Η Τουρκία και το (νέου τύπου) προτεκτοράτο!

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η πολιτική τάξη της Ελλάδας είναι αρκετά φοβική για να αντιμετωπίσει δημιουργικά και με ενάργεια όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο και στο μέτωπο που ξεκινά από την Τουρκία και διατρέχει τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Παρά ταύτα, δεν είναι στο χέρι της Αθήνας να καθορίσει και να καθοδηγήσει τις εξελίξεις.

Η νεοοθωμανική Τουρκία των Ερντογάν - Νταβούτογλου δείχνει πολύ πιο αποφασισμένη να συμμετάσχει με την οπτική της αυτοκρατορίας στη διαμόρφωση των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, όπως αυτά θα περιγραφούν από την κατάρρευση της χάραξης των Αγγλογάλλων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις αρχές του 20ού αιώνα.

Δεν είναι τυχαία η τοποθέτηση των Ισραηλινού υπουργού Αμύνης πρόσφατα, σύμφωνα με την οποία τα δομημένα κράτη της Μεσοποταμίας από την Ευρωπαϊκή Αποικιοκρατία, δηλαδή το Ιράκ και η Συρία, είναι πλέον παρελθόν που καμία δύναμη και στρατιά δεν θα μπορέσει να ενοποιήσει. Αντίθετα, το δημιούργημα της οργάνωσης ISIS, Χαλιφάτο, προελαύνει επιχειρώντας να αποκτήσει εδάφη και πλουτοπαραγωγικές πηγών, πετρελαιοπηγές, διυλιστήρια «μονοπάτια» εξαγωγής. Από την άλλη πλευρά, η κοινότητα των Κούρδων, διασκορπισμένη σε τέσσερις χώρες, Τουρκία, Ιράκ, Συρία, Ιράν, επίσης επιχειρεί τη συγκρότηση κρατικού μορφώματος, αρχικά στα εδάφη της Μεσοποταμίας, που θα διορθώσει την παράλειψη της Συνθήκης των Σεβρών για τη συγκρότηση Κουρδιστάν.

Η Τουρκία και το ισλαμικό σουνιτικό καθεστώς γνωρίζουν ότι οι εξελίξεις στη ευρύτερη περιοχή τα αφορούν άμεσα. Απειλούν ουσιαστικά την κρατική συγκρότηση της χώρας και πολύ εύκολα μέσα στην επόμενη δεκαετία μπορεί να οδηγήσουν σε μια πολύ μικρότερη Τουρκία, τα εδάφη της οποίας θα ορίζονται από την επικράτεια της Ανατολίας, περιστοιχιζόμενης από το κράτος του Κουρδιστάν στην ενδοχώρα και ενός νέου διεθνούς τύπου προτεκτοράτου, ενός νέου Βυζαντίου στο μέτωπο προς τη θάλασσα της Μεσογείου και του Αιγαίου, που θα ξεκινά από την Καππαδοκία και θα φτάνει στη ζώνη της Αττάλειας, όπου θα έχουν επικρατήσει οι δυνάμεις του Αραβικού Χαλιφάτου, με πρωτεύουσα τη νέα Βαβυλώνα.

Η αντίληψη ότι η Τουρκία είναι ένα εθνικά συνεκτικό κράτος, όπως περίπου η Ελλάδα ή κάποιες άλλες βαλκανικές ή μεσογειακές χώρες, είναι απολύτως λανθασμένη. Ο Κεμάλ και οι νεότουρκοι απέτυχαν να ενοποιήσουν ένα κράτος-έθνος των Τούρκων. Η σημερινή Τουρκία στηρίζει τη συνεκτική δομή της στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που κατέκτησε από τους χριστιανούς και επιχειρεί να διατηρηθεί σε ισχύ ως μετριοπαθής σουνιτική περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη περιοχή.

Μάλιστα, για να το επιτύχει αυτό έχει «επενδύσει» τα τελευταία χρόνια στο να μετεξελιχθεί σε ναυτική δύναμη, χτίζοντας μια περήφανη πολεμική αρμάδα. Για να εξέλθει όμως η Τουρκία στη θάλασσα και να εμπεδώσει στον διεθνή άξονα της ισχύος την ταυτότητά της ως ναυτική δύναμη, θα πρέπει να εγκαταλείψει τη μονομέρεια τη εμπλοκής στην ασιατική ενδοχώρα και τη Μεσοποταμία, και να διεκδικήσει παρουσία και παρέμβαση στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό κάνει εισερχόμενη εμβόλιμη στους χρυσοφόρους ορίζοντες της Κύπρου, που συνδέονται με αυτούς του Ισραήλ. Μοιάζει σαν Αττίλας 3, αλλά δεν είναι, αφού τη φορά αυτή η Αγκυρα επιχειρεί όχι την κατάκτηση εδαφών, αλλά την παρέμβαση στην ανοιχτή θάλασσα και τις ζώνες δικαιοδοσίας εκεί, προτού η Ανατολική Μεσόγειος ως ενεργειακή δυνατότητα ισχύος ελεγχθεί και περιχαρακωθεί από το «περιφερειακό κουαρτέτο» Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ – Αίγυπτος, το οποίο, αφού καθιερωθεί, θα αποτελέσει την πρώτη εμπεδωμένη συγκρότηση σε συμμαχία χριστιανών - Εβραίων - μουσουλμάνων με συμμέτοχους ιστορικά κράτη εκπροσώπους μετά την ίδρυση του Ισραήλ στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι δυναμικές αυτές θέτουν την Ελλάδα προ των ευθυνών της ως πραγματικής ναυτικής δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ενοποίηση του θαλάσσιου χώρου με την Κύπρο, η στρατηγική συμμαχία με την Αίγυπτο και η συνεχής αναβάθμιση και εμπέδωση των σχέσεων με το Ισραήλ θα καθορίσουν το μέλλον και όχι τα δημοσιονομικά της αδιάφορης γεωπολιτικά ευρωζώνης.

Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.