 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Είναι παραλογισμός για οποιονδήποτε θρησκευόμενο άνθρωπο να σκοτώσει κάποιον άλλο άνθρωπο την ώρα που προσεύχεται. Κι όμως, για τους Γκασάν και Ουντάι Αμπού Τζαμάλ αυτό ήταν μια πράξη αυτοθυσίας και ηρωισμού. Επίσης για τις οικογένειές τους που μοίραζαν γλυκά στους γείτονες όταν δημοσιοποιήθηκε το συμβάν, η τραγωδία, παρά το γεγονός ότι τα παιδιά τους ή του στενού περιβάλλοντός τους άνθρωποι είχαν πέσει και αυτοί νεκροί από τα πυρά των αστυνομικών. Ο ηρωισμός στη σφαίρα της Τζιχάντ είναι μια πολύ σκοτεινή αίσθηση και αναγνώριση.
Η σφαγή στην Ιερουσαλήμ δείχνει ότι το ρήγμα ανάμεσα στον πολιτισμένο κόσμο από τη μια, που αποδέχεται μια κοσμική μεν αλλά εμπεδωμένη στη βάση της κοινότητας της ηθικής των μονοθεϊστικών θρησκειών, και από την άλλη πλευρά στην ακρότητα του νόμου της σαρίας, της διάχυσης του μίσους των Ουαχάμπι, του νέου βαρβαρισμού των δημόσιων αποκεφαλισμών και του μίσους για τον άνθρωπο δεν θα κλείσει με φιλολογικές συζητήσεις και γεύματα εργασίας, επίσημα ή ανεπίσημα. Είναι ένας μεγάλος πόλεμος σε εξέλιξη, όχι απαραίτητα προνομιακό πεδίο για το Χαλιφάτο του ISIS, αφού ακόμη και αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη οργάνωση, τα χθεσινά εγκλήματα στη συναγωγή της Ιερουσαλήμ θα διαπράττονταν με το ίδιο μίσος ή ακρότητα. Υπάρχουν οι Νούσρα ή ή Χαμάς. Υπάρχουν οι θιασώτες της συγκεκριμένης βίας, όπως η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία ή το Κατάρ.
Η αντιμετώπιση της Τζιχάντ είναι εμφανές πλέον ότι δεν θα συμβεί με κάποιους βομβαρδισμούς ή στη βάση των επιχειρήσεων των μυστικών υπηρεσιών. Ούτε με τη δολοφονία κάποιων από τους επικεφαλής της Τζιχάντ. Για παράδειγμα, ο Μπιν Λάντεν εκτελέσθηκε από τις αμερικανικές ειδικές δυνάμεις στο Πακιστάν. Δεκάδες ηγέτες τρομοκρατικών οργανώσεων της Τζιχάντ έχουν χάσει τη ζωή τους σε ειδικού τύπου επιχειρήσεις. Κι όμως, η βία συνεχίζεται, το αίμα ξεχειλίζει, το μίσος αναπαράγεται.
Τη λύση θα δώσει η γεωπολιτική. Η συνάντηση στην Ιερουσαλήμ, την πόλη όπου από κοινού έχουν τα ιερά τους χριστιανοί, Εβραίοι και μουσουλμάνοι, χωρίς πλέον να αμφισβητείται ότι το έδαφος όπου αυτά βρίσκονται είναι του έθνους-κράτους του Ισραήλ, είναι η τελική λύση. Θα συναντηθούν εκεί αυτοί που δεν θέλουν άλλο πόλεμο. Αυτοί που δεν θέλουν πια την Τζιχάντ. Παγιωμένη είναι σε πολλούς αναλυτές ότι η μήτρα της Τζιχάντ είναι το Παλαιστινιακό. Αυτό πλέον στην παρούσα συγκυρία μοιάζει παραπλανητικό.
Η Τζιχάντ είναι μια θεώρηση πραγμάτων που δεν μπορεί να ανατραπεί από την εξέλιξη του αν θα υπάρξει ή όχι κράτος των Παλαιστινίων. Στην ουσία η Παλαιστίνη είναι μια περιοχή που συνδέει αραβικές χώρες με το Ισραήλ. Αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει Δυτική Οχθη, αλλά Ιορδανία, και από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει Γάζα, αλλά Αίγυπτος, τότε πράγματι θα είχε λυθεί το Παλαιστινιακό.
Το ακόμη πιο σημαντικό θα ήταν πως θα τέλειωνε ή θα αμφισβητούνταν η μυθολογία πως η Τζιχάντ σχετίζεται με την Παλαιστίνη. Η τρομοκρατία της σαρία θα εξακολουθούσε να υπάρχει. Οι κραυγές « Αλλαχού Ακμπάρ» επίσης. Τότε θα μιλούσαμε πιο σοβαρά. Υπάρχει σύγκρουση ηθικής και όχι πολιτισμών. Πέρα και πάνω από έθνη, λαούς, θρησκείες και προκαταλήψεις υπάρχει μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με συνέπεια. Χρειαζόμαστε έναν νέο κοσμοπολιτισμό μεταξύ χριστιανών, μουσουλμάνων και Εβραίων που δυστυχώς θα εμπεδωθεί με συγκρούσεις και όχι με ευχολόγια και παραινέσεις περί φιλίας και καλής συνεργασίας. Η διάλυση χωρών όπως η Τουρκία ή η αποδυνάμωση της Σαουδικής Αραβίας ή ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Κατάρ θα πλήξουν με πολύ πιο ουσιώδη τρόπο από ό,τι η «σφαγή των αμνών» που εξελίσσεται στην εγγύς Ανατολή και την Αφρική.
Εφημερίδα Δημοκρατία
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια