"Αποφασίζουμε κάτι, το τοποθετούμε στη συνέχεια στο χώρο (το διαρρέουμε δηλαδή) και περιμένουμε για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, να δούμε τι θα συμβεί.
Εάν δεν υπάρξουν μεγάλες διαμαρτυρίες ή εξεγέρσεις, επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς έχει αποφασιστεί, τότε συνεχίζουμε - το εφαρμόζουμε στην πράξη, σιγά-σιγά, βήμα προς βήμα, έως ότου δεν υπάρχει πλέον καμία επιστροφή”. (J.C. Juncker, 1999 - πηγή: Spiegel)
Άρθρο
Με τα παραπάνω λόγια, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου περιέγραψε τον τρόπο, με τον οποίο λειτουργεί η ΕΕ και η Ευρωζώνη - τα «τρικ» γενικότερα που χρησιμοποιούνται από τους πολιτικούς τόσο στην Ένωση, όσο και στις χώρες τους, όταν σχεδιάζουν την επιβολή μέτρων, τα οποία είναι εις βάρος των Πολιτών.
Με δεδομένο δε το ότι, αρκετοί από τους σημερινούς πολιτικούς ανήκουν στην κατηγορία των «κακοποιών», με την έννοια πως οι πράξεις τους ωφελούν μεν τους ίδιους, αλλά ζημιώνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες που απομυζούν αντί να διοικούν (άρθρο), δεν προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η «στυγνή», παγερή και «κυνική» δήλωση του σημερινού προέδρου της ΕΕ - με κριτήριο την οποία, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων Πολιτών κατατάσσεται από τους πολιτικούς στην ομάδα των ηλιθίων.
Γνωρίζοντας βέβαια πως η ανοχή και η ενδεχόμενη ανοησία των Πολιτών έχουν κάποια όρια, όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο, τα οποία, όταν ξεπεραστούν, οδηγούν σε πολύ δύσκολα ελέγξιμες καταστάσεις, θεωρούμε εξαιρετικά επικίνδυνα τα «τρικ» των πολιτικών - τα οποία δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους το γεγονός ότι, εκείνη τη στιγμή που οι Πολίτες θα διαπιστώσουν πως υποχρεώνονται να δώσουν πολύ περισσότερα στα κράτη τους, από αυτά που απολαμβάνουν, θα ξεκινήσει μία αλυσιδωτή πυρηνική έκρηξη, η οποία θα είναι αδύνατον να ελεγχθεί.
Εάν λοιπόν συνεχίσουν οι πολιτικοί να ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, αντί να υπηρετούν αυτούς που τους εξέλεξαν, εάν επιμένουν στο να μην διοικούν τις κοινωνίες, αλλά να τις απομυζούν, πλουτίζοντας οι ίδιοι και η ελίτ που υπηρετούν έμμισθα, τότε η κατάρρευση είναι δεδομένη - με το τέλος να επιταχύνεται, «ευθέως ανάλογα» με τους άδικους νόμους ή με τους εισπρακτικούς φόρους που επιβάλλονται.
Το συμπέρασμα μας τεκμηριώνεται από την περίπτωση της Ελλάδας όπου, παρά τα τερατώδη μέτρα που επιβλήθηκαν, το ΔΝΤ προβλέπει για το 2015 ένα χρηματοδοτικό κενό (πηγή) της τάξης των 12,6 δις € - ποσόν που είναι φυσικά αδύνατον να εξασφαλίσει η χώρα από μόνη της, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια ψυχρής λεηλασίας των Ελλήνων, παράλληλα με την καταστροφή του παραγωγικού και επιχειρηματικού ιστού της Ελλάδας, την εκτόξευση της ανεργίας, καθώς επίσης την εξαθλίωση του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της.
Το κατωτέρω γράφημα, το οποίο αναφέρεται στις πρώτες δέκα χώρες παγκοσμίως με το μεγαλύτερο ρίσκο χρεοκοπίας, με την Ελλάδα στην πέμπτη θέση, αποδεικνύει πως η χώρα μας δεν έχει ξεφύγει καθόλου από την παγίδα, στην οποία οδηγήθηκε σκόπιμα - ενώ δεν έχουν μειωθεί σημαντικά οι πιθανότητες εξόδου της από την Ευρωζώνη (άρθρο).
.Περαιτέρω, η Πορτογαλία ευρίσκεται στην ίδια ή σε ακόμη χειρότερη κατάσταση, ιδίως μετά τη χθεσινή χρεοκοπία της μητρικής εταιρείας της «Τράπεζας του Αγίου Πνεύματος (Espirito Santo International) - η οποία ζήτησε επίσημα την προστασία της απέναντι στους πιστωτές της (άρθρο).
Η κυβέρνηση δε της χώρας, παρά το ότι προσπάθησε να πείσει τις άλλες τράπεζες να διασώσουν τη θυγατρική, δεν τα κατάφερε - αφού καμία δεν ήθελε να αναλάβει ένα ρίσκο, το μέγεθος του οποίου είναι ακόμη άγνωστο.
Όσον αφορά την Ισπανία, από την οποία ζητήθηκε εκ μέρους του ΔΝΤ να παίξει το ρόλο του «λαγού», όσον αφορά τη φορολόγηση επί του κεφαλαίου των καταθέσεων (άρθρο), έτσι ώστε να «καταμετρηθούν» οι αντιδράσεις των Πολιτών, συνεχίζει να υποφέρει - αφού το δημόσιο χρέος της πλησιάζει στον τριπλασιασμό του σε σχέση με το 2008, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.
Φυσικά επιβλήθηκε αρχικά ένας πολύ μικρός συντελεστής στη φορολόγηση των καταθέσεων, αφενός μεν για να μην υπάρξουν αντιδράσεις εκ μέρους των, κατά τους πολιτικούς, ηλιθίων, αφετέρου για να διευκολυνθεί η «πέψη» του νέου φόρου από τους Πολίτες - ο οποίος συνιστά ουσιαστικά παράνομη «δήμευση», αφού επιβάλλεται επί φορολογημένων ήδη κεφαλαίων.
Σύμφωνα δε με την τακτική που ακολουθείται, την οποία περιέγραψε με σαφήνεια ο κ. J.C. Juncker στον πρόλογο του κειμένου μας, η Ευρώπη θα επιβάλλει βήμα προς βήμα τη φορολογία των καταθέσεων - κατά τουλάχιστον 10%, όπως πρότεινε το ΔΝΤ ήδη από το 2013 (άρθρο). Στην προκειμένη περίπτωση, η Ισπανία αποτελεί το πειραματόζωο - όπως στο παρελθόν η Κύπρος (άρθρο) και προηγουμένως, για άλλους λόγους, η Ελλάδα.
Η αιτία είναι το ότι, η Ισπανία αποτελεί το ιδανικό θύμα για την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου - επειδή οι περιφέρειες της Ανδαλουσίας, της Εστρεμαδούρα και των Καναρίων νήσων είχαν ξεκινήσει ήδη από την 1.12.12 να φορολογούν τις καταθέσεις, με συντελεστή 0,5%.
Τα δικαστήρια των περιοχών αυτών αποφάσισαν πως η φορολογία είναι νόμιμη, παρά το ότι η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας διαμαρτυρήθηκε εναντίον - ενώ, αμέσως μετά, ακολούθησε η Καταλονία, η Αστάρια και η Βαλένθια, διαπιστώνοντας προφανώς πως, αφού δεν υπήρξαν αντιδράσεις από τους Πολίτες των άλλων περιφερειών, δεν θα είχαν πρόβλημα και οι ίδιες να εφαρμόσουν την ίδια φορολογία.
Εν τούτοις, παρά το ότι οι περιφέρειες χρησιμοποίησαν τα χρήματα για επενδύσεις στον τομέα των υποδομών, ο αντίστοιχος φόρος που επέβαλλε η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας, θα οδηγηθεί στην εξυπηρέτηση των τόκων και των χρεών της χώρας - τα οποία θα ξεπεράσουν πλέον το αστρονομικό ποσόν του 1 τρις € εντός του 2014.
Συνεχίζοντας, εάν αδιαφορήσουν όλες οι υπόλοιπες χώρες σχετικά με το τι συμβαίνει στην Ισπανία, θεωρώντας πως η φωτιά αφορά το γείτονα και θα σταματήσει στο σπίτι του, η δήμευση θα αρχίσει να επιβάλλεται στη μία μετά την άλλη - σταδιακά και με συνεχώς υψηλότερους συντελεστές.
Φυσικά θα αφορά μόνο τις κατώτερες εισοδηματικές τάξεις, τους μικρούς καταθέτες δηλαδή, όπως συμβαίνει και με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους άμεσους φόρους - αφού η ελίτ διαθέτει χιλιάδες τρόπους και προνόμια, τα οποία την διευκολύνουν στην νόμιμη αποφυγή των φόρων.
Σε κάθε περίπτωση, η επιβολή της νέας φορολόγησης είναι ένας πολύ κακός οιωνός - αφού, όταν υιοθετηθεί για πρώτη φορά, μπορεί στη συνέχεια να αυξάνεται κατά το δοκούν. Πόσο μάλλον όταν το μεγάλο πλεονέκτημα του κράτους εδώ έγκειται στο ότι, έχει τη δυνατότητα να εισπράττει το φόρο απ' ευθείας από τις τράπεζες - χωρίς να περιμένει τις φορολογικές δηλώσεις των Πολιτών του.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούμε σε ένα θέμα που πρέπει να απασχολεί σε μεγάλο βαθμό τις δυτικές κοινωνίες του 21ου αιώνα: στη μεγάλη διαφορά μεταξύ της κατάρρευσης ενός Πολιτισμού, καθώς επίσης της κατάρρευσης επί μέρους κοινωνιών ή κρατών, εντός ενός Πολιτισμού.
Η πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με την οποία παρομοιάζουν πολλοί τη σημερινή Δύση υπό την απόλυτη ηγεμονία των Η.Π.Α., ήταν η κατάρρευση ενός Πολιτισμού - επειδή δεν υπήρχε τότε καμία ανεξάρτητη κοινωνία, η οποία θα μπορούσε να πάρει τη θέση της Ρώμης.
Αντίθετα, ο Ευρωπαϊκός Πολιτισμός που αναπτύχθηκε μετά τον 6ο αιώνα, επεκτεινόμενος αργότερα στην Αμερική, δεν κατέρρευσε ποτέ μέχρι σήμερα - επειδή για κάθε χώρα που καταστρεφόταν, υπήρχε κάποια άλλη, η οποία έπαιρνε τη θέση της, «γέμιζε την τρύπα».
Μετά την πτώση της Ισπανίας ή της Βενετίας ακολούθησε η Αγγλία ή η Ολλανδία, μετά την κατάρρευση της Βρετανίας και της Γερμανίας, ακολούθησαν οι Η.Π.Α. - κάτι που συνέβαινε και με το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όσον αφορά το βασικό στήριγμα του: το (αποθεματικό) νόμισμα (γράφημα που ακολουθεί).
Ο σημερινός όμως ισχυρά δικτυωμένος και παγκοσμιοποιημένος πλανήτης, ειδικά η Δύση, μοιάζει περισσότερο με τις στενά αλληλοεξαρτώμενες επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, παρά με τις μέχρι πρόσφατα αυτόνομες και ανεξάρτητες μεταξύ τους χώρες της Ευρώπης και γενικότερα του δυτικού κόσμου.
Επομένως, εάν τυχόν ακολουθήσει κάποια στιγμή στο μέλλον η «νομοτελειακή» κατάρρευση, όποτε και αν συμβεί, κάτι που φυσικά απευχόμαστε, ελπίζοντας να επικρατήσει τελικά η λογική, θα είναι παγκόσμια - με την έννοια πως η πιθανότητα να καταρρεύσει ο Πολιτισμός μας ως σύνολο, είναι εξαιρετικά μεγάλη, ευθέως ανάλογη της αυξανόμενης πολυπλοκότητας του πλανήτη μας σήμερα.
Βασίλης Βιλιάρδος, για το Analyst.gr
Λόγιος Ερμής
0 Σχόλια