Το καλοκαίρι του 2014 είναι μια σκληρή δοκιμασία για τον πρόεδρο της Γαλλίας Ολάντ. Δεν διακυβευεται πλέον η δημοτικότητά του που βρίσκεται στο ναδίρ, αλλά η ικανότητά του να συνεχίσει και να ολοκληρώσει ομάλα την πενταετή θητεία του που λήγει την άνοιξη του 2017.
Ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων αντιμετωπίζει εσωκομματική αμφισβήτηση, εκρηκτική κοινωνική δυσαρέσκεια, με την πολιτική δημοσιονομικών περικοπών που εφαρμόζει να προκαλεί την οργή των ψηφοφόρων και ταυτόχρονα να δέχεται τα πυρά των Βρυξελλών και του Βερολίνου ως ανεπαρκής.
Ενδεικτικό του μεγέθους της οριακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο Ολάντ είναι και το άρθρο στη χθεσινή «Μοντ» του Ζερόμ Ζαφρέ, ενός εκ των πλέον εγκύρων αναλυτών των τάσεων της Κοινής Γνώμης: Ο Σοσιαλιστής πρόεδρος -το κόμμα του οποίου κατετάγη τρίτο στις Ευρωεκλογές, με πρώτη τη Λεπέν και δεύτερη τη Δεξιά- συγκρίνεται με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Χέρμπερτ Χούβερ, ο οποίος λίγο μετά την έκρηξη της κρίσης του 1929 διαβεβαίωνε τους συμπολίτες του ότι «η ευημερία μάς περιμένει στη γωνία του δρόμου». Η ελεύθερη πτώση του Ολάντ και η αποσάρθρωση των Σοσιαλιστών είναι η απόλυτη φυσιολογική συνέπεια της προκλητικής διάψευσης της προεκλογικής τους ρητορικής την άνοιξη του 2012, όταν κατακεραύνωναν τον Σαρκοζί για τη μονομερή λιτότητα υποσχόμενοι ανάπτυξη εδώ και τώρα. Ο Ολάντ καταρρέει χωρίς εναλλακτική αξιόπιστη πρόταση διαχείρισης ούτε από τον χώρο των βυθιζόμενων Σοσιαλιστών ούτε από τη Δεξιά όπου οι δικαστικές περιπέτειες του Σαρκοζί έχουν, από ό,τι φαίνεται, ακυρώσει τη δυνατότητα δυναμικής του επιστροφής. Μόνοι κερδισμένοι η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο, με το αδιανόητο να προβάλλει πλέον ως ενδεχόμενο, την πρωτιά δηλαδή της ακροδεξιάς στις επόμενες βουλευτικές και προεδρικές εκλογές!
Η Γαλλία δεν είναι απλά και μόνον ο μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης, όπως την αποκαλούν ειρωνικά τα ΜΜΕ στη Γερμανία, αλλά μια χώρα που απειλείται με κατάρρευση της κοινωνικής και πολιτικής της σταθερότητας. Η ατμόσφαιρα είναι ζοφερή καθώς θυμίζει τους πρώτους μήνες του 1958, όταν η πολιτική ελίτ της τέταρτης γαλλικής δημοκρατίας είχε εμπλακεί στον αδιέξοδο πόλεμο της Αλγερίας εν πλήρη επιγνώσει ότι η πολιτική της είναι καταστροφική και χωρίς το θάρρος να αναλάβει το κόστος μιας αλλαγής γραμμής πλεύσης. Σε αντίθεση με το 1940 (όταν η πτώση της Γαλλίας αιφνιδίασε), σήμερα μιλάμε για καταστροφή σε αναμονή.
Έθνος
0 Σχόλια