Αυτός ο τραγικός θάνατος του σχεδιαστή μόδας Μιχάλη Ασλάνη με τον τρόπο που έγινε - μόνος του μέσα σε ένα σπίτι με κάτι παλιά φορέματα δημιουργίες του, απούλητα σε μια ντουλάπα, με τους αγωνιώδεις λογαριασμούς χρεών δίπλα του και τα τελευταία του ερωτήματα που έγραψε σε ένα χαρτί «πού πάω», «τι να κάνω;» - αυτός ο θάνατος του Ασλάνη στέλνει δύο μηνύματα:
Το τέλος μιας εποχής με πρωταγωνιστές τον Ασλάνη, τον Λάκη Γαβαλά, τον Λαυρεντιάδη, τον Μπάμπη Βωβό και άλλους γνωστούς «σελέμπριτις», τότε που η Ελλάδα ζούσε σε αφασική κατάσταση, σε μια εικονική πραγματικότητα, σε συνθήκες που ούτε το αξίζαμε, ούτε τις είχε δημιουργήσει η παραγωγή και η εργασία των Ελλήνων.
Ήταν η εποχή των ξέφρενων πάρτι στη Μύκονο με καλεσμένους πολλούς που βρίσκονται ήδη στον Κορυδαλλό ή τους κυνηγάει η εφορία. Ήταν η εποχή που πολλοί «πούλαγαν μούρη» με δανεικά.
Κι ακόμη ο θάνατος του Ασλάνη αποκαλύπτει πόσο μόνοι μας έχουμε μείνει όλοι μας, πόσο κανίβαλοι έχουμε γίνει τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου, πόσο έχει πια επικρατήσει στη ζωή μας η νοοτροπία του ναυαγού στο φουρτουνιασμένο πέλαγος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Τώρα όλοι αυτοί οι «σελέμπριτις» και επώνυμοι που σκούζουν και κλαίνε πάνω από το άψυχο σώμα του Ασλάνη αναρωτιέμαι πού ήταν όταν αυτός ο γλυκός, χαμηλών τόνων άνθρωπος αλλά και εντελώς άσχετος μέχρι αφέλειας επιχειρηματίας της μόδας, μέτραγε και το τελευταίο του ευρώ για να δει αν του βγαίνει το χρέος στο ΙΚΑ και την εφορία.
Ίσως η μεγαλύτερη προσφορά του Μιχάλη Ασλάνη από το πέρασμά του σε αυτή τη ζωή είναι ακριβώς ότι βάζει τελεία και γράφει με δραματικό τρόπο τον επίλογο μιας σάπιας εποχής που μας οδήγησε στην καταστροφή.
Πηγή: newsbomb.gr
0 Σχόλια