 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
η οικονομική - επιχειρηματική και φυσικά η τραπεζική ολιγαρχία της χώρας δεν μπόρεσαν να δομήσουν σύστημα διακυβέρνησης, κράτος, οικονομία , μαζική κουλτούρα, απασχόληση, που θα έδινε την ευκαιρία στην Ελλάδα είτε εντός ευρωζώνης είτε με καθεστώς ναυτικής χώρας, μέρος της διεθνούς οικονομίας, να είναι όχι μόνον βιώσιμη, αλλά σε κάθε περίπτωση λειτουργική εθνική δομή. Ολόκληρο το σύστημα ολιγαρχίας της χώρας αποτελούσε και αποτελεί και σήμερα ένα σύνολο ιδιωτών.
Ακόμη και αυτοί που είχαν ως κύριο έργο και καθήκον τους την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος -πρωθυπουργοί, κοινοβουλευτικοί, στελέχη της Διοίκησης, κομματικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες, δημόσιοι διανοούμενοι, προβεβλημένοι άνθρωποι του Τύπου και των μίντια- χειρίστηκαν την ελληνική υπόθεση αμιγώς ως ιδιώτες. Επιχειρηματίες της πολιτικής, ευκαιριακοί μεταπράτες των προσδοκιών των έθνους και του λαού, καιροσκόποι με σκοπό τον προσωπικό και τον φατριαστικό πλουτισμό, απολύτως ελεγχόμενοι παράγοντες από κέντρα επιρροής και χειραγώγησης του εξωτερικού και του εσωτερικού, εξωμότες της ευθύνης διαχείρισης της κρατικής συγκρότησης και της δημιουργίας σοβαρού πλαισίου λειτουργίας της αγοράς και της οικονομίας. Ο πολιτισμός της ολιγαρχίας στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια υπήρξε τόσο ευτελής όσο και το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα των πολιτικών και της ισχύος του τραπεζικού και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος της χώρας. Η προαναγγελθείσα δομική χρεοκοπία από τη δεκαετία του 1980, που συνέβη τελικά το 2009-2010, είναι η εμπέδωση της πραγματικότητας αυτής.
Ο κύκλος της Μεταπολίτευσης, που ξεκινά από το 1975 και συνεχίζεται έως και σήμερα, δεν μπορεί να αναφέρεται μόνον στους δύο πόλους του δικομματισμού και του παλαιοκομματισμού, που είναι η διαχείριση της διακυβέρνησης και η άσκηση της απόλυτης κομματικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Στην ουσία είναι ένας ολόκληρος κύκλος, από την ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981, την ένταξη μας στην ΟΝΕ το 2001 και τελικά τη συνεχιζόμενη χρεοκοπία μας εντός ευρώ μέσω των Μνημονίων από τον Μάιο του 2010 και μετά, που συνεχίζεται έως σήμερα. Οι τρεις φάσεις καθορίστηκαν στη βάση του συστήματος από τους «γεννήτορες» Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο και Α. Παπανδρέου, εξελίχθηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη μετεξέλιξη της Ευρώπης σε γερμανική περιοχή στη βάση της συνθήκης του Μάαστριχτ από τους Κ. Μητσοτάκη και Κ. Σημίτη, για να φτάσουμε στην τελική φάση εντός ευρώ, με συνθήκες εθνικής κυριαρχίας που καθορίστηκε από την πολιτεία του Κ. Καραμανλή του νεότερου.
Ο έσχατος τρίτος κύκλος -εντός ευρώ- εξελίχτηκε με εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε συνθήκες χρεοκοπίας από τις κυβερνήσεις διαδοχικά των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου, τη συγκυβέρνηση Α. Σαμαρά - Ευ. Βενιζέλου και τελικά την πρώτη κυβέρνηση με κορμό της Αριστεράς του Α. Τσίπρα, στο σχήμα αρμονικής συνεργασίας με τον Π. Καμμένο από την πλευρά της Δεξιάς, που σήμανε και το τέλος της μακράς εποχής των μετεμφυλιακών συνδρόμων. Ολες οι διαφορετικές αυτές ιστορικές περίοδοι και σχήματα διακυβέρνησης έχουν τελικά έναν κοινό τόπο και μια ενότητα. Την εμμονή στην ευρωπαϊκή ένταξη, που λειτούργησε σαν «χωνευτήρι» της βιωσιμότητας του εθνικού κράτους.
Ο δε πακτωλός των επιδοτήσεων και των δανείων, ως υποσχετική της απαξίωσης της συγκρότησης του κράτους, της αγοράς και των πολιτών με ελληνική εθνικότητα. Η Ευρώπη κατέληξε η χρεοκοπία μας, με τον πλήρη ορισμό της δομικής χρεοκοπίας. Αυτό συνέβη γιατί πολύ απλά η εγχώρια ολιγαρχία θέλησε την ένταξη στην Ευρώπη για να βρει πόρους και κεφάλαια προκειμένου να εξυπηρετήσει την πολιτική κυριαρχία της και τον εύκολο, αντιπαραγωγικό και σε πολλές περιπτώσεις «βρόμικο» πλουτισμό της.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια