 |
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
|
Δεν χωρά αμφιβολία πως πριν τις εξαγγείλει, ο Αλέξης Τσίπρας είχε λάβει πράσινο φως από το Βερολίνο και το ελεγχόμενο από αυτό «ευρω-ιερατείο». Το ενδιαφέρον λοιπόν θα ήταν να ξέρουμε, εκτός από το τι προσδοκά ο μέχρι χθες πρωθυπουργός, που είναι λίγο πολύ προφανές, σε τι προσβλέπουν και οι δανειστές που συγκατένευσαν προς αυτή τη κατεύθυνση.
Ανέμεναν ορισμένοι ότι οι Γερμανοί τουλάχιστον, που έχουν τον τελικό λόγο, θα αξιώσουν κι άλλα δείγματα γραφής από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α πριν αποφασίσουν να ποντάρουν στο αποτέλεσμα της κάλπης. Η αξιωματική αντιπολίτευση άλλωστε και τα άλλα συστημικά κόμματα αιφνιδιάστηκαν πλήρως, γιατί προσδοκούσαν ότι η Καγκελαρία θα απαιτήσει την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης και πιθανότατα των νέων τεστ αντοχής του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και αυτό σημαίνει ότι οι έξω αποφάσισαν να μην «ζορίσουν» άλλο την κατάσταση.
Κάτι «διαβάζουν» θα έλεγε κανείς, αλλά αυτό δεν ακούγεται και πολύ παρήγορο. Αν ήξεραν οι Γερμανοί να διαβάζουν σωστά τον… «πλανήτη Ελλάδα», το δημοψήφισμα θα είχε βγάλει «Ναι» και ο Σταύρος Θεοδωράκης θα είχε ήδη ορκιστεί υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ.
Το μόνο που ίσως βλέπουν σωστά είναι ότι με τις επερχόμενες εκλογές στον ευρωπαϊκό νότο και το κύμα αμφισβήτησης της ηγεμονίας του Βερολίνου, που καλώς ή κακώς ενίσχυσε και το 6μηνο αντάρτικο της κυβέρνησης Τσίπρα, προέχει ένα προσωρινό διάστημα ηρεμίας και όχι άλλες αναταράξεις με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα.
Από κει και πέρα τα στοιχήματα παραμένουν ανοιχτά και οι αποδόσεις αβέβαιες. Για το μέχρι πρότινος κυβερνών κόμμα, ζητούμενο είναι μία διακριτή διαφορά από τον δεύτερο, ένα εκλογικό ποσοστό που θα γράφει άνετα «3» μπροστά και το πλασάρισμα στη βουλή, έστω και οριακά, συμβατών δυνητικών εταίρων, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Αυτή θα ήταν η αίσια κατάληξη της εκλογικής ζαριάς, και τα περί αυτοδυναμίας, ασφαλώς δεν πείθουν κανέναν.
Για την αξιωματική αντιπολίτευση και τον μεταβατικό αρχηγό της, το στοίχημα, όπως σιγοψιθυρίζεται και από τους επιχαίροντες δελφίνους, είναι μία ευπρεπής εκλογική επίδοση κοντά στο ποσοστό του προηγούμενου Ιανουαρίου και πάντως όχι κάτω από το 25%. Όμως κι όλοι οι υπόλοιποι έχουν από την πλευρά τους θέσει τον δικό τους πήχη. Με αυτούς που αυτοδιαφημίζονται ως μελλοντικοί ρυθμιστές να κινδυνεύουν περισσότερο από μια άγαρμπη προσγείωση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο γερμανικός παράγων θα ήθελε μία «οικουμενική κυβέρνηση» ισχυρής και ευρείας κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και όσες συστημικές δυνάμεις του λεγόμενου συνταγματικού τόξου καταφέρουν να εκπροσωπηθούν στη νέα βουλή. Είναι επίσης σαφές ότι σε αυτή την μελλοντική κυβέρνηση επιθυμούν να κρατά την μπαγκέτα ο Αλέξης Τσίπρας, κατά προτίμηση ως πρωθυπουργός, επειδή στο πρόσωπο του η καγκελάριος Μέρκελ βλέπει έναν συνομιλητή με προοπτική. Δύσκολο και απρόβλεπτο, αλλά τον μοναδικό που θα μπορούσε να τραβήξει το κάρο των μεταρρυθμίσεων (με ή χωρίς εισαγωγικά), λόγω της συνεχιζόμενης δημοφιλίας του.
Στην αδιαμφισβήτητη ηγετική υπεροχή του Τσίπρα σε σχέση με το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό της χώρας ποντάρουν οι έξω. Κι ελπίζουν ότι θα καταφέρει στο διάστημα των επόμενων ημερών να την κεφαλαιοποιήσει κατάλληλα, με μια έξυπνη επικοινωνιακή στρατηγική. Μόνο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή τη φορά το αποτέλεσμα στην κάλπη θα κριθεί με όρους επικοινωνίας. Μπορεί αντίθετα να κριθεί με όρους της σκληρής και αβάστακτης καθημερινότητας. Οπότε κάποιοι κινδυνεύουν να χάσουν τα πονταρίσματα τους…
Αθηναϊκό Πρακτορείο, mignatiou.com
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια