Εντάξει, φτάνουν και στα δικά μου αυτιά όλα όσα φοβερά και τρομερά
λέγονται για τους «58». Αφού κυκλοφορεί καπνός, θα υπάρχει και φωτιά,
δεν μπορεί.
Υπάρχει όμως την ίδια ώρα και κάτι το πολύ, μα πολύ θετικό γύρω από την κίνησή τους που, καθώς τους παίρνει το μάτι μου εδώ κι εκεί, δεν μπορώ να μην το επισημάνω. Τόσο θετικό που μάλλον αντισταθμίζει από μόνο του ό,τι άλλο και αν ισχύει. Για να μην πω ότι το αντιρροπίζει κιόλας. Ποιο είναι αυτό; Μα, δεν το βλέπετε;
Βγάζει μάτι. Είναι όλοι τους νέοι! Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά μιλάμε για παιδιά, χωρίς υπερβολή σχεδόν αμούστακα. Μόνο κοντά παντελονάκια που δεν φοράνε.
Και ξέρετε κάτι; Μπορεί σαν παιδιά που είναι να μην έχουν την απαραίτητη πείρα, ώστε να διεκδικούν επάξια λόγο στα δημόσια πράγματα της χώρας, αλλά δεν παύει να έχουν σοβαρό, σοβαρότατο δικαίωμα έως και να τον απαιτούν, εδώ που τα λέμε. Διότι, το δικό τους μέλλον παίζεται, στο κάτω-κάτω. Και το μέλλον τους ανήκει. Μην το ξεχνάμε, αυτοί θα λουστούν τα επόμενα, ας πούμε, πενήντα χρόνια. Πενήντα, είπα; Λίγα λέω.
Εμείς τότε δεν θα υπάρχουμε. Θέλουμε-δεν θέλουμε, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, μοιραία ο κόσμος θα έχει περάσει στα χέρια τους. Κι εμείς θα τους βλέπουμε από ψηλά. Δεν έχουν, λοιπόν, λόγο παραπάνω από τον καθένα να τους κόβει το τι θα γίνει; Όχι, πείτε μου!
Άστε που ακριβώς λόγω του νεαρού της ηλικίας τους δεν μπορεί και να τους φορτώσει κανείς ευθύνες για το κατάντημα μας. Αναλογιστείτε μόνον το εξής: Τον καιρό που, αν θυμάστε, εμείς τα τρώγαμε μαζί μέχρι σκασμού που να μας βγαίνουν οι μπουκιές από τ’ αυτιά, με αποτέλεσμα φυσικά να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε, εκείνον τον καιρό, λοιπόν που λέτε, οι 58 ήταν ακόμη στις φασκιές. Έτρωγαν το φαγητό τους μόνο περασμένο από το μπλέντερ, έκαναν τα κακά τους επάνω τους κι έπαιζαν κουπεπέ με τις κουδουνίστρες. Οπότε, για το Θεό, τι ευθύνες είναι δυνατόν να τους αναλογούν;
Θα μου πείτε: Η ηλικία δεν μπορεί σήμερα πια να είναι ασφαλές κριτήριο. Σωστά. Υπάρχουν νέοι που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, και ηλικιωμένοι που παιδιαρίζουν. Συμφωνώ μαζί σας. Και θα ‘χετε απόλυτο δίκαιο να προβάλλετε μια τέτοια ένσταση. Αλλά στην περίπτωση των 58 δεν είναι να πεις ότι παιδιά ανάμεσά τους είναι ένας-δυο. Είναι όλοι τους πιτσιρικάδες, ή ακριβέστερα λεβέντες νέοι, παλληκάρια που στίβουν την πέτρα. Όλοι τους, ένας προς έναν. Ε, εντάξει, ίσως με πιθανή εξαίρεση –ίσως, λέω– τον Τατσόπουλο. Που όμως –προσοχή!– δεν μετράει, διότι είναι πεντηκοστός ένατος και όχι ακριβώς-ακριβώς γνήσιο μέλος της κίνησης, για να πεις ότι επηρεάζει το μέσον όρο.
Σε μια χώρα μάλιστα που τουλάχιστον τα μισά νοικοκυριά συντηρούνται χάρη σ’ ένα συνταξιούχο-μέλος της οικογένειας, σας καλώ να δούμε τους 58 με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Και όχι μόνο τους 58 φυσικά…
Το επίφοβο είναι να μην τους πάρουν και πολύ στα σοβαρά οι ηλικιωμένοι. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτούς τώρα. Εξάλλου, οι ηλικιωμένοι είναι κολλημένοι στο παρελθόν. Εμείς εδώ μιλάμε για το μέλλον της χώρας.
Υπάρχει όμως την ίδια ώρα και κάτι το πολύ, μα πολύ θετικό γύρω από την κίνησή τους που, καθώς τους παίρνει το μάτι μου εδώ κι εκεί, δεν μπορώ να μην το επισημάνω. Τόσο θετικό που μάλλον αντισταθμίζει από μόνο του ό,τι άλλο και αν ισχύει. Για να μην πω ότι το αντιρροπίζει κιόλας. Ποιο είναι αυτό; Μα, δεν το βλέπετε;
Βγάζει μάτι. Είναι όλοι τους νέοι! Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά μιλάμε για παιδιά, χωρίς υπερβολή σχεδόν αμούστακα. Μόνο κοντά παντελονάκια που δεν φοράνε.
Και ξέρετε κάτι; Μπορεί σαν παιδιά που είναι να μην έχουν την απαραίτητη πείρα, ώστε να διεκδικούν επάξια λόγο στα δημόσια πράγματα της χώρας, αλλά δεν παύει να έχουν σοβαρό, σοβαρότατο δικαίωμα έως και να τον απαιτούν, εδώ που τα λέμε. Διότι, το δικό τους μέλλον παίζεται, στο κάτω-κάτω. Και το μέλλον τους ανήκει. Μην το ξεχνάμε, αυτοί θα λουστούν τα επόμενα, ας πούμε, πενήντα χρόνια. Πενήντα, είπα; Λίγα λέω.
Εμείς τότε δεν θα υπάρχουμε. Θέλουμε-δεν θέλουμε, μας αρέσει-δεν μας αρέσει, μοιραία ο κόσμος θα έχει περάσει στα χέρια τους. Κι εμείς θα τους βλέπουμε από ψηλά. Δεν έχουν, λοιπόν, λόγο παραπάνω από τον καθένα να τους κόβει το τι θα γίνει; Όχι, πείτε μου!
Άστε που ακριβώς λόγω του νεαρού της ηλικίας τους δεν μπορεί και να τους φορτώσει κανείς ευθύνες για το κατάντημα μας. Αναλογιστείτε μόνον το εξής: Τον καιρό που, αν θυμάστε, εμείς τα τρώγαμε μαζί μέχρι σκασμού που να μας βγαίνουν οι μπουκιές από τ’ αυτιά, με αποτέλεσμα φυσικά να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε, εκείνον τον καιρό, λοιπόν που λέτε, οι 58 ήταν ακόμη στις φασκιές. Έτρωγαν το φαγητό τους μόνο περασμένο από το μπλέντερ, έκαναν τα κακά τους επάνω τους κι έπαιζαν κουπεπέ με τις κουδουνίστρες. Οπότε, για το Θεό, τι ευθύνες είναι δυνατόν να τους αναλογούν;
Θα μου πείτε: Η ηλικία δεν μπορεί σήμερα πια να είναι ασφαλές κριτήριο. Σωστά. Υπάρχουν νέοι που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους, και ηλικιωμένοι που παιδιαρίζουν. Συμφωνώ μαζί σας. Και θα ‘χετε απόλυτο δίκαιο να προβάλλετε μια τέτοια ένσταση. Αλλά στην περίπτωση των 58 δεν είναι να πεις ότι παιδιά ανάμεσά τους είναι ένας-δυο. Είναι όλοι τους πιτσιρικάδες, ή ακριβέστερα λεβέντες νέοι, παλληκάρια που στίβουν την πέτρα. Όλοι τους, ένας προς έναν. Ε, εντάξει, ίσως με πιθανή εξαίρεση –ίσως, λέω– τον Τατσόπουλο. Που όμως –προσοχή!– δεν μετράει, διότι είναι πεντηκοστός ένατος και όχι ακριβώς-ακριβώς γνήσιο μέλος της κίνησης, για να πεις ότι επηρεάζει το μέσον όρο.
Σε μια χώρα μάλιστα που τουλάχιστον τα μισά νοικοκυριά συντηρούνται χάρη σ’ ένα συνταξιούχο-μέλος της οικογένειας, σας καλώ να δούμε τους 58 με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Και όχι μόνο τους 58 φυσικά…
Το επίφοβο είναι να μην τους πάρουν και πολύ στα σοβαρά οι ηλικιωμένοι. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτούς τώρα. Εξάλλου, οι ηλικιωμένοι είναι κολλημένοι στο παρελθόν. Εμείς εδώ μιλάμε για το μέλλον της χώρας.
0 Σχόλια