Κάθε αξιολόγηση οφείλει να έχει το αφήγημά της για να παίζει το ρόλο του καρότου πριν ακολουθήσει το μαστίγιο. Στην περίπτωση της 3ης -και πιθανόν τελευταίας- αξιολόγησης του Μνημονίου, είναι το δημόσιο χρέος και η ρύθμισή του που θα μονοπωλήσουν και πάλι τη συζήτηση.
Ειδικά τώρα που η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως ξαναβρήκε στο ΔΝΤ τον αξιόπιστο σύμμαχο που της έλειπε, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί προσδοκίες ότι θα «λύσει το πρόβλημα». Όχι μόνο επειδή η ρύθμιση του χρέους είναι ένας επαναλαμβανόμενος μύθος που σαγηνεύει τα πλήθη και στρέφει μακριά την προσοχή από τα επίδικα των εργασιακών αλλαγών, των περικοπών στις συντάξεις και της επιβολής νέων φόρων, αλλά επειδή αντιλαμβάνεται ότι χωρίς κάποια -οποιαδήποτε- απόφαση σε αυτό το μέτωπο, το εγχείρημα της «καθαρής εξόδου» στις αγορές θα μοιάζει περισσότερο με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου. Μια τέτοια εξέλιξη, θα στείλει στην καλύτερη περίπτωση τη χώρα σε ένα νέο Μνημόνιο και την κυβέρνηση σε ρόλο αντιπολιτευόμενου μετά από βαριά εκλογική αποδοκιμασία.
Το επικοινωνιακό παιχνίδι του χρέους δεν το παίζει μόνος του ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι ένα θέμα που αγαπούν να μισούν οι ευρωπαίοι πιστωτές μας και να προβάλει ως απαραίτητη λύση το ΔΝΤ του οποίου τα δάνεια αποτελούν εκ του νόμου την ιερή αγελάδα που απαγορεύεται να αγγιχτεί.
Χθες ο απερχόμενος πρόεδρος του Eurogroup Jeroen Dijsselbloem είπε ότι αν η Ελλάδα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της και εφόσον κριθεί σκόπιμο, η ευρωζώνη «μπορεί να κάνει περισσότερα για το χρέος».
Πρόκειται για μια διφορούμενη τοποθέτηση που έγινε στον απόηχο των διαρροών ότι οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν πρωτοβουλία να πιέσουν την ευρωζώνη για ακριβές χρονοδιάγραμμα και μέτρα μείωσης του ελληνικού χρέους. Δεν εξήγησε τι σημαίνει αυτό το «περισσότερα», ούτε το «αν χρειαστεί», όμως ο Ολλανδός πολιτικός χωρίς να προσθέσει κάποιο νέο στοιχείο, μίλησε με τέτοιο τρόπο ώστε να ρίξει φρέσκο νερό στον μύλο των προσδοκιών και να ενεργοποιήσει τους κυβερνητικούς μηχανισμούς προπαγάνδας.
Ένα πρώτο ερώτημα που θα κληθούν να απαντήσουν σύντομα το Eurogroup και η ελληνική κυβέρνηση, είναι τι θα συμβεί στην περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά με την αξιολόγηση και φτάσουμε στην Άνοιξη ή το καλοκαίρι χωρίς η Ελλάδα να έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Ο πρώτος γύρος επαφών με την τρόικα επιβεβαίωσε την εικόνα ότι έχουμε εκπληρώσει λιγότερο από το 20% των προαπαιτούμενων και ότι οι δύσκολες αποφάσεις είναι ακόμη μπροστά.
Ένα δεύτερο ερώτημα είναι αν πράγματι αυτή τη φορά, θα είναι όλες οι πλευρές του τραπεζιού πρόθυμες να συμφωνήσουν σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις για το χρέος ή θα επαναληφθεί ό,τι συνέβη με τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν στην κυβέρνηση Σαμαρά και οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν.
Σε όλη αυτή τη μυθολογία για την αναδιάρθρωση του χρέους, υπάρχει μια αλήθεια που κάθε φορά ακούγεται μόνο από τα χείλη των Γερμανών. Είναι η πάγια θέση σύμφωνα με την οποία επιμέρους διευκολύνσεις μπορούν να γίνουν, αλλά το «χρέος δεν κουρεύεται» χωρίς συνέπειες για τη χώρα που θα το ζητήσει.
Φρόντισε να την υπενθυμίσει με ξεκάθαρο τρόπο χθες ο επικεφαλής των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) και αυριανός συγκυβερνήτης της Merkel, Christian Lindner, δηλώνοντας ότι λύση για κούρεμα του χρέους μπορεί να γίνει αποδεκτή από το Βερολίνο μόνο υπό τον όρο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ο κ. Lindner δεν είπε κάτι διαφορετικό από όσα επί χρόνια μας έλεγε ο Schaeuble και είχε συμπεριλάβει στο σχέδιό του το οποίο παρουσίασε στον Αλέξη Τσίπρα όταν εκείνος διεκδικούσε διαγραφή του χρέους.
Για πολλά μπορεί να ψέξει κανείς τους Γερμανούς, αλλά αν μη τι άλλο οφείλει να αναγνωρίσει ότι ψέματα για το χρέος δεν έχουν πει στους Έλληνες ούτε μια φορά, ανεξάρτητα αν δεν μας αρέσει η αλήθεια που ευαγγελίζονται.
Επιστρέφουμε λοιπόν και πάλι ακριβώς στο σημείο όπου ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του κλώτσησαν την καρδάρα με το γάλα ως προς τη ρύθμιση του χρέους και έκτοτε σηκώνουν μόνο σκόνη για να κρύψουν τη ζημιά που προκάλεσαν.
Ούτε οι «σύντροφοι» των Βρυξελλών, ή το ΔΝΤ και το Βερολίνο μας λένε σε αυτή τη φάση κάτι καινούριο. Αλλά δίνουν πάσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να υπερασπιστεί τις σφαγές στις συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα, το κόψιμο των μισθών με το μειωμένο αφορολόγητο, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, επιτρέποντάς της να αξιοποιεί το επιχείρημα ότι τα κάνει όλα για να απαλλάξει τη χώρα από το βαρίδι του χρέους…
Ας έχουμε υπόψη ότι πρόκειται για μια συνειδητή παραπλάνηση. Γιατί και πριν, αυτά είχαμε. Ούτε ονομαστική διαγραφή, ούτε Σεισάχθεια ούτε «άφεση» χρέους βρίσκονται ή θα βρεθούν στο τραπέζι. Μόνο θηριώδη πλεονάσματα για να εξοφλούνται οι τόκοι των 6-7 δισ. ευρώ ετησίως και μια σειρά από «παραμετρικές» τροποποιήσεις που εάν και όταν αποφασιστούν, θα αφορούν στο κλείδωμα των επιτοκίων, στην επιμήκυνση των λήξεων, και στην επιστροφή μέρους από τα κέρδη της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών, τόσο ώστε στα χαρτιά το χρέος να λάβει την απαραίτητη σφραγίδα βιωσιμότητας.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια