 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Από την έκρηξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008 μέχρι και σήμερα, η Ευρωζώνη-ΕΕ κατασπατάλησε όλα τα μεταπολεμικά κεκτημένα κοινωνικής συνοχής και συναίνεσης αλλά και τη δυναμική υπέρβασης των εθνικών ανταγωνισμών μέσα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Σήμερα αθροιστικά διαπιστώνουμε μια παλινδρόμηση στους ανταγωνισμούς των Μεγάλων Δυνάμεων που αποδόμησαν τη σταθερότητα στην Ευρώπη την περίοδο 1890-1914, και ταυτόχρονα την εσωτερική κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση που σκίασε το σύνολο σχεδόν της Γηραιάς Ηπείρου στην περίοδο του Μεσοπολέμου. Σαν να μην έφθαναν όλα τα παραπάνω, εδώ και έναν χρόνο η κρίση στην Ουκρανία με βαρύνουσα ευθύνη της Γερμανίας απειλεί την Ευρώπη με έναν δεύτερο Ψυχρό Πόλεμο, πολύ πιο επικίνδυνο από τον πρώτο.
Σήμερα η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, με τη Δύση να κατηγορεί τη Μόσχα ότι επιδιώκει να δημιουργήσει ζώνη επιρροής στην πρώην ΕΣΣΔ και τη Ρωσία να βλέπει μια στρατηγική περικύκλωσής της από ΝΑΤΟ και ΕΕ. Η Ευρώπη, είκοσι πέντε χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και παρά το στοίχημα εμβάθυνσης της ολοκλήρωσής της που συμφωνήθηκε στο Μάαστριχτ, είναι το επίκεντρο των φόβων για μια νέα παγκόσμια οικονομική κρίση και γεωπολιτική αποσταθεροποίηση. Η διολίσθηση που ήταν αδιόρατη και αργή επιταχύνθηκε δραματικά μετά την κρίση του 2008. Παραπέμπει στον Μεσοπόλεμο ως προς τις εσωτερικές κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες των κρατών και στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα ως προς την αποδόμηση των παραμέτρων γεωπολιτικής σταθερότητας.
Έθνος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια