Τις ωθεί αυτούς τους ανθρώπους να λειτουργούν με τέτοιο τρόπο; Η ανθρώπινη ζωή φαίνεται να μην έχει καμία αξία στο μυαλό τους αν δεν έχει λευκό χρώμα, ή αν η γενιά δεν κρατάει κατευθείαν από τον Κολοκοτρώνη…
Τι συμβαίνει στο μυαλό αυτών των ανθρώπων; Η απάντηση έρχεται από τα χείλια της Ντάιαν Μπένσκοτερ που αφηγείται την εμπειρία της σχετικά με το πως έγινε μέλος της Ενοποιητικής Εκκλησίας — και παρέμεινε για πέντε χρόνια.
Μοιράζεται μέσα από τα βιώματά της μια άποψη για τις θρησκευτικές ομάδες και τα εξτρεμιστικά κινήματα και προτείνει μια νέα οπτική γωνία για να σκεφτούμε για τις σημερινές ανησυχητικές διαμάχες.
Δείτε το βίντεο, ακολουθεί η πλήρης μετάφραση
Το ταξίδι μου για να είμαι σήμερα εδώ ξεκίνησε το 1974. Αυτή με τα αστεία γάντια είμαι εγώ. Ήμουν 17 και πήγαινα σε μια πορεία ειρήνης. Αυτό που δεν ήξερα όμως, ήταν ότι οι περισσότεροι απ” αυτούς τους ανθρώπους που στέκονταν εκεί μαζί μου, ήταν μέλη της Ενοποιητικής Εκκλησίας. (Γέλιο) Και μέσα σε μια βδομάδα είχα πειστεί ότι η δεύτερη έλευση του Χριστού είχε συμβεί, ότι ήταν ο Σαν Μιονγκ Μουν, και ότι είχα επιλεχθεί και προετοιμαστεί από το Θεό να είμαι μαθήτριά του. Όσο εντυπωσιακό κι αν ακούγεται, η οικογένειά μου δεν ήταν ενθουσιασμένη με αυτό. (Γέλιο) Και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με απομακρύνουν.
Υπήρχε ένα υπόγειο δίκτυο διάσωσης ανθρώπων το οποίο λειτουργούσε εκείνα τα χρόνια. Ίσως κάποιοι από σας να το θυμούνται. Ονομάζονταν «αποπρογραμματιστές«. Και μετά από περίπου πέντε χρόνια η οικογένειά μου με απομάκρυνε με αυτό τον τρόπο χωρίς τη θέλησή μου Κι έπειτα έγινα «αποπρογραμματιστής».
Ξεκίνησα να απομακρύνω άτομα από οργανώσεις. Και μετά από περίπου πέντε χρόνια, με συνέλαβαν για απαγωγή. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι επεμβάσεις μου γίνονταν χωρίς τη θέληση των ατόμων που απομάκρυνα. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι η οικογένεια έπρεπε να προσφέρει στα αγαπημένα της πρόσωπα ένα ασφαλές καταφύγιο με κάποιον τρόπο Γι” αυτό και τους πήγαιναν σε κάποιο ασφαλές καταφύγιο.
Και εμείς πηγαίναμε και τους μιλούσαμε, συνήθως για περίπου μια εβδομάδα. Κι αφού συνέβη αυτό, αποφάσισα πως ήταν καιρός να σταματήσω αυτή τη δουλειά. Πέρασαν περίπου 20 χρόνια. Υπήρχε, όμως, μια ερώτηση που δεν με άφηνε να ησυχάσω. Και ήταν, «Πώς μου συνέβη αυτό;» Και για την ακρίβεια, τι συνέβη στον εγκέφαλό μου; Διότι κάτι συνέβη. Γι” αυτό και αποφάσισα να γράψω ένα βιβλίο, αυτοβιογραφικό, σχετικά με αυτή τη δεκαετία της ζωής μου. Και προς το τέλος της συγγραφής αυτού του βιβλίου ένα ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε. Αφορούσε το Τζόουνστάουν. Ανατρίχιασα. Αυτοί είναι οι νεκροί στο Τζόουνστάουν. Περίπου 900 άνθρωποι πέθαναν εκείνη την ημέρα, οι περισσότεροι αυτοκτόνησαν. Οι γυναίκες δηλητηρίασαν τα μωρά τους, και είδαν τον αφρό να βγαίνει από τα στόματά τους καθώς πέθαιναν. Στην πάνω εικόνα είναι μια ομάδα μελών της Ενοποιητικής Εκκλησίας που ευλογήθηκαν από τον μεσσία τους.
Οι σύντροφοί τους επιλέχθηκαν γι” αυτούς. Στην κάτω εικόνα είναι η νεολαία του Χίτλερ. Αυτό είναι το πόδι ενός βομβιστή αυτοκτονίας. Αυτό που έπρεπε να παραδεχτώ στον εαυτό μου, με μεγάλη απέχθεια, ήταν ότι το καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί.
Καταλαβαίνω πώς ο εγκέφαλος ενός ανθρώπου, πώς το μυαλό του μπορεί να έρθει στη θέση όπου βγάζει νόημα — όντως θα ήταν λάθος, όταν ο εγκέφαλός σου λειτουργεί με αυτό τον τρόπο — να μην προσπαθήσεις να σώσεις τον κόσμο μέσα από μια γενοκτονία Όμως, τι είναι αυτό;
Πώς λειτουργεί; Και έφτασα να δω πως αυτό που συνέβη σε εμένα είναι μια «ιογενής«, μιμητική μόλυνση. Για όσους από εσάς δεν είναι εξοικειωμένοι με το μιμητισμό, ένα μιμίδιο έχει οριστεί ως μια ιδέα που αναπαράγεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο και μετακινείται από εγκέφαλο σε εγκέφαλο σαν ιός, μοιάζει πολύ με ιό. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ένας ιός είναι — μπορεί να μολύνει και να προκαλέσει τη μεγαλύτερη ζημιά σε κάποιον που έχει εκτεθειμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Το 1974, ήμουν νέα, αφελής και χαμένη στον κόσμο μου.
Ήμουν πραγματική ιδεαλίστρια. Αυτές οι εύκολες ιδέες σε περίπλοκες ερωτήσεις είναι πολύ ελκυστικές όταν είσαι συναισθηματικά ευάλωτος. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η κυκλική λογική αναλαμβάνει. «Ο Μουν είναι ένα με το Θεό. Ο Θεός θα διορθώσει όλα τα προβλήματα στον κόσμο. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ακολουθώ ταπεινά.
Επειδή ο Θεός θα σταματήσει τον πόλεμο και την πείνα — όλα αυτά τα πράγματα που ήθελα να κάνω — το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ακολουθώ ταπεινά. Γιατί ο Θεός «εργάζεται» μέσα από το Μεσσία. Θα τα διορθώσει όλα αυτά.» Γίνεται απροσπέλαστο. Και το πιο επικίνδυνο είναι ότι δημιουργεί «εμάς» και «εκείνους» «σωστό» και «λάθος», «καλό» και «κακό». Καθιστά τα πάντα εφικτά, τα πάντα μπορούν να αιτιολογηθούν. Και το θέμα είναι, όμως, αν κοιτούσατε στο μυαλό μου τα χρόνια που ήμουν μέλος της Ενοποιητικής Εκκλησίας — η νευροεπιστήμη επεκτείνεται εκθετικά, όπως είπε ο Ρέι Κούρζγουιλ χθες.
Η επιστήμη εξαπλώνεται. Αρχίζουμε να βλέπουμε το εσωτερικό του εγκεφάλου. Αν βλέπατε τον εγκέφαλό μου, ή οποιονδήποτε εγκέφαλο που είναι μολυσμένος με μια «ιογενή» μιμητική μόλυνση σαν κι αυτή, και τον συγκρίνατε με τον εγκέφαλο οποιουδήποτε σε αυτό το δωμάτιο ή οποιουδήποτε χρησιμοποιεί συχνά την κριτική του ικανότητα, είμαι πεπεισμένη ότι θα έδειχνε πολύ, πολύ διαφορετικός. Και αυτό, ακόμα κι αν ακούγεται περίεργο, μου δίνει ελπίδα.
Και ο λόγος για τον οποίο μου δίνει ελπίδα είναι ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να παραδεχτούμε είναι ότι έχουμε ένα πρόβλημα. Αλλά είναι ένα ανθρώπινο πρόβλημα. Ένα επιστημονικό πρόβλημα, αν θέλετε. Συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Δεν υπάρχει κάποια σατανική δύναμη που προσπαθεί να μας παγιδέψει.
Γι΄αυτό και είναι κάτι το οποίο μέσα από έρευνα και εκπαίδευση, πιστεύω ότι μπορούμε να το λύσουμε. Γι’΄αυτό και το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να το πετύχουμε αυτό όλοι μαζί, και ότι δεν υπάρχει «εμάς» και «εκείνοι» Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
Πηγή: iguru.gr
0 Σχόλια