Όλα αυτά που βλέπουμε να γίνονται, από την πλευρά της κυβέρνησης Σαμαρά, δηλαδή από τις...
έκτακτες ΠΝΠ, μέχρι την ψήφιση όσων αντισυνταγματικών και αντιλαϊκών νόμων επιτάσσει η τρόϊκα, είναι εφαρμογή του Συντάγματος. Ακόμα και όσα γίνονται αυτές τις μέρες με τη ΧΑ είναι εφαρμογή του Συντάγματος. Όμως όλα αυτά θα μπορούσαν και να μην γίνουν, χωρίς να υπάρξει κανένα πρόβλημα. Ενδεχομένως κάποιοι άλλοι πολιτικοί να μην τα έκαναν ή να τα έκαναν διαφορετικά με πιο φιλολαϊκό τρόπο. Και στις δύο περιπτώσεις θα είχαμε εφαρμογή του Συντάγματος. Πως μπορεί όμως να συμβαίνει αυτό; Και τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να περιμένουμε τους άλλους τους καλούς πολιτικούς ή να κοιτάξουμε άμεσα τη ρίζα του κακού;
Πριν από αυτό να δούμε κάτι άλλο. Είναι πιστεύουμε πρόδηλο πως ο κ. Σαμαράς δεν θα μπορούσε να παραμείνει ούτε λεπτό στην εξουσία, χωρίς τη στήριξη του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» όπως το είχε αποκαλέσει ο κ. Καραμανλής. Το σύστημα αυτό μπορεί να συρρικνώθηκε σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης, αλλά παραμένει πανίσχυρο σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. Πνευματική ηγεσία του τόπου, συνταγματολόγοι, οικονομική ελίτ, μιντιακή ελίτ, συνδικαλιστική ελίτ κ.λ.π. Στην πραγματικότητα είναι αυτό που κάνει κουμάντο στη χώρα. Είναι το ίδιο που στηρίζει με πάθος το μνημόνιο και οδηγεί τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση.
Μετά λοιπόν τους κρατικοδίαιτους σεισμολόγους και οικονομολόγους, τώρα ήρθαν στο προσκήνιο αυτής της δύστυχης χώρας και οι κρατικοδίαιτοι συστημικοί συνταγματολόγοι για να ερμηνεύουν μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες το Σύνταγμα, όπως βούλεται ο καθένας και να προσπαθούν να αιτιολογήσουν τις επιλογές του συστήματος. Δεν έχουν όμως άδικο. Μπορούν να το κάνουν.
Το ισχύον Σύνταγμα που έφτιαξε ο Κ. Τσάτσος, κάτω από τις συγκεκριμένες εντολές του Κ. Καραμανλή, το οποίο στη συνέχεια το έκανε απόλυτα συγκεντρωτικό ο Α. Παπανδρέου και το ολοκλήρωσε ο Ε. Βενιζέλος, με την πλήρη στην ουσία απαλλαγή των υπουργών, είναι στην πραγματικότητα ένα «θεσμικό ακορντεόν» Το χρησιμοποιεί η κάθε κυβέρνηση όπως την βολεύει, χωρίς να μπορεί να της πει κάποιος και πολύ περισσότερο η εξαρτημένη Δικαιοσύνη, οτιδήποτε. Μπορεί αυτό το Σύνταγμα να είναι Σύνταγμα του ολιγαρχικού καθεστώτος, δεν είναι όμως Σύνταγμα του λαού. Ο ελληνικός λαός ποτέ δεν συμμετείχε στην κατάρτιση του Συντάγματός του, ούτε ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό, έστω με ένα δημοψήφισμα.
Ενώ περιέχει 120 άρθρα (λογικός αριθμός), εντούτοις είναι από τα πιο φλύαρα Συντάγματα στην Υφήλιο. Περιέχει πάνω από 57.000 λέξεις (για να αντιληφθείτε το μέγεθος, το αμερικανικό ομοσπονδιακό Σύνταγμα περιέχει λιγότερες από τις μισές) και είναι γεμάτο ασάφειες. Πέραν αυτού, σε 236 σημεία του δίνει την εξουσία στο νόμο (δηλαδή στην κυβέρνηση, αφού Βουλή στην ουσία δεν υπάρχει) για να ρυθμίσει κάποιο ζήτημα (ρεκόρ όλων των Συνταγμάτων). Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι σήμερα τα emails της τρόϊκα, γίνονται σχεδόν νόμοι του ελληνικού κράτους, αντιλαμβάνεστε γιατί πράγμα μιλάμε. Ταυτόχρονα περιέχει πολλές φορές εκφράσεις όπως «δύναται» ή «μπορεί», κάτι που δίνει ακόμα πιο μεγάλη διακριτική ευχέρεια στην κυβέρνηση να πράξει ό,τι θέλει. Ποιος επομένως θα αναζητήσει τη νομιμότητα σ’ αυτό το Σύνταγμα και με τι θα την μετρήσει αυτή τη νομιμότητα;
Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε με αυτά που βλέπουμε αυτές τις μέρες να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, ούτε με αυτά που διατυπώνουν οι συνταγματολόγοι του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» στα τηλεπαράθυρα του ίδιου συστήματος. Το Σύνταγμα τους επιτρέπει να το ερμηνεύουν όπως θέλουν και να κάνουν ό,τι θέλουν. Μόνο αν κάποια στιγμή ο λαός φτιάξει το δικό του Σύνταγμα θα μπορούμε να μιλάμε για εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας και για τήρηση του Συντάγματος και κάποιας συγκεκριμένης νομιμότητας. Είπαμε, αυτό το Σύνταγμα δεν είναι δικό μας, είναι δικό τους. Δεν έγινε για τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά για εκείνα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας και των ξένων προστατών της.
hassapis-peter
0 Σχόλια