Πάμε! Μπορούμε να τα καταφέρουμε


Ή θα μείνουμε να θρηνούμε με το χέρι απλωμένο ή θα τραβήξουμε όλοι μαζί εμπρός


Γράφει ο Σπύρος Λίτσας
 
Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος, ακολουθεί μια συγκριτική μικροκλίμακα. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που κατέληξε στον ναζιστικό εφιάλτη, «έδωσε» τέσσερα χρόνια οικονομικής ύφεσης και υπερπληθωρισμού. Το 1919 μια φραντζόλα ψωμί κόστιζε 1 μάρκο. Στην κορύφωση της κρίσης, το 1923, κόστιζε 100 δισ. μάρκα.

Η ελληνική κρίση έχει μπει στον πέμπτο χρόνο και το παράδοξο είναι ότι η χώρα αντιμετωπίζεται από το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα ωσάν να έσυρε αυτή την ήπειρο σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο!

Το φθινόπωρο του 1929, την περίφημη Μαύρη Τρίτη, η οικονομία των ΗΠΑ εισέρχεται στην περίοδο της Μεγάλης Υφεσης που τελειώνει στις αρχές του 1933. Εμείς έχουμε εισέλθει σε ύφεση από το 2008 και σήμερα διανύουμε το δεύτερο εξάμηνο του 2015! Συνομιλώντας πρόσφατα με φίλο συνάδελφο οικονομολόγο, μου είπε πολύ απλά ότι δεν υφίσταται προηγούμενο στον δυτικό κόσμο μιας τόσο μεγάλης και διαρκής περιόδου ύφεσης και σκληρής λιτότητας, όπως αυτή της Ελλάδας. Ακόμα και η Αργεντινή βιώνει ανά περιόδους χαμηλή και υψηλή υφεσιακή συνθήκη, αλλά η διάρκεια της ελληνικής κρίσης δημιουργεί έναν πενταετή χειμώνα της συλλογικής κατάθλιψης.

Τον επόμενο αιώνα θα αποτελούμε ένα από τα πρώτα θέματα διδασκαλίας στα αμφιθέατρα πολιτικής επιστήμης, διεθνών σχέσεων και πολιτικής οικονομίας του πλανήτη μας, αφού εξ ονόματος της ελληνικής κρίσης η Ε.Ε. περνά σε μια νέα συνθήκη πολιτικών εφαρμογών, μέρος των οποίων ακυρώνουν τις καταστατικές δομές της. Εκτος όμως του μέλλοντος, οφείλουμε να δούμε και το παρόν μας. Εκτός της έλλογης αγωνίας για το ποια Ελλάδα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, είναι καιρός να δούμε και σε ποια Ελλάδα ζούμε σήμερα.

Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε μακρά διαδικασία διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς και ασφαλώς ο κάθε πολίτης της χώρας αυτής εύχεται θετική κατάληξη των διαδικασιών υπέρ της κοινωνίας. Κάνεις όμως πλέον δεν αμφιβάλει ότι ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε προοπτική μέσα και από τις δικές μας δυνάμεις. Αυτή η προτροπή αναφορικά με την ενίσχυση των δομών αυτοβοήθειας σε καμία των περιπτώσεων δεν σημαίνει ότι υποστηρίζω τη ρήξη με τους Δυτικούς συμμάχους μας και να γίνουμε ένα περίκλειστο κράτος που θα τρέφεται με τη μιζέρια του και θα αναπνέει την ασφυκτικά φοβική του εσωστρέφεια.

Η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει τη θέση της και στην Ε.Ε. και ασφαλώς στη βορειοατλαντική συμμαχία, γιατί αυτή η εξωστρέφεια μεγιστοποιεί τις δυνατότητές μας να διερευνούμε και να κατοχυρώνουμε επιπρόσθετα φορτία ισχύος. Είναι αναγκαίο όμως να κατανοήσουμε ότι για να ξεφύγουμε από την υφιστάμενη κατάσταση, αυτό θα επιτευχθεί με δικές μας προσπάθειες που θα έχουν ως στόχο να φτιάξουμε ένα νέο κράτος, μια νέα οικονομία, νέους παραγωγικούς μηχανισμούς, μια νέα υψηλή στρατηγική και όλα αυτά να συμπεριληφθούν σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα υπογραφεί μεταξύ Πολιτείας και κοινωνικού συνόλου.

Σε καμία των περιπτώσεων δεν θα υποστηρίξω το τραγικό στερεότυπο που πολλοί χρησιμοποιούν ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Η κρίση ήταν και είναι μια λαίλαπα. Κοιτάξτε όμως πίσω σας. Τα πλοία μας, οι στερεοτυπικές μας βεβαιότητες, έχουν πλέον καεί. Ή θα μείνουμε «στην όχθη» και θα θρηνούμε με το χέρι απλωμένο ή θα τραβήξουμε εμπρός. Πάμε! Μπορούμε!

Ο Σπύρος Λίτσας είναι Επίκουρος Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας / Tweeter: @Spyros_Litsas

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου. 



Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια