Γράφει ο Μάνος Ηλιάδης
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δει κανείς τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ). Ο πιο… ευχάριστος είναι μάλλον αυτός που, όπως διαπιστώσαμε στο διαδίκτυο, προσπαθούν να περάσουν στα παιδιά μας οι συγγραφείς του βιβλίου Νεοελληνική Γλώσσα της Γ’ Γυμνασίου (σελ. 116), μέσω της παραθέσεως μίας επιστολής του Νίκου Δήμου που αναφέρεται σε αυτές.
«Κατηγορούμε συχνά την ανθρωπότητα πως ενώ τον τελευταίο αιώνα έχει επιτελέσει τεράστια επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο, στον τομέα της ηθικής έχει μείνει πίσω.Σημ. Το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι ανήκει στον γνωστό υβριστή της Ελλάδας Παναγιώτη Δημητρά. Η σύζυγός του, Ναυσικά Παπανικολάτου, σύμφωνα με την ιστοσελίδα «Berlin Aten», διατηρεί την Ομάδα για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων στην Ελλάδα. Το ζεύγος, λόγω εμπειρίας στον χώρο, ήταν ιδιαίτερα… πολυσυλλεκτικό σε ό,τι αφορά στη λήψη χορηγιών. Σύμφωνα με την ίδια ιστοσελίδα, στους χορηγούς του περιλαμβάνονταν ο Σόρος (σ.σ.: αυτό έλειπε), η Ε.Ε., η Αυστρία, το Ευρωπαϊκό Κέντρο Δικαιωμάτων των Ρομά, το Ίδρυμα Μπέρκχοφ για τη Διερεύνηση των Συγκρούσεων, το Ινστιτούτο Άσπεν του Βερολίνου, η Διεθνής Ομοσπονδία του Ελσίνκι και η δική μας… Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (έτσι, για να μας βρίζει…).
Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο (σ.σ. ήμισυ) του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs – Non Government Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η Γκρην Πις, η Διεθνής Αμνηστία, οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων α.α.(…)
Οι οργανώσεις αυτές λέγονται μη κυβερνητικές, γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς – η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για την σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις. Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατεύσει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής (…)
Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύει ότι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας απέμεινε, αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.
Φιλικά, Νίκος Δήμου».
Η προσέγγιση των ΜΚΟ που επιχειρείται εδώ είναι λιγότερο ευχάριστη, γιατί έχει να κάνει με πτυχές της δράσεως αρκετών ΜΚΟ τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, οι οποίες συνθέτουν μία πραγματικότητα που… αμαυρώνει κάπως την ειδυλλιακή εικόνα που φιλοτέχνησε ο Ν.Δήμου.
Αν αφήσουμε κατά μέρος τον ορισμό τους (σ.σ.: ο καλύτερος είναι αυτός που υιοθέτησε ο ΟΗΕ), θα πρέπει να διευκρινησθεί ότι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δεν είναι όλες μόνο ή και πολύ… μη κυβερνητικές. Γιατί, εκτός από τις NGO, υπάρχουν οι GONGO (Govermental Non Government Organizations), οι QUANGO (Quasi Non Government Organizations), δηλαδή σχεδόν ή περίπου Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, οι DONGO (Donor – Organized Non Government Organizations), δηλαδή ΜΚΟ οργανωμένες από δωρητή – χορηγό που μπορεί να είναι ιδιώτης, ο ΟΗΕ ή μία κυβέρνηση, οι BINGO (Business Non Government Organizations) ή επιχειρηματικές ΜΚΟ, οι PANGO (Party – affiliated NGO), δηλαδή ΜΚΟ προσκολημμένες σε πολιτικά κόμματα, και μερικές άλλες ακόμη κατηγορίες.
Τα επιχειρήματα που τα μέλη τους επικαλούνται προκειμένου να ενισχύσουν το κύρος και την αξιοπιστία τους είναι αρκετά, με βασικές θέσεις ότι οι ΜΚΟ δεν ενεργούν με ιδιοτελείς σκοπούς, είναι δηκλαδή μη κερδοσκοπικές (ως μη αποβλέπουσες στο κέρδος και στη διανομή κερδών μεταξύ των μελών τους), οι κυβερνητικές ή διακυβερνητικές υπηρεσίες δεν είναι ευαίσθητες σε σχέση με ανθρωπιστικά θέματα, ενώ οι ΜΚΟ είναι, και ότι οι ΜΚΟ δεν είναι ευεπίφορος στη διαφθορά ενώ οι πολιτικοί και οι κρατικοί λειτουργοί (σ.σ.: τι από αυτά ισχύει και τι όχι στην Ελλάδα ή και διεθνώς, είναι ένα θέμα που αφήνεται στην κρίση των αναγνωστών).
Τα αδύναμα σημεία των ΜΚΟ είναι αρκετά. Τα κύρια από αυτά είναι ότι, πρώτον, τα μέλη τους δεν προκύπτουν από εκλογές (αποτέλεσμα του εθελοντικού κατά βάση χαρακτήρα τους) και δεν είναι υπόλογα έναντι ουδενός. δεύτερον, το επιχείρημα που συχνά επικαλούνται, ότι εκφράζυν την «κοινωνία των πολιτών» (σ.σ.: μία έννοια στην ουσία απροσδιόριστη), δεν έχει πραγματική ή δυνάμενη να επαληθευθεί βάση και, τρίτον, η οικονομική τους αυτονομία και ουσιαστικά κα η ανεξαρτησία τους εξαρτώνται από την έξωθεν χρηματοδότηση, κατά κανόνα και μείζονα λόγο κρατική (δεδομένου ότι με τις εισφορές των μελών τους δεν μπορούν να επιζήσουν), με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται ως προς την αυτονομία δράσεώς τους.
Εμπλοκή ΜΚΟ σε πολιτικές δράσεις
Στη χώρα μας η δράση των ΜΚΟ επανήλθε στην επικαιρότητα με αφορμή τις γνωστές υποθέσεις διαφθοράς και καταληστεύσεως κονδυλίων του ΥΠΕΞ, οι οποίες απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά τα ΜΜΕ. Αυτό που ουδέποτε όμως ήλθε στο προσκήνιο είναι η δράση και ο ρόλος ορισμένων ΜΚΟ για πολύ σοβαρότερους λόγους και συγκεκριμένως ως προς την απειλή που θέτουν οι οργανώσεις αυτές για την εθνική ασφάλεια και ακόμη την ίδια την ύπαρξη της χώρας.
Πριν επανέλθουμε στην Ελλάδα, αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στον ρόλο ορισμένων ΜΚΟ στον κόσμο, με τελευταίο παράδειγμα τα γεγονότα στην Ουκρανία, όπου συντελέστηκε πρόσφατα μία ακόμη πολιτική αλλαγή με βάση τη δράση των προφανώς έξωθεν υποκινούμενων και χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ. Η προ ολίγων ημερών ανατροπή του πρόσφατα εκλεγέντος Προέδρου της Ουκρανίας Β. Γιανουκόβιτς, έχει πολλά κοινά σημεία με την περίφημη «Επανάσταση των Ρόδων», η οποία κατέληξε με την ανατροπή του πρώην Προέδρου της Γεωργίας Έντβαρντ Σεβαρντνάντζε στις 23 Νοεμβρίου 2003. Στην «επανάσταση» μετείχαν πολυάριθμες ΜΚΟ, οι οποίες είχαν σημαντικό ρόλο στην υποκίνηση και οργάνωση μη βίαιων εκδηλώσεων. Σημειώνεται ότι πριν από την επιχείρηση ανατροπής του είχε παρατηρηθεί σημαντική αύξηση του αριθμού των ΜΚΟ, οι οποίες το 2000 ήδη είχαν ξεπεράσει τις 4.000(!), με τις περισσότερες από αυτές να λειτουργούν με ξένη χρηματοδότηση. Σημειώνεται, επίσης, ότι στις 24 Νοεμβρίου 2003 η Wall Street Journal έδωσε με δημοσίευμά της εύσημα στις ΜΚΟ που υποστηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και άλλα δυτικά ιδρύματα για την ανατροπή του Ε. Σεβαρντνάντζε.
Της ανατροπής του Σεβαρντνάντζε είχε προηγηθεί ο οικονομικός στραγγαλισμός της χώρας, με τον δραστικό περιορισμό της οικονομικής της ενισχύσεως από το εξωτερικό. Αντί τούτου, οι δυτικές χώρες παρέσχον άφθονη οικονομική στήριξη σε ΜΚΟ και κόμματα της αντιπολιτεύσεως. Συγκεκριμένα, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν τότε σημαντική περικοπή της οικονομικής βοήθειας στη χώρα, η οποία συνέπεσε με την ταυτόχρονη διακοπή της βοήθειας και από το ΔΝΤ. Συμμετοχή στην ενορχηστρωμένη επιχείρηση ανατροπής του Σεβαρντνάντζε είχαν η αμερικανική USAID, αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και φυσικά η οργάνωση Open Society του Τζ. Σόρος, η οποία υποστήριξε οικονομικώς τον αντίπαλό του, Μιχ.Σαακασβίλι (σύμβουλός του ο περίφημος Άλεξ Ρόντος) και ένα δίκτυο οργανώσεων. Ο Σόρος κατέβαλε επίσης τα έξοδα σε μία ομάδα φοιτητών που μετέβη στη Σερβία και εκπαιδεύτηκε από Σέρβους που είχαν ανατρέψει τον Μιλόσεβιτς σε μεθόδους μη βίαιης αντιστάσεως.
Η εκπαίδευση έγινε από τη γνωστή Μη Κυβερνητική Οργάνωση CANVAS (Center for Applied Nonviolent Action and Strategies), η οποία προέκυψε από δύο μέλη που είχαν μετάσχει στο κίνημα αντιστάσεως της νεολαίας εναντίον του Μιλόσεβιτς τον Οκτώβριο του 2000, τους Srda Popovic και Slobodan Dinovic. Η οργάνωση αυτή, στην οποία έχουμε κάνει παλαιότερα εκτενή αναφορά, «εργάσθηκε» με ακτιβιστές από χώρες όπως το Ιράν, η Ζιμπάμπουε, η Βιρμανία, η Βενεζουέλα, η Ουκρανία, η Γεωργία, η Παλαιστίνη, η Δ. Σαχάρα, η Ερυθραία, η Λευκορωσία, το Αζερμπαϊτζάν, η Τόνγκα και προσφάτως η Τυνησία και η Αίγυπτος.
Η οργάνωση ήταν επιτυχής σε Γεωργία (2003), Ουκρανία (2004), Λίβανο (2005), Μαλδίβες (2008) και Αίγυπτο (ανατροπή Μουμπάρακ το 2011). Η CANVAS έχει κατηγορηθεί ως «εξαγωγέας επαναστάσεων» από τις κυβερνήσεις της Λευκορωσίας και του Ιράν, καθώς και από τον θανόντα Πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες.
Μία ματιά στις διεθνείς εξελίξεις και στα γεγονότα σε διάφορες χώρες, αποκαλύπτει την μόνιμη ύπαρξη και χρήση ΜΚΟ σε καθαρά πολιτική δράση και δη ανατρεπτική συχνά. Σύμφωνα με την άποψη των Ρώσων (και όχι μόνο), κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εξελίξεων και δράσεων είναι η μαζική προώθηση του ιδεολογήματος της παγκοσμιοποιήσεως, το οποίο έχει δημιουργηθεί και χρηματοδοτείται από υπερεθνικά κέντρα της Δύσεως με στόχο την καθυπόταξη και τον έλεγχο πολιτικών ηγεσιών του κόσμου, για την εφαρμογή των σκοπών των εμπνευστών του.
Στον αγώνα αυτό των παραπάνω κέντρων δεν εμπλέκονται μόνο πολιτικά κόμματα και ακτιβιστές, αλλά και έκατομμύρια ΜΚΟ οι οποίες άρχισαν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια από το 1981, όταν ο Ρ. Ρήγκαν ανέλαβε την Προεδρία των ΗΠΑ.
Κατά την παραπάνω άποψη, δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι κάθε φορά που επιχειρήθηκε να τεθεί ένα κανονιστικό πλαίσιο με σκοπό την ρύθμιση της δράσεως των διαφόρων ΜΚΟ από χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Νικαράγουα, η Βολιβία, ο Ισημερινός, η Κούβα, η Λευκορωσία και πιο πρόσφατα η Ρωσία, οι πρωτοβουλίες αυτές προκαλούσαν μία πραγματική υστερία αντιδράσεων, με κατηγορίες περί παραβιάσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δημοκρατικών ελευθεριών και εν γένει αξιών κ.λ.π.
Μία τέτοια έντονη αντίδραση είδαμε προ τριετίας περίπου στη Βενεζουέλα, όταν η Επιτροπή Εξωτερικής Πολιτικής του Κογκρέσου κατέθεσε πρόταση νομοθετικού περιεχομένου για τη ρύθμιση της δράσεως των ΜΚΟ, οι οποίες, σύμφωνα με τον εκλιπόντα Πρόεδρο Ούγκο Τσάβες, «χρηματοδοτούνται με εκατομμύρια δολαρίων από την αυτοκρατορία των Γιάνκηδων, μαζί με άλλα αντιεπαναστατικά πολιτικά κόμματα και ακτιβιστές που επιδιώκουν την παραβίαση του Συντάγματος και την αποσταθεροποίηση τα χώρας».
Ο Τσάβες χρησιμοποίησε ακόμη ως επιβεβαίωση των ισχυρισμών του τα ευρήματα εργασίας της Αμερικανίδας διανοούμενης Eva Colinger, η οποία αποκάλυψε το 2002 ότι η χώρα της είχε παράσχει οικονομική στήριξη άνω των 40 εκατ. Δολαρίων σε ΜΚΟ εχθρικές προς τον Τσάβες, που λειτουργούσαν υπό το κάλυμμα των υπερασπιστών των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το μόνιμο και μονότονο πλέον παραμύθι.
Υπό διερεύνηση από τη Δικαιοσύνη της χώρας ήταν ακόμη ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα 140 δημοσιογράφων το οποίο «έτρεξε» το αμερικανικό ίδρυμα National Endowment for Democracy (NED) σε συνεργασία με την οργάνωση USAID (σ.σ.: παρόμοια προγράμματα για επιλεγμένους Έλληνες δημοσιογράφους οργάνωσαν πρόσφατα και οι Γερμανοί).
Για να δοθεί μία εικόνα του είδους των δράσεων των παραπάνω οργανώσεων αρκεί να αναφερθεί η γνωστή δήλωση που έκανε στη δεκαετία του ’90 ο ιδρυτής του προαναφερθέντος NED Mark Feirstein: «Πολλά από αυτά που κάνουμε σήμερα τα έκανε μυστικά πριν από είκοσι πέντε χρόνια η CIA»!!!
Ο ίδιος, ως υποδιευθυντής της οργανώσεως USAID για τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, παραδέχθηκε τον Ιούλιο του 2012 ότι η χώρα του διατηρεί σχέσεις στενής συνεργασίας με ΜΚΟ που συνδέονται με κινήματα της αντιπολιτεύσεως της περιοχής.
Στη Βολιβία, ο Γενικός Εισαγγελέας της χώρας ερευνούσε προ ολίγων ετών μία ομάδα ΜΚΟ για την οποία υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε λάβει περί τα 4 εκατ. Δολάρια από αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίες.
Στην Αίγυπτο, όπου όπως είδαμε παραπάνω ήταν μία από τις χώρες που εφαρμόσθηκαν με επιτυχία οι τεχνικές της CANVAS (ανατροπή Χ.Μουμπάρακ), η τότε κυβέρνηση κατήγγειλε τοπικές ΜΚΟ για ανατρεπτική δράση.
Στη Λιβύη, η Αγγλική ΜΚΟ Libyan Doctors Relief ανεμείχθη ενεργώς στην ανατροπή του Μ. Καντάφι, οργανώνοντας προγράμματα εκπαιδεύσεως Λίβυων μουτζαχεντίν.
Στο Ουζμπεκιστάν, η αμερικανική ΜΚΟ Mercy Corps, καταγγέλθηκε τον Αύγουστο του 2006 από κυβερνητικά ΜΜΕ ότι συμμετείχε σε ανατρεπτικές δραστηριότητες και για δράση που μοιάζει περισσότερο με κατασκοπεία.
Στην Τουρκία, ο τούρκος πρωθυπουργός, ενήμερος για τις πρακτικές που εφαρμόζονται διεθνώς, απέδωσε –ανακριβώς βέβαια- τις διαδηλώσεις στο πάρκο Γκεζί σε ξένες οργανώσεις κ.λ.π.
Στην Ρωσία υπήρξε μεγάλη αντίδραση στην Κάτω Βουλή το 2012, με αφορμή την κατάθεση σχεδίου νόμου για την επί το αυστηρότερον ρύθμιση της δράσεως των ΜΚΟ, με όσες από αυτές αναμειγνύονται σε πολιτικές δραστηριότητες υπέρ των ξένων χορηγών τους να χαρακτηρίζονται πλέον «πράκτορες». Στην ίδια κατηγορία κατατάσσονται επίσης όσες οργανώσεις λαμβάνουν χρήματα από ξένες χώρες ή ιδρύματα. Η Ρωσία, βέβαια, μία χώρα που στην ουσία κυβερνάται ακόμη από πρώην στελέχη της KGB, δεν ήταν εύκολος αντίπαλος, όπως απεδείχθη από το παραπάνω νομοσχέδιο, το οποίο τελικά εγκρίθηκε, αλλά και από τις παράλληλες αντιδράσεις των Ρώσων, με ανοιχτή καταγγελία της πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον για ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας με την ευκαιρία των προεδρικών εκλογών και ακόμη χειρότερη αντιμετώπιση του νέου αμερικανού πρέσβη Michael McFaul, τον οποίον εξέθεσαν με ασυνήθεις για τα διπλωματικά δεδομένα ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς στην ρωσική τηλεόραση.
Ενδεικτική της μεθοδολογίας και της σκληρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται στη Ρωσία τέτοια θέματα, επί εποχής Πούτιν τουλάχιστον, ήταν η καταδίκη σε μακρά φυλάκιση του ρώσου ολιγάρχη Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, ο οποίος είχε τη φαεινή ιδέα να ιδρύσει μία ΜΚΟ, την Open Russian Foundation, με μέλη στο Δ.Σ. τον… Jacob Rothschield και τον Χένρι Κίσιντζερ, με προφανή σκοπό «να τα πάρει όλα».
Στις ΗΠΑ, το θέμα των ΜΚΟ, όπως και των συλλόγων και εταιρειών λόμπι που προωθούν τα συμφέροντα τρίτων χωρών, αντιμετωπίζεται πολύ απλά και φυσικά χωρίς να υπάρξει ποτέ η παραμικρή αντίρρηση ή διαμαρτυρία. Τούτο γίνεται με τον γνωστό νόμο περί καταχωρήσεως ξένων πρακτόρων (US Foreign Agents Registration Act) σε επίσημα αρχεία των κρατικών υπηρεσιών. Οι κατατασσόμενοι σε αυτή την κατηγορία οργανισμοί, ΜΚΟ, εταιρείες λόμπι, σύλλογοι κ.λ.π., υποχρεούνται να δίνουν ανά τρίμηνο λεπτομερείς εκθέσεις, προσδιορίζοντας τις δραστηριότητές τους επακριβώς, τα ποσά που έλαβαν και που ακριβώς τα διέθεσαν κ.λ.π.
Σε μία άλλη χώρα με αυξημένη συνείδηση ασφαλείας, το Ισραήλ, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα ή μάλλον καλύτερα για την ασφάλειά του, λόγω του νόμου περί υποχρεώσεως αποκαλύψεως εκ μέρους του αποδέκτη της (οικονομικής) υποστηρίξεως που έλαβε από φορέα ξένου κράτους. Ο ίδιος νόμος απαγορεύει σε τοπικές ΜΚΟ να λαμβάνουν ξένη βοήθεια άνω των 5.000 δολαρίων και επιπλέον φορολογεί τα ποσά αυτά με συντελεστή 45%! Το ωφέλιμον (για την ασφάλεια της χώρας) μετά του… ωφελίμου, δηλαδή.
Στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας και πολιτικών, η θεώρηση των ΜΚΟ και των πολυποίκιλων συλλόγων αλλοδαπών και ημεδαπών και μη κερδοσκοπικών σωματείων από απόψεως εθνικής ασφαλείας είναι μάλλον άγνωστη υπόθεση, με την ΕΥΠ να ασχολείται στις περισσότερες περιπτώσεις περιστασιακά και με βάση προηγούμενες σχετικές πληροφορίες.
Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή, που έχει προηγηθεί η προετοιμασία για την άλωση της χώρας μέσω των εξουθενωτικών μέτρων που της έχουν επιβληθεί για τη διάσωση της οικονομίας της, οι ύποπτες ΜΚΟ φυτρώνουν σαν (δηλητηριώδη) μανιτάρια, η Ελλάδα έχει γεμίσει ξένα think tans ή stiftung (για να μην ξεχνάμε και τους Γερμανούς… φίλους μας), έχει κατασυκοφαντηθεί κατά τρόπο που θυμίζει ψυχολογικές επιχειρήσεις πριν από την τελική επίθεση, βασικοί πυλώνες και εθνικοί ιδεολογικοί θεσμοί βάλλονται βάναυσα και, ενώ η ανάμνηση από τον τεράστιο ρόλο των ΜΚΟ στην προσπάθεια να επιβάλλουν το 2004 το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν είναι ακόμα πρόσφατη, ο περιορισμός της δημόσιας συζητήσεως για τις ΜΚΟ με βάση μόνο τον εντοπισμό οικονομικών ατασθαλιών και σκανδάλων, είναι τουλάχιστον απογοητευτικός.
Το θέμα της Ελλάδας από την άποψη αυτή είναι τεράστιο και θα επανέλθουμε.
Πηγή «Επίκαιρα»
kostasxan.blogspot.gr
0 Σχόλια