αυτά τα νοσηρά φαινόμενα ήδη από την περίοδο της πρωθυπουργίας Σημίτη, συνέχισαν να τα επισημαίνουν κατά την διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, στηλίτευσαν την ποιότητα του στελεχιακού δυναμικού της κυβέρνησης Σαμαρά, προειδοποιώντας για τις συνέπειες. Τώρα εισπράττουν την πικρή ικανοποίηση της επιβεβαίωσης.

kontranews.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.