Πρωταγωνιστές και θεατής

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Μια εκτός ελέγχου ενδοϊσλαμική σύγκρουση σουνιτών-σιιτών που μέχρι στιγμής εντοπιζόταν στη Συρία και στο Ιράκ επεκτείνεται τώρα με επίκεντρο την Υεμένη στην Αραβική Χερσόνησο.

Πρωταγωνιστές σε αυτή τη σύγκρουση είναι το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, με την Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου σε ρόλο θεατή, που όχι μόνον δεν μπορεί να επηρεάσει καταλυτικά τις εξελίξεις, αλλά δεν μπορεί καν να αξιοποιήσει τη γεωγραφική γειτνίαση με το πεδίο των συγκρούσεων.
Η Άγκυρα συγκρούεται με την Τεχεράνη στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά και με το Ριάντ στην Αίγυπτο. Η προσπάθεια προσέγγισης με τη Σαουδική Αραβία προσκρούει στο απαγορευτικό πολιτικό κόστος που θα είχε για τους Ερντογάν-Νταβούτογλου η εγκατάλειψη των Αδελφών Μουσουλμάνων του Μόρσι στην Αίγυπτο και της Χαμάς στη Γάζα αλλά και η συνεπακόλουθη ταύτιση με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης που βρίσκεται στη Βεγγάζη.
Ο Ερντογάν ταυτίσθηκε με τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία και τα εμιράτα του Κόλπου πλην Κατάρ στην πρώτη φάση της σύγκρουσης στη Συρία, με τη στήριξη και στην καλύτερη περίπτωση ανοχή απέναντι στους τζιχαντιστές. Την ίδια όμως στιγμή με τη στήριξη της αδελφότητας στην Αίγυπτο και της Χαμάς στη Γάζα, με μόνο σύμμαχο το Κατάρ, η Αγκυρα προβάλλει να στηρίζει τη μεγαλύτερη απειλή για το Ριάντ και τα υπόλοιπα καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, ένα συντηρητικό-παραδοσιακό Ισλάμ που διεκδικεί τη συμβατότητά του με τη δυναμική του εκδημοκρατισμού.
Έτσι αθροιστικά οι Ερντογάν-Νταβούτογλου άνοιξαν τρία μέτωπα αντιπαλότητας, με αποτέλεσμα τη σημερινή τους απομόνωση:
• Πρώτον με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ αλλά και με την Αίγυπτο πρώτα του Μουμπάρακ και τώρα του Σίσι λόγω της στήριξης της Χαμάς στη Γάζα.
• Δεύτερον με την Τεχεράνη, τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό, απέναντι στις οποίες ο Ερντογάν πρόβαλλε να διεκδικεί τον ρόλο του προστάτη των σουνιτών.
• Τρίτον με το Ριάντ και τα εμιράτα που, εκτός από την αμφισβήτηση του αυταρχικού καθεστώτος του, δεν πρόκειται να δεχθούν επικεφαλής του σουνιτικού Ισλάμ την αραβική δύναμη και πολύ περισσότερο τον κληρονόμο της μέχρι το 1918 Οθωμανικής Αυτοκρατορίας της οποίας αποτελούσαν μέρος. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια τριγωνική σύγκρουση, όπου το μεγάλο πλεονέκτημα της Τεχεράνης, πέραν της μη πορείας προς συνολική εξομάλυνση με την Ουάσιγκτον, είναι η ταυτόχρονη δύσκολη αν όχι αδύνατη υπέρβαση της διμερούς αντιπαλότητας Αγκυρας-Ριάντ.

Έθνος

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.