 |
Γράφει ο Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης
|
Η όποια χρηματοδότηση προέβλεπε (7,2 δισ. υπόλοιπο ESM+IMF, 10,9 δισ. που είχαμε επιστρέψει, οφειλόμενα από κέρδη του προγράμματος SMP) «έφυγε». Η δικαιωματική κάλυψη ρευστότητας από την ECB επίσης.
Παράλληλα, με τη μη καταβολή της συνολικής δόσης 1,56 δισ. στο IMF, είμαστε η πρώτη ανεπτυγμένη (καλά, λέμε!) χώρα που αθετεί σ’ αυτήν την εποχή της ιστορίας δόση προς το Ταμείο. Οι ελληνικές τράπεζες -και η αξιολόγηση της χώρας- είναι στα χέρια των rating agencies.
Το άλλο είναι «το δικό μας», το πραγματικό. Κλειστές οι τράπεζες, αλλά πιο βαρύ το φαινόμενο της «οικονομίας /κοινωνίας της ουράς».
Οι συνταξιούχοι -υπέρ των οποίων όλοι κόπτονται στην εξουσία- στήθηκαν με το αρχικό των επωνύμων Α έως Ι/Κ και Ν/Μ έως Ω στην ουρά να πάρουν 120 ή 180 ευρώ (πλην Πειραιώς, που θα δώσει νουμεράκια).
Αν πάρετε ταξί, βρείτε ρέστα! Αν έχετε άνθρωπο που βαστάει τη μάνα σας ή βοηθάει για τα παιδιά, εξηγήστε του ότι δεν θα στείλει -εύκολα- λεφτά στο εξωτερικό, όπου λιμοκτονεί η δικιά του οικογένεια.
Βέβαια, αυτά/τέτοια, δεν απασχολούν έναν Γιάνη (με ένα «ν») Βαρουφάκη ή την κεντρική ομάδα εξουσίας της κυβέρνησης... Αν και η διαφοροποίηση Γιάννη (με δύο «ν») Δραγασάκη, ακόμη κι αν συμμαζεύτηκε, δείχνει πως κάποιοι βλέπουν το μέλλον να έχει ήδη φθάσει.
Η ακραία πίεση, στην οποία βρέθηκε η Ελλάδα των πραγματικών ανθρώπων, πρώτιστα με την «τραπεζική αργία» (δεν θα πάψει να μας μαγεύει το αγγλοσαξονικό φλέγμα -ή είναι συστημική ειρωνεία; - που συνδυάζει την αίσθηση τραπεζικής καταστροφής με τη λογική των διακοπών/της γιορτής: bank holiday) και το στέρεμα των ΑΤΜ και τη μαρμαρυγή στην αγορά και σ’ ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν ανεβάζει ατυχώς στην επιφάνεια ακόμη πιο άστοχες κινήσεις, ακόμη πιο αδιέξοδους τακτικισμούς. Που κάνουν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου να φαίνεται αγλάισμα σοβαρότητας μ’ όλες τις πονηρίες και την ηθική αυτοπαγίδευση.
Δείτε για παράδειγμα την επιδεξίως διαδιδόμενη πληροφορία ότι η Ελλάδα προτίθεται να κάνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της ΕΚΤ ή/και των κινήσεων στεγνώματος της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας μέσα από το «πάγωμα» του ELA στα 89 δισ. (τη στιγμή που η Τράπεζα της Ελλάδος/το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θεωρούσε ότι χρειαζόταν κάπου στα 95, ώστε να λειτουργήσει αυτές τις μέρες).
Την επιβεβαίωνε -με τον δικό του τρόπο, βέβαια- και ο Αρχων της Θεωρίας των Παιγνίων αυτήν τη λογική, όταν εξηγούσε ότι η Ελλάδα θα εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα κ.λπ. Βολικό για την εγχώρια επικοινωνιακή αντιπαράθεση ή πάλι για το χτίσιμο τάφρων εχθροπάθειας με μια λογική Ζωής (τι θα πει ποιας Ζωής; μια και μόνον μια είναι η Ζωή!).
Ομως «λεπτομέρειες» όπως της έκτασης της διακριτικής ευχέρειας της ΕΚΤ -μάλιστα κάθε νομισματικής αρχής- ή όπως των πονηρότατων και αδιαφανών κανόνων που έχει αυτοδιαμορφώσει για την παροχή πρόσβασης σε ρευστότητα, δεν έδειξαν να απασχολούν τους μαχητικούς θεσμικούς Δον Κιχώτες μας. Που κι αν γκρεμίσουν κάποτε ανεμόμυλους, αυτό θα είναι μήνες αργότερα από την κατάρρευση της οικονομίας - πλην αν, μόνο, ενδιαφέρουν τα κομματικά μετερίζια.
Δείτε πάλι το άλλο: αδημονών να προσέλθει -και αυτός- στα χαρακώματα της αντιπαράθεσης με τους Ευρωπαίους, τους Ευρωπαίους που είδαμε με τι ωμότητα μετέρχονται τη γλώσσα των συσχετισμών, ο Νίκος Κοτζιάς (υπουργός Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας) υπενθύμιζε ότι οι πιέσεις που ασκούνται στη χώρα στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για το ανήκειν στην Ευρωζώνη δεν θα πρεπε να παραβλέπουν πως η Ελλάδα διαθέτει το... όπλο της «δημοκρατικής πάλης εντός Ε.Ε. με χρήση βέτο».
Δηλαδή; Δηλαδή ο άνθρωπος που στο ξεκίνημα της κυβέρνησης Τσίπρα έφερε τον πρωθυπουργό διαμαρτυρόμενο για μια διατύπωση σε δήλωση που αφορούσε το Ουκρανικό, όταν όμως το θέμα της συνέχισης των κυρώσεων συζητήθηκε σε επίπεδο Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων εποίησεν την νήσσαν, αυτός τώρα ανεβαίνει στο αντάρτικο με καριοφίλι το βέτο!
Η συνέχεια επί της οθόνης...
naftemporiki.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια