Η διεθνής
χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε στις αρχές του 2008 στις ΗΠΑ και στη
συνέχεια επεκτάθηκε στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές της υφηλίου,
συγκλόνισε και εξακολουθεί να ταρακουνεί το παγκόσμιο τραπεζικοπιστωτικό
σύστημα. Οι τεράστιες ζημιές που υπέστη το διεθνές τραπεζικό σύστημα
από την κρίση της περιόδου 2008-2009, δεν έχουν πλήρως απορροφηθεί μέχρι
σήμερα από εκείνες τις τράπεζες που βρέθηκαν στα πρόθυρα της
χρεοκοπίας.
Και αναφερόμαστε σε
τράπεζες κολοσσούς, με δεκάδες τρισεκ. δολάρια ($) σύνολο ενεργητικών
περιουσιακών στοιχείων. Από τις αρχές του 2008 έως σήμερα, τα τραπεζικά
συστήματα των ΗΠΑ, της Ευρωζώνης, της Ιαπωνίας, κ.λπ., εξακολουθούν να
εξαρτούν την επιβίωσή τους από τις ενέσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων
δολαρίων των κεντρικών τραπεζών και των κρατικών προϋπολογισμών. Η
στήριξη όμως προβληματικών τραπεζικών ιδρυμάτων, με χρηματικούς πόρους
προερχόμενους από τα ταμεία του κράτους και των κεντρικών τραπεζών,
επιφέρει την αύξηση του δημοσίου χρέους και άρα την επιβάρυνση των
πολιτών με περισσότερους φόρους για τη μελλοντική εξυπηρέτησή του.
Όσοι έχουν
στοιχειώδεις γνώσεις Δημοσίων Οικονομικών, αντιλαμβάνονται ότι η
οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, δύναται να εξυπηρετεί το διαχρονικά
αυξανόμενο δημόσιο χρέος της, μόνο αν τα έσοδα του κρατικού
προϋπολογισμού ακολουθούν ανιούσα πορεία. Η αύξηση των κρατικών εσόδων
εξαρτάται άμεσα από τους ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης. Όσο μεγαλύτεροι
(μικρότεροι) είναι οι αναπτυξιακοί ρυθμοί, τόσο μεγαλύτερα (μικρότερα)
είναι και τα δημόσια έσοδα. Ο κρατικός προϋπολογισμός έχει δύο σκέλη, το
σκέλος των δαπανών και το σκέλος των εσόδων. Η κυβέρνηση περισυλλέγει
τα κρατικά έσοδα από διάφορες πηγές, όπως άμεσοι και έμμεσοι φόροι,
τέλη, μισθώματα, μερίσματα, κ.λπ. Με τα έσοδα αυτά, η κυβέρνηση
καταβάλλει στους πιστωτές της χώρας τους τόκους και τα χρεολύσια για την
εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, πληρώνει μισθούς και συντάξεις,
καλύπτει τα επιδόματα ανεργίας και τις παροχές πρόνοιας, χρηματοδοτεί
τις ανάγκες του υγειονομικού και του εκπαιδευτικού συστήματος,
ικανοποιεί τις δαπάνες στον τομέα της εθνικής άμυνας, κ.λπ. Συνεπώς, η
διαχρονική ανοδική τάση του δημοσίου χρέους, συντελεί στη συνεχή αύξηση
των δαπανών σε τοκοχρεολύσια για την εξυπηρέτησή του, με αποτέλεσμα οι
κυβερνήσεις να προσδοκούν ολοένα και σε μεγαλύτερα κρατικά έσοδα, ώστε
να έχουν τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται στην χρηματοδότηση των
αυξανόμενων δημοσιονομικών τους δαπανών.
Την περίοδο 2007-2013,
το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), στις
ΗΠΑ από 64,0% ανήλθε σε 104,5%, στην ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση) από 58,9%
αυξήθηκε σε 87,1% και στην Ιαπωνία από 183,0% εκτινάχτηκε σε 243,2%. Σε
απόλυτους αριθμούς, την περίοδο 2007-2013 το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ από
9,3 αυξήθηκε σε 17,6 τρις $, της ΕΕ από 10,1 ανέβηκε στα 15,2 τρις $ και
της Ιαπωνίας από 8,0 διογκώθηκε σε 11,9 τρις $. Δηλαδή, το συνολικό
δημόσιο χρέος των ΗΠΑ, της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας από 27,4 τρις $ το
2007 εκτινάχτηκε σε 44,7 τρις $ το 2013. Αν αναλογιστούμε ότι το 2013,
το παγκόσμιο δημόσιο χρέος υπολογιζόταν σε 62 τρις $, συνάγεται ότι
αθροιστικά το χρέος των ΗΠΑ, της Ευρωζώνης και της Ιαπωνίας αποτελεί το
72,1% του παγκόσμιου δημοσίου χρέους. Η εντυπωσιακή αύξηση του δημοσίου
χρέους στην παγκόσμια οικονομία και κυρίως στις ΗΠΑ, την ΕΕ και την
Ιαπωνία, συνιστά το πρωταρχικό αίτιο, που θα μπορούσε να πυροδοτήσει την
εκδήλωση ενός Big Bang (Μπιγκ Μπανγκ-Μεγάλη Έκρηξη) στη διεθνή
οικονομία. Οι πιθανότητες εκδήλωσης ενός Big Bang στην παγκόσμια
οικονομία, συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να συμβεί και ενδέχεται αυτό
το κοσμογονικό γεγονός να συντελεστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το
θέμα αυτό θα μας απασχολήσει στην επόμενη επιφυλλίδα μας.
kontranews.gr
kontranews.gr
0 Σχόλια